Paternalist Administration in the Legitimation of Administrative Reform Efforts during the II. Constitutional Monarchy Period

Year 2024, Volume: 8 Issue: 15, 41 - 57, 29.02.2024

İsmail Kandil Zafer Evmez

https://doi.org/10.29064/ijma.1425512

Abstract

This study examines the functions of administrative paternalism in legitimizing administrative and constitutional reforms by the ruling elites of II. Constitutional Monarchy period. Thus, it aims to contribute to the literature on the concept of legitimacy and communication of elites and institutions within their sociological environments, as well as administrative history. The late Ottoman Empire period included reforms towards modernization in the socio-political field under conditions where capitalist economic relations and social classes derived from their relatively weak. There are gaps in the literature about attitudes and rhetoric of bureaucratic and political elites in the face of the problem of modern constitutional and administrative institutions, which became increasingly evident in superstructure during II. Constitutional Monarchy period, and their ability to connect with their sociological environments where this change was relatively less experienced. In this context, constitutional and administrative reforms regarding the administrative organization and state-society relations between 1908 and 1918 were examined through government programs and justifications of law submitted to the Ottoman parliament. These official documents were discussed with the help of new institutionalism and organizational sociology theories. Subsequently, the legitimizing rhetoric of administrative elites within the framework of Weberian legitimacy classification was observed, taking into account the presence of paternalist tendencies. In this research, it is argued that administrative paternalist tendency functions as a bridge between administrative reforms that are carried out consistent with the legal-rational socio-political structure and communities that form the social environment of these reforms and traditionalist tendencies of general sociological structure.

Keywords

Paternalist Administration, Bureaucratical Elites, Elite-Mass Communication, Legatimacy, Administrative Reform.

II. Meşrutiyet Dönemi Yönetsel Reform Çabalarının Meşrulaştırılmasında Paternalist Yönetim

Abstract

Bu çalışmada II. Meşrutiyet dönemi yönetici elitlerinin yönetsel ve anayasal reformları toplum nezdinde meşrulaştırmasında yönetsel paternalizmin taşıdığı işlevler irdelenmiştir. Böylelikle idari tarihin yanı sıra meşruiyet kavramı ve elitler ile kurumların kendi sosyolojik çevreleri ile iletişimi üzerine literatüre de katkı sağlanması amaçlanmıştır. Geç Osmanlı İmparatorluğu dönemi kapitalist ekonomik ilişkilerin ve bundan türeyen sosyal sınıfların görece zayıf olduğu koşullarda, yönetici elitlerin etkisiyle, sosyo-politik alanda modernleşme yönünde reformları içermektedir. II. Meşrutiyet dönemi ile üst yapıda giderek belirginleşen modern anayasal ve yönetsel kurumların, bu değişimin görece az yaşandığı sosyolojik çevreleri ile bağ kurabilmeleri sorunu karşısında bürokratik ve siyasal elitlerin tutum ile retoriği hakkında literatürde boşluklar bulunmaktadır. Bu kapsamda 1908-1918 yılları arasında idari teşkilat ve devlet-toplum ilişkilerine dair anayasal ve yönetsel reformlar Hükümet programları ve Meclis-i Mebusan’a sunulan kanun gerekçeleri üzerinden incelenmiştir. Bu resmi dokümanlar yeni kurumsalcılık ve örgütsel sosyoloji kuramları yardımıyla ele alınmıştır. Devamında yönetsel elitlerin Weberyan meşruiyet sınıflandırması çerçevesindeki meşrulaştırıcı retoriği, paternalist eğilimlerin bulunma durumu da göz önünde tutularak gözlemlenmiştir. Araştırmada yönetsel paternalist eğilimin yasal-ussal sosyo-politik yapıyla tutarlı gerçekleştirilen yönetsel reformlar ile bu reformların sosyal çevresini oluşturan topluluklar ve genel sosyolojik yapının gelenekselci ağırlıklı eğilimleri arasında bir köprü işlevi gördüğü savunulmaktadır.

Keywords

Paternalist Yönetim, Bürokratik Elitler, Elit-Kitle İletişimi, Meşruiyet, Yönetsel Reform

Ethical Statement

Makalenin akademik etik kurallarına uygun olarak hazırlanmış olduğunu beyan ederiz.

References

• Ademmer, E. & Stöhr, T. (2019). The Making of a New Cleavage?: Evidence form Social Media Debates About Migration. Kiel Working Paper: 2140.
• Akşin, S. (2023). Kısa Türkiye Tarihi, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 32. Basım.
• Bolfíková E., Hrehová D., Frenová J. (2012). Normative Institutionalism, Institutional Basis of Organizing. Sociologija i proctor, 50(1): 89–108.
• Brock, D. W. (1988).Review: Paternalism and Autonomy. Ethics 98 (3): 550- 565.
• Cambridge Dictionary. (2023). https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/paternalism Erişim tarihi: 10/10/2023.
• Cambridge Dictionary. (2023). https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/charisma Erişim tarihi: 16/10/2023.
• Can, A. (2021). Normatif Siyaset Kuramı Açısından Siyasal Yapısalcılık ve Bağlamsalcılığın Analizi. Uluslararası Sosyal Bilimler Kongresi: Geçmişten Günümüze Metodoloji Çalışmaları içinde (127-137 s.s.), Sinop: Sinop Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi, 18-20 Kasım 2021.
• Carrubba, C.J. (2001). The Electoral Connection in European Union Politics. Journal of Politics 63(1): 141–158.
• Clapham, C. (1982). Private Patronage and Public Power: Political Clientelism in the Modern State. London: F Pinter.
• Clark, P. (1985). A Review of the Theories of Time and Structure for Organizational Sociology, in: Bacharach, S.B. and Mithell, S.M. (Eds.). Research in the Sociology of Organizations. Greenwich, CT: JAI Press: 35-79.
• Devlin, P. (1965). The Enforcement of Morals. Report of the Commitee on Homosexual Offences and Prostitution (Wolfenden Report, 1957).
• DiMaggio, P. J. and Powel, W. W. (1991). Introduction, in: Powel, W.W. and DiMaggio, P. J. (Eds.). The New Institutionalism in Organizational Analysis. Chicago: University of Chicago Press.
• Dworkin, G. (1972). Paternalism. The Monist, 56(1), 64-84.
• Eisenstadt, S. N. (1973). Traditional Patrimonialism and Modern Neopatrimonialism. London: SEGA.
• Eroğul, C. (2010). 1908 Devrimi’ni İzleyen Anayasa Değişiklikleri. Sina Akşin, Barış Ünlü, Serap Balcı (Eds.) 100. Yılında Jön Türk Devrimi, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Evmez, Z. (2020). Türkiye’de Siyasal Elit Uzlaşmasının Halkın AB’ye Yönelik Tutumlarına Etkisi. Avrasya Sosyal ve Ekonomi Araştırmaları Dergisi, 7(1), 51-73.
• Evmez, Z., Massadikov, H., Ozhan, M. and Jusufi, A. (2022). European Union’s Normative Free Trade Agreements with The Australia and New Zealand: Are They a Booster for the Global Gateway Project?. New Zealand Journal of Research on Europe, 16(1), 37-56.
• Feinberg, J. (1971). Legal Paternalism. Canadian Journal of Philosophy, 1(1), 105-124.
• Gabel, M. & Scheve, K. (2007), Estimating the Effect of Elite Communications on Public Opinion Using Instrumental Variables, American Journal of Political Science, 51(4): 1013–1028
• Güneş, İ. (2012). Meşrutiyet’ten Cumhuriyet’e Türkiye’de Hükümetler: Programları ve Meclis’teki Yankıları (1908-1923), İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 1. Basım.
• Habermas, J. (2003). Kamusallığın Yapısal Dönüşümü. (Çev. Tanıl Bora, Mithat Sancar). İstanbul: İletişim Yayınları.
• Hart, H. L. A. (1963). Law, Liberty and Morality. Stanford, California: Stanford University Press.
• Helbling, M., Hoeglinger, D. ve Wüest, B. (2010). How Political Parties Frame European Integration. European Journal of Political Research 49(4): 495–521.
• Heper, M. (1979). Bürokratik Yönetim Geleneği: Osmanlı İmparatorluğu ve Türkiye Cumhuriyetinde Gelişmesi ve Niteliği. Ankara: Orta Doğu Teknik Üniversitesi İdari İlimler Fakültesi Yayınları.
• Hocart, A. M. (1970). Kings and Councillors. An essay in the Comparative Anatomy of Human Society. Chicago: University of Chicago Press.
• Hooghe, L. ve Marks, G. (2005). Calculation,Community, and Cues: Public Opinion on European Integration. European Union Politics 6(4): 419–44.
• Iyengar, S, Lelkes, Y., Levendusky, M., Malhotra, N. ve Westwood, S. J. (2019) The Origins and Consequences of Affective Polarization in the United States, Annual Reviews of Political Science, (22): 129-146
• İnalcık, H. (2005). Şâir ve Patron: Patrimonyal Devlet ve Sanat Üzerinde Sosyolojik Bir İnceleme. 2. Baskı, Ankara: Doğu Batı Yayınları.
• Kandil, İ. (2023). Meclis-i Mebusan’ın Çalışmaları (1914-1918), Ankara: Atatürk Araştırma Merkezi Yayınları, 1. Basım.
• Kant, I. (1793/1970). On the Common Saying: `This May Be True in Theory, but It Does Not Apply in Practice, in Kant's Political Writings, Edt. Hans Reiss, Çev. H. B. Nisbet. UK: Cambridge University Press.
• Kılıç, T., Kaya, A., & Özaraz, S. (2020). Kolektif Adalet Kavramı. International Journal of Management and Administration, 4(8), 337-347. https://doi.org/10.29064/ijma.735287
• Kırık, H. (2013). Türkiye'de Kamu Kavramının Kökenleri. Selçuk İletişim, 3(3):143-154
• Kırık, H. (2018). “Adalet” Toplumundan “Özgürlük” Toplumuna(!) Teleolojik Bir Sıçrama Olarak Türk Modernleşmesinin Kavramsal Çözümlenmesine Katkı, Türkiye İletişim Araştırmaları Dergisi, (30)-MEDYA ve DEMOKRASİ-:165-180
• Lipset, S.M. & Rokkan, S. (1967). Cleavages Scrucutres, Party Systems and Voter Alignments: An Introduction. in Party Systems and Voter Alignments: Cross National Parspectives. New York: The Free Press. p.p. 1-64
• Mahowald, M. B. (1980). Against Paternalism: A Developmental View. Philosophy Research Archives içinde, 6: 340–357.
• Mill, J. S. (1975). On Liberty, Utilitarianism and Other Essays. New York: Oxford University Press
• Mitchell, B. (1970). Law, Morality and Religion in a Secular Society, London: Oxford University Press.Önderman, M. (2007), Türkiye’de Devlet, Sosyal Kontrol ve Öznellik, Filiz Kitabevi
• Rawls, J. (1971). A Theory of Justice. Cambridge, MA: Harvard University Press.
• Ray L. (2003). When Parties Matter: The Conditional Influence of Party Positions on Voter Opinions about European Integration, The Journal of Politics, 65(4):978–994
• Rousseau, J. J. (2001). Toplum Sözleşmesi, (Çev. Vedat Günyol). İstanbul: İş Bankası Yayınları.
• Schrag, F. (1977). The Child in the Moral Order. Philosophy, 52 (200):167 - 177.
• Scoccia, D. (2008). In Defense of Hard Paternalism. Law and Philos, 27, 351–381. Neo-patrimonial practices and sustainability of authoritarian regimes in Eurasia.
• Shkel, S. N. (2019). Neo-Patrimonial Practices and Sustainability of Authoritarian Regimes. Communist and Post-Communist Studies, 2(2) DOI: 10.1016/j.postcomstud.2019.04.002
• Skinner, B. F. (1971). Beyond Freedom and Dignity, MA: Hackett Publishing.
• Stephen, J. F. (1873). Liberty, Equality and Fraternity. London: Smith, Elder & Co.
• Tanör, B. (2022). Osmanlı-Türk Anayasal Gelişmeleri (1789-1980), İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, 36. Basım.
• Ten, C. L. (1971). Paternalism and Morality. Ratio (Misc.), 13 (1):56.
• Tunaya, T. Z. (2009). Türkiye’de Siyasal Gelişmeler (1876-1938): Kanun-ı Esasi ve Meşrutiyet Dönemi, İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, C.1, 3. Basım.
• Tunaya, T. Z. (2015). Türkiye’de Siyasal Partiler: İttihat ve Terakki Bir Çağın Bir Kuşağın, Bir Partinin Tarihi, İstanbul: İletişim Yayınları, C.3, 6. Basım.
• Vögel, L. & Göncz, B. (2018), European Integration in the View of Political Elites and Citizens – an İncreasing Gap, (Ed.) Nicolo Conti, Borbola Göncz, Jose Raul Dato, National Political Elites, European Integration and the Eurozone Crisis, 1. Baskı, London, Routledge: 88-114
• Weber, M. (1978). Economy and Society: An Outline of Interpretive Sociology. Berkeley, CA: University of California Press.
• Zaller, J. R. (1992). The Nature and Origin of Mass Opinion, Cambridge: Cambridge University Press.