Prisoner-Students in the Higher Education Programmes: Akdeniz University Case

Yıl 2019, Cilt: 9 Sayı: 1, 103 - 124, 24.04.2019

Hasan Hüseyin Aygül Alara Fulya Şensoy Gökçe Çelik

https://doi.org/10.2399/yod.18.038

Cited By: 1

Öz

Perpetrators are the individuals that have to restrict or adjourn their freedom and potential opportunities for a while. The right to education is not included in this restriction. The right to education is a basic civil right grounded on the human dignity and respect for personality. Yet, education programmes for prisoners, from an instrumental perspective, aim to rehabilitate individual by means of education, to prevent the risk of recidivism, and to integrate the imprisoned individual into the community. College education for prisoners brings to mind of basic education, mass education, distance education, and professional education programmes. This study, however, specifically focuses on the prisoner students in higher education programmes which are offered only for the imprisoned individuals in the open prison institutions. Thus, it aims to determine and understand the educational motives of prisoner students their experiences during education, the personal change and transformation and finally the problems they encounter throughout their educational process. In line with this purpose, in-depth interviews were conducted with eight prisoner students. The content analysis method was utilised for the analysis of the data, which revealed that the prisoner students in higher education programmes receive education to abstain from the pains stemming from the state of incarceration, to catch up with life and to take the second chance granted to them to increase their prospects for employment, to use their time efficiently, and to pay off debts to society and family.

Anahtar Kelimeler

Education, higher education, prisoner, students

Örgün Yükseköğretim Kurumlarındaki Mahpus Öğrenciler: Akdeniz Üniversitesi Örneği

Öz

Suç işleyenler, özgürlüklerini ve elde edebilecekleri fırsatları geçici bir süre ertelemek veya sınırlamak zorunda kalan bireylerdir. Eğitim hakkı meselesi bu sınırlandırmanın kapsamına girmemektedir. İnsan onurunu ve kişiliğe saygıyı esas alan temel bir vatandaşlık hakkıdır. Mahpus eğitim programları, araçsal bir perspektifle, eğitim vasıtasıyla suçlu bireyin ıslahını, tekrar suç işleme riskini önlemeyi ve mahpus bireyin toplumla bütünleşmesini hedeflemektedir. Cezaevi eğitimi/mahpus eğitimi denilince temel eğitim, yaygın eğitim, uzaktan eğitim ve mesleki eğitim programları akla gelmektedir. Bu araştırma ise sadece açık ceza infaz kurumlarındaki mahkûm bireylerin yararlanabildiği örgün yükseköğretim programlarındaki mahpus öğrencileri konu edinmektedir. Bu çerçevede mahpus öğrencilerin eğitimde olma nedenlerini, eğitim sürecindeki deneyimlerini ve bu deneyimlerin ortaya çıkardığı kişisel değişim ve dönüşümü, son olarak eğitim sürecinde karşılaştıkları problemleri tespit etme ve anlama teşebbüsü çalışmanın amacını oluşturmaktadır. Bu amaç doğrultusunda 8 mahpus öğrenciyle derinlemesine görüşmeler gerçekleştirilmiştir. Elde edilen veriler içerik analizi yönetimiyle değerlendirilmiştir. Sonuç itibariyle örgün yükseköğretim programlarında olan mahpus öğrencilerin hapsedilmenin acılarından kaçınmak, hayatı yakalamak ve verilen ikinci şansı değerlendirmek, istihdam umutlarını iyileştirmek, zamanı verimli kullanmak, topluma ve aileye olan borçlarını ödemek için eğitimde oldukları saptanmıştır.

Anahtar Kelimeler

ğitim, mahpus, öğrenci, yükseköğretim

Kaynakça

• Adalet Bakanlığı (2004). Ceza ve güvenlik tedbirlerinin infazı hakkında kanun. 1 Şubat 2018 tarihinde <www.ceza-bb.adalet.gov.tr/mevzuat/5275.htm> adresinden erişildi.
• Adalet Bakanlığı (2011). Avrupa Konseyi Bakanlar Komitesi’nin ceza infaz alanındaki tavsiye kararları. 1 Şubat 2018 tarihinde <www.cte.adalet.gov.tr/menudekiler/uluslararasi/tavsiye_kararlari.doc> adresinden erişildi.
• Adalet Bakanlığı (2017). Ceza infaz kurumlarındaki hükümlü ve tutuklu sayısına ilişkin istatistik. 1 Şubat 2018 tarihinde <http://www.cte.adalet.gov.tr/menudekiler/istatistikler/yeni_yillar.asp> adresinden erişildi.
• Adalet Bakanlığı (2018). Ceza infaz kurumlar› - Genel bilgi. 1 fiubat 2018 tarihinde <http://www.cte.adalet.gov.tr/bilgidata/genelbilgi.asp> adresinden erişildi.
• Altunkaya, H. (2016). Açık öğretim lisesi öğrencisi hükümlü ve tutukluların okumaya yönelik tutumları. Bartın Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 5(3), 764–787.
• Altunkaya, H. (2017). Açık öğretim ortaokulu öğrencisi hükümlü ve tutukluların okuma kaygıları. Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, 2, 513–534.
• Balaban, Ö., & Özen, S. (2010). Ceza infaz kurumlarındaki tutuklu ve hükümlülerin eğitim faaliyetlerine ilişkin algıları: T tipi kapalı ceza infaz kurumu örneği. Çal›flma ‹liflkileri Dergisi, 6(1), 37–52.
• Behan, C. (2014). Learning to escape: Prison education, rehabilitation and the potential for transformation. Journal of Prison Education and Reentry, 1(1), 20–31.
• Bourdieu, P. (1999). Understanding. In P. Bourdieu (Ed.), The weight of the world: Social suffering in contemporary society (pp. 607–626). California, LA: Stanford University Press.
• Çınar, F. (2016). Ceza infaz kurumlarında din eğitimi. Hitit Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 15(29), 131–149.
• Clark, D. D. (1991). Analysis of return rates of the inmate college program participants. NewYork, NY: Department of Correctional Servise.
• Crewe, B. (2005). Prisoner society in the era of hard drugs. Punishment & Society, 7(4), 457–481.
• Demir, G. (2013). Ceza infaz kurumu kütüphanelerinin normalleştirme sürecindeki rolü. Türk Kütüphaneciliği, 27(1), 79–99.
• Duguid, S., & Pawson, R. (1998). Education, change and transformation: The prison experience. Evaluation Review, 22(4), 470–495.
• Foucault, M. (2017). Hapishanenin doğuşu (M. A. Kılıçbay, Çev.). (7. baskı). Ankara: Metis Yayınları.
• Goffman, E. (2014). Damga, örselenmiş kimliğin idare edilişi üzerine notlar (Ş. Genşl, L. Ünsaldı, & S. N. Ağırnaslı, Çev.). Ankara: Heretik Yayınları.
• Goffman, E. (2016). Tımarhaneler (E. Arıcan, Çev.). Ankara: Heretik Yayınları.
• Hackman, K. M. (1997). Correctional education-challenges and changes. Journal of Correctional Education, 48(2), 73–77.
• Hollin, C. R., & Bilby, C. (2007). Adressing offending bahviour: ‘What works’ and beyond. In Y. Jewkes (Ed.), Handbook on prisons (pp. 608–628). Devon: Willian Publising.
• Huber, A., Rape, O., & Sheahon, F. (2017). Global prison trends (Report No: 1). London: Penal Reform International.
• Hughes, E. (2000). An inside view: Prisoners’ letters on education. In D. Wilson, & A. Reuss (Eds.), Prison(er) education stories of change and transformation (pp. 138–157). Winchester: Waterside Press.
• Jewkes, Y. (2007). Prison in perspective. In Y. Jewkes (Ed.), Handbook on prisons (pp. 23–25). Devon: Willian Publising.
• Kim, R. H., & Clark, D. (2013). The effect of prison-based college education programs on recidivism: Propensity score matching approach. Journal of Criminal Justice, 41(3), 196–204.
• Klein, S., Michelle, T., Bugarin, R., Cataldi, E. F., & Tauschek, C. (2004). Correctional education: Assessing the status of prison programs and information needs. Washington, D.C.: U.S. Department of Education, Office of Safe and Drug-Free Schools.
• Koçak, O., & Altun, S. (2010). Ceza infaz kurumundaki mesleki eğitim faaliyetlerinin hükümlü istihdamına katkıları. Çalışma İlişkileri Dergisi, 1(1), 95–117.
• Konuk, M. (2016). Kapalı cezaevlerinde mahkûmların el sanatı etkinlikleri ve pozitif değerlendirme sonuçları. 5th International Vocational Schools Symposium (May 18–20, 2016, Prizren, Kosovo), 74–80.
• Lawrence, S., Mears, D. P., Dubin, G., & Travis, J. (2002). The practice and promise prison programming. Washington, DC.: Urban Inst., Justice Policy Center.
• MacGuinness, P. (2000). Dealing with time: Factors that influence prisoners to participate. In prison education programmes. In D. Wilson, & A. Reuss (Eds.), Prison(er) education stories of change and transformation (pp. 83–105). Winchester: Waterside Press.
• Margaret, O., & Oricho, O. S. (2017). Education for prisoners as driver for sustainable development in Kenya. International Journal of Innovative Research & Development, 6(2), 103–108.
• Maruna, S. (2007). After prison, what? The ex-prisoner’s struggleto desist from crime. In Y. Jewkes (Ed.), Handbook on prisons (pp. 650–671). Devon: Willian Publising.
• Mathiesen, T. (2006). Prison on trial. Winchester: Waterside Press.
• Nichols, H. (2016). An Inquiry into adult male prisoners’ experiences of education. Unpublished doctoral dissertation, The University of Hull at Cottingham Rd, England.
• Ohayon, M. (2016). Higher education changing reality of Palestinian security prisoners in Israel. Social & Behavioural Sciences, 398-404.
• Owers, A. (2007). Imprisonment in the twenty-first century: A view from the inspectorate. In Y. Jewkes (Ed.), Handbook on prisons (pp. 1–21). Devon: Willian Publising.
• Özdemir, Ş. (2002). Cezaevi din görevlileri ve yöneticilerine göre cezaevlerinde din eğitimi. Din Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 4, 1–19.
• Pawson, R. (2000). The evaluator’s tale. In D. Wilson, & A. Reuss (Eds.), Prison(er) education stories of change and transformation (pp. 62–83). Winchester: Waterside Press.
• Reuss, A. (1999). Prison(er) education. The Howard Journal, 38(2), 113–127.
• Reuss, A. M. (1997). Higher education & personal change in prisoners. Unpublished doctoral dissertation, The University of Leeds, Leeds, UK.
• Reuss, A., & Wilson, D. (2000). The way forward. In D. Wilson, & A. Reuss (Eds.). Prison(er) education stories of change and transformation (pp. 172–182). Winchester: Waterside Press.
• Robinson, G. (2008). Late modern rehabilitation: The evolution of penal strategy. Punishment and Society, 10(4), 431–447.
• Rotman, E. (1987). Do criminal offenders have a constitutional right to rehabilitation. Journal of Criminal Law and Criminology, 77(4), 1022–1068.
• Saldırım, M. (2011). Hükümlü ve tutuklu eğitiminin temelleri. Ankara: Zigana Kitap.
• Şen, Ş. (2016). Ceza infaz kurumlarında verilen eğitim faaliyetlerinin yaşam boyu öğrenme açısından değerlendirilmesi: Zonguldak ili örneği. Yüksek lisans tezi, Bartın Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Bartın.
• Senior, J., & Shaw, J. (2007). Prison healthcare. In Y. Jewkes (Ed.), Handbook on prisons (pp. 377–398). Devon: Willian Publising.
• Soothill, K. (2007). Prison histories and competing audinces, 1776–1966. In Y. Jewkes (Ed.), Handbook on prisons (pp. 27–48). Devon: Willian Publising.
• Steurer, S. J., Smith, L., & Tracy, A. (2001). OCE/CEA Three state recidivism study. Lanham: Correctional Education Association.
• Sungkatavat, P. (2009). The provision of education for prisoners by Sukhothai Thammathirat Open University. Journal Open and Distance Learning, 1(1), 35–39.
• Sykes, G. M. (1958). The society of captives. Princeton, NJ: Princeton University Press.
• Toch, H. (1987). Regenerating prisoner through education. Federal Probation, 51, 61–66.
• Türkiye Büyük Millet Meclisi Başkanlığı (2004). Ceza ve güvenlik tedbirlerinin infazı hakkında kanun. 11 Ocak 2018 tarihinde <https://www.tbmm.gov.tr/kanunlar/k5275.html> adresinden erişildi.
• Vacca, J. S. (2004). Educated prisoners are less likely to return to prison the journal of correctional education. The Journal of Correctional Education, 55(4), 297–305.
• Vorhaus, J. (2014). Prisoners’ right to education: A philosophical survey. London Review of Education, 12(2), 162–174.
• Walmsley, R. (2016). World prison population list (11th ed.). London: Institute for Criminal Policy Research (ICPR).
• Yanar, A., Erdoğan, Z., Kayabaşı, N. & Söylemezoğlu, F. (2013). Tutuklu ve hükümlülere el sanatları eğitimi verilmesi ve sonuçlarının incelenmesi. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 17(1), 57–66.