Effects Of Mother-Child Communication Training

Yıl 2013, Cilt: 2013 Sayı: 28, 179 - 194, 01.05.2013

Hatice Yalçın

Öz

Communication with parents towards their children is important during childhood. A training program that covers the communication skills of the mothers in this study, the behavior of the children investigated the effect of social relations. Working is experimental model. Pre-test and post-test control group research design was used. The research population mothers of children in the age group 4-5 are 3 different preschool. To collect data to study the Behavior of Parental Self Rating Scale (BPSRS) were used. The scale of interest and to show compassion, helping, consistent discipline, clarity of principles, protection, physical punishment, for success in print, deprivation and emotional punishment is sub-dimension. Aimed at mothers and mothers with children, the right to communicate with Mother Child Communication Education Program (MCCEP) creates awareness about and the results are applied to experimental groups were evaluated by t-test. A positive change in the behavior of mothers who trained at the end of the research, problem-solving skills of children with high levels of social anxiety and academic achievement is higher at the training program showed to be effective in a positive way.

Anahtar Kelimeler

Mother-child communication, maternal education, communication training.

Anne-Çocuk İletişimi Eğitiminin Etkileri

Öz

Çocukluk yıllarında anne babaların çocuklarıyla doğru iletişimi önemlidir. Bu çalışmada annelere uygulanan iletişim becerilerini kapsayan bir eğitim programının, annelerin çocuklarına karşı olan davranışlarındaki etkisi araştırılmıştır. Çalışma deneme modelindedir. Ön-test son-test kontrol gruplu bir araştırma deseni kullanılmıştır. Araştırmanın evrenini 3 farklı anaokuluna giden 4-5 yaş grubu çocukların anneleri oluşturmaktadır. Araştırmada gereken verilerin toplanması için Çağdaş (1997) tarafından geliştirilen Ebeveyn Kendi Davranışını Değerlendirme Ölçeği (EKDDÖ) kullanılmıştır. Ölçekte ilgi ve şefkat gösterme, yardım etme, tutarlı disiplin, prensiplerin belirginliği, koruyuculuk, fiziki cezalandırma, başarı için baskı, yoksunlaştırma ve duygusal cezalandırma altboyutları bulunmaktadır. Annelerin çocuklarıyla doğru iletişim kurmalarını hedefleyen ve annelerde iletişim konusunda duyarlılık oluşturan Anne Çocuk İletişimi Eğitim Programı (AÇİEP) deneme grubuna uygulanmış ve sonuçlar t testi ile değerlendirilmiştir. Araştırma sonunda eğitilen annelerin davranışlarının olumlu yönde değiştiği; çocukların problem çözme becerilerinin yüksek, sosyal kaygı düzeylerinin az ve akademik başarılarının yüksek olduğu; eğitim programının olumlu yönde etkili olduğu ortaya konmuştur.

Anahtar Kelimeler

Anne çocuk iletişimi, anne eğitimi, iletişim eğitimi.

Kaynakça

• AÇEV 1996. “Haber Bülteni”. Sayı:10. Anne Çocuk Eğitimi Vakfı Yayınları.
• BINGHAM, A. (1998). “Çocuklarda Problem Çözme Yeteneklerinin Geliştirilmesi”. Baskı. (Çev. A. Ferhan Oğuzkan), Milli Eğitim Yayınevi. Ankara.
• COOLAHAN, K., Mcwayne, C., Fantuzzo, J., Grim, S. 2002. Validation of a multidimensional assessment of parenting styles for low-income africanamerican families with preschool children. Early Childhood Research Quarterly, 17, 356-373.
• ÇAĞDAŞ, A. 1997. “İletişim dilinin 4-5 yaş çocuklarının sosyal gelişimlerine etkileri. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Çocuk Gelişimi Doktora Tezi”. Konya.
• ÇAĞDAŞ, A., Seçer, Z. 2004. “Anne Baba Eğitimi”. Konya: Eğitim Kitabevi.
• DİNÇ, S. 2005. “Annelerin çocuklarının bakım ve eğitimindeki yanlış uygulamaları” Hemşirelikte Araştırma Geliştirme Dergisi,1 (2): 53-61.
• DİKEN, Ö., Topbaş, S., Diken, İ. 2009. “Ebeveyn davranışını değerlendirme ölçeği ile çocuk davranışını değerlendirme ölçeğinin geçerlik ve güvenirlik çalışmaları”. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi 10 (2) 41-60. EKŞİ, A. 1990. “Çocuk, Genç ve Ana Babalar”. Bilgi Yayınevi. Ankara.
• ERBAY, F., Çağdaş, A. 2007. “Annelere ilişkin bazı değişkenlerin 5-6 yaş çocuklarının yaratıcı düşüncelerine etkisi”, Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi Haziran, 9(1): 58-79.
• FİŞEK, O.G., Sükan, Z. 1993. “Çocuğunuz ve Siz”. Milli Eğitim Yayınları. İstanbul.
• FLANNAGAN, D., Hardee, S.D. 1994. “Talk about preschooler’s interpersonal relationships: patterns related to culture, Ses and Gender of Child”. MerrilPalmer Quarterly. 40-4.
• FREIDLAND, N., Keınan, G. 1999. “The effects of stress, ambiguity, tolerance and trait anxiety on the formation of casual relationship”. Journal of Research of Personality, 25, 3, 88-107.
• GEÇTAN, E. 1995. İnsan Olmak (16. Baskı). Remzi Kitabevi. İstanbul.
• HAKTANIR, G., Aral, N., Alisinanoğlu, F., Baran, G., Başar, F., Köksal, A., Bulut, Ş. 19 Türkiye’de anne baba tutumu araştırmalarına genel bakış. cumhuriyet ve çocuk. (Edt. B.Onur). 2. Ulusal Çocuk Kültürü Kongresi. A.Ü. Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları, Ankara. HANCOCK, T.B., Kaıser, A.P., Delaney, E.M. 2002. Teaching parents of preschoolers at high risk: strategies to support language and positive behavior. Topics in Early Childhood Special Education, 22(4), 191-212.
• HUTCHİNGS, J., Bywater, T., Daley, D., Lane, E. 2007. A pilot study of the websterstratton incredible years therapeutic dinosaur school programme. Clinical Psychology Forum. 170:21–24.
• KAYA, A., Bozaslan, H. Genç, G. 2012. Üniversite öğrencilerinin anne-baba tutumlarının problem çözme becerilerine, sosyal kaygı düzeylerine ve akademik başarılarına etkisi. Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 18 (2012) 208-225.
• KİM, J. M., Mahoney, G. 2005. The effects of relationship focused intervention on korean parents and their young children with disabilities. Research in Developmental Disabilities, 26(2), 117-130.
• KUZGUN, Y. 1983. Ana baba tutumlarının bireyin kendini gerçekleştirme düzeyine etkisi. Hacettepe Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 5(1):27-36.
• LADO, W., Hart, C.H. 2002. Sequences in the development of competent play whit peers: social and social pretend play. Developmental Psychology. 69(5):31-38.
• MEADOWS, S.O., Brown, J.S., Elder, G.H. 2006. Depressive symptoms, stress, and support: gendered trajectories from adolescence to young adulthood. Journal of Youth and Adolescence, 35, 93-103.
• MAHONEY, G., Macdonald, J. 2007. Responsive teaching: parent mediated developmental ıntervention. Cleveland, Case Western Reserve University.
• MAHONEY, G., Perales, F. 2005. Relationship focused intervention with children with pervasive developmental disorders and other disabilities: a comparative study. Developmental and Behavioral Pediatrics, 26(2):77-85.
• MİHALOPOULOS, C., Sanders, M.R., Turner, K.T., Murphy-Brennan, M., 2007. Does the triple p-positive parenting program provide value for money? Aust N Z J Psychiatry 41: 239-246.
• MUNSON, L. J., Odom, S. L. 2006. Review of rating scales that measure parentinfant interaction. Topics in Early Childhood Special Education, 16(1), 1-25.
• NAVARO, L. 1989. Aşırı koruyuculuğun çocuk eğitimine etkileri. ya-pa 6. okulöncesi eğitimi ve yaygınlaştırılması semineri. İstanbul (12-13 Mayıs). Ya-Pa Yayınları.
• NOLLER, P., Callan, V.J. 1990. Parent perceptions of family cohesion and adaptability. J. Of. Adolescence. 9: 97-106.
• SANDERS, M.R., Markıe, C., Turner K.T. 2003. Theoretical, scientific and clinical foundations of the positive parenting program: a population approach to the promotion of parenting competence. Parenting Research and Practice Monograph. 1: 1-21.
• TURNER, K.T., Sanders, Mr. 2006. Help when it’s needed first: a controlled evaluation of brief, preventive behavioral family intervention in a primary care setting. Behav Ther 2006; 37:131–142.
• WARD, S. 1996. An investigation into the effectiveness of an early intervention method for delayed language development in young children. International Journal of Language and Communication Disorders, 34 (3), 243-264.
• WEBSTER-Stratton, C., Reid, J.M., Hammond, M. 2001. Preventing conduct problems, promoting social competence: a parent and teacher training partnership in head start. J Clin Child Adolesc Psychol 2001; 30: 283–302.
• YALÇIN, H. 2010. Çocuk Gelişimi. Nobel Yayın ve Dağıtım. Karaman.
• YAVUZER, H. 1997. Çocuk Eğitimi El Kitabı, İstanbul: Remzi Kitabevi, 7. Basım.