Kültürel Zeka Ölçeğinin (KZÖ) Türk Akademisyenler Üzerinde Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması

Yıl 2018, Cilt: 8 Sayı: 1, 1 - 8, 01.04.2018

Gökhan Arastaman

Öz

Bu araştırmada Ang ve vd. (2007) tarafından geliştirilen Kültürel Zekâ Ölçeği'nin (KZÖ) Türk akademisyenler üzerinde Türkçe'ye uyarlaması ile geçerlik ve güvenirlik çalışmaları yürütülmüştür. Araştırma Türkiye'deki çeşitli üniversitelerde görev yapan ve kartopu örneklem yöntemiyle seçilmiş 212 akademisyen ile gerçekleştirilmiştir. Orijinali İngilizce olan ve 20 madde dört boyuttan oluşan ölçek öncelikle her iki dile hakim dört alan uzmanının görüşlerinden yararlanılarak Türkçe'ye çevrilmiştir. Ölçeğin yapı geçerliği Açımlayıcı Faktör Analizi (AFA) ve Doğrulayıcı Faktör Analizi (DFA) ile güvenirliği ise Cronbach alfa iç tutarlılık katsayısı ile incelenmiştir. AFA sonuçları, uyarlaması yapılan ölçeğin orijinal formundaki gibi dört alt boyuttan oluştuğunu göstermiş, DFA sonuçları ise bu bulguyu doğrulamıştır. Güvenirlik katsayıları ise KZÖ'nün dört alt boyutunun da yüksek düzeyde güvenilir ölçümler ürettiğini ortaya koymuştur. Araştırma sonuçları, Türkçeye uyarlanan KZÖ'nün akademisyenlerin kültürel zekâsını değerlendirmede kullanılabilecek geçerli ve güvenilir ölçümler üreten bir ölçme aracı olduğunu göstermektedir.

Anahtar Kelimeler

Kültürel adaptasyon, kültürel zeka, kültürel zeka ölçeği, Türk akademisyenler.

A study of validity and reliability evidences of cultural intelligence scale on Turkish academics

Öz

In this study, we tested the reliability and validity of Cultural Intelligence Scale (CQ), developed by Ang et al., (2007) on the Turkish academics sample. We conducted the research with 212 academics employed in various universities in Turkey and selected by snowball sampling method. The scale, which is originally in English and consists of 20 items in 4 dimensions, has been translated into Turkish by four academics who are expert on both languages. We examined the construct validity of the scale by Exploratory Factor Analysis (EFA) and Confirmatory Factor Analysis (CFA) and reliability by the Cronbach's alpha coefficient. The results of the EFA showed that the scale adapted consisted of four sub-dimensions as in the original form of the scale, and the DFA results confirmed this finding. The reliability coefficients showed that all four sub-dimensions of CQ generated high level of reliable measurements. The results of the study revealed that the Turkish form of CQ is a valid and reliable measurement tool that can be used to evaluate the cultural intelligence of the academics.

Anahtar Kelimeler

Cultural adaptation, cultural intelligence, cultural intelligence scale, Turkish academics.

Kaynakça

• Ang, S., and Ng, K. Y. (2007). Cultural and network intelligences: The twin pillars in leadership development for the 21st century era of global busi- ness and institutional networks. In K. Y. Chan, S. Singh, R. Ramaya, & K. H. Lim (Eds.), Spirit and system: Leadership development for a third gen- eration SAF [Monograph] (pp. 46–52). Singapore: Singapore Armed Forces Military Institute.
• Ang, S., Van Dyne, L., Koh, C., Ng, K. Y., Templer, K. J., Tay, C., and Chandrasekar, N. A. (2007). Cultural intelligence: Its measurement and effects on cultural judgment and decision making, cultural adaptation and task performance. Management and Organization Review, 3(3), 335–371. *p<0.001.
• Ang, S., and Van Dyne, L. (2008). Conceptualization of cultural intelli- gence: Definition, distinctiveness, and nomological network. In S. Ang and L. Van Dyne (Eds.), Handbook of cultural intelligence: Theory, meas- urement, and applications (pp. 3–15). Armonk, NY: M. E. Sharpe.
• Baltacı, A. (2017). Relations between prejudice, cultural intelligence and level of entrepreneurship: A study of school principals. International Electronic Journal of Elementary Education, 9(3).
• Brustein, W. I. (2007). The global campus: Challenges and opportunities for higher education in North America. Journal of Studies in International Education, 11, 382–391.
• Büyüköztürk, Ş. (2011). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı (15. baskı). Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
• Crowne, K. A. (2008). What leads to cultural intelligence? Business Horizons, 51, 391–399.
• Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G. ve Büyüköztürk, Ş. (2012). Sosyal bilimler için çok değişkenli istatistik: SPSS ve LISREL uygulamaları. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
• Dedoussis, E. V. (2007). Issues of diversity in academia: Through the eyes of “third- country” faculty. Higher Education, 54, 135–156.
• Earley, P. C., and Ang, S. (2003). Cultural intelligence: Individual interactions across cultures. Stanford, CA: Stanford University Press.
• Earley, P. C., and Peterson, R. S. (2004). The elusive cultural chameleon: Cultural intelligence as a new approach to intercultural training for the global manager. Academy of Management Learning & Education, 3(1), 100–115.
• Ersoy, A. ve Ehtiyar, R. (2015). Kültürel farklılıkların yönetiminde kültürel zekânın rolü: Türk ve yabancı yöneticiler üzerine bir araştırma. Anatolia: Turizm Araştırmaları Dergisi, 26(1),42-60.
• Friedman, T. L. (2006). Dünya düzdür: Yirmi birinci yüzyılın kısa tarihi. (Çev: Levent Cinemre). İstanbul: Boyner yayınları.
• Gezer, M. ve Şahin, İ. (2017). Çok kültürlü eğitime yönelik tutum ve kültürel zekâ arasındaki ilişkinin yem ile incelenmesi. Doğu Coğrafya Dergisi, 22(38), 173–188.
• Goh, M. (2012). Teaching with cultural intelligence: Developing multicul- turally educated and globally engaged citizens. Asia Pacific Journal of Education, 32(4), 395–415.
• Grubb, B. A. (2015). A study of authentic leadership and cultural intelligence in higher education academic leaders. Indiana: Wesleyan University.
• İlhan, M. ve Çetin, B. (2014). Kültürel Zekâ Ölçeği’nin Türkçe formunun geçerlik ve güvenirlik çalışması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 29(2). 94–114
• Jöreskog, K. G., and Sörbom, D. (1993). Lisrel 8: Structural equation model- ing with the simplis command language. Hillsdale: Erlbaum Associates Publishers.
• Kline, R. B. (2010). Principles and practice of structural equation modeling (3rd ed.). New York, NY: Guilford Press.
• Koçak, S. ve Özdemir, M. (2015). Öğretmen adaylarının çok kültürlü eğitime yönelik tutumlarında kültürel zekânın rolü. İlköğretim Online, 14(4).
• Livermore, D. (2013). Expand your borders: Discover ten cultural clusters. East Lansing, MI: Cultural Intelligence Center.
• Meyer, E. (2014). The culture map: Küresel ticaretin görünmez sınırlarını aşmak. İstanbul: THY Yayınları.
• Paige, R. M. (2004). Instrumentation in intercultural training. In D. Landis, J. M. Bennet, & M. J. Bennet (Eds.), Handbook of ıntercultural training (3rd ed.; pp. 85–128). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
• Patton, M. Q. (2002). Qualitative research and evaluation methods (3rd ed.). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
• Rockstuhl, T., Seiler, S., Ang, S., Van Dyne, L., and Annen, H. (2011). Beyond general intelligence (IQ) and emotional intelligence (EQ): The role of cultural intelligence (CQ) on cross border leadership effective- ness in a globalized world. Journal of Social Issues, 67(4), 825–840.
• Schreiber, J. B., Nora, A., Stage, F. K., Barlow, E. A., and King, J. (2006). Reporting structural equation modeling and confirmatory factor analy- sis results: A review. The Journal of Educational Research, 99(6), 323–338.
• Shokef, E., and Erez, M. (2008). Cultural intelligence and global identity in multicultural teams. In S. Ang & L. Van Dyne (Eds.), Handbook of cul- tural intelligence: Theory, measurement, and applications (pp. 177–191). Armonk, NY: M.E. Sharpe.
• Şahin, F. (2011). Liderin kültürel zekâsının astların örgütsel vatandaşlık davranışı ile iş doyumu üzerine etkisi. Savunma Bilimleri Dergisi, 10(2), 80–104.
• Tarique, I., and Takeuchi, R. (2008). Developing cultural intelligence: The roles of international nonwork experiences. In S. Ang & L. Van Dyne (Eds.), Handbook of cultural intelligence: Theory, measurement, and applica- tions (pp. 56–70). Armonk, NY: M. E. Sharpe.
• Thomas, D. C., and Inkson, K. (2004). Cultural Intelligence: People skills for global business. San Francisco, CA: Berrett-Koehler Publishers.
• Triandis, H. C. (2006). Cultural intelligence in organizations. Group & Organization Management, 31(1), 20–26.
• Turner, J. C. (1987). Rediscovering the social group: A self-categorization theo- ry. Oxford: Basil Blackwell.
• Van Dyne, L., Ang, S., Ng, K. Y., Rockstuhl, T., Tan, M. L., and Koh, C. (2012). Subdimensions of the four factor model of cultural intelligence: Expanding the conceptualization and measurement of cultural intelli- gence. Social and Personality Psychology Compass, 6(4), 295–313.
• Yeşil, S. (2009). Kültürel farklılıkların yönetimi ve alternatif bir strateji: Kültürel zeka. KMU İİBF Dergisi, 11(16), 100–131.