ÜST DÜZEY YÖNETİCİ VE UZMAN HEKİMLERİN ŞEHİR HASTANELERİNE YÖNELİK TUTUMLARININ KARŞILAŞTIRILMASI

Yıl 2024, Sayı: 42, 61 - 80, 09.02.2024

Büşra Saylan Songül Çınaroğlu

https://doi.org/10.18092/ulikidince.1250179

Öz

Bu çalışmada Elazığ Fethi Sekin Şehir Hastanesi’nde görev yapmakta olan üst düzey yönetici ve uzman hekimlerin şehir hastanelerine yönelik tutumlarının meslek gruplarına ve uzmanlık alanlarına göre karşılaştırılması amaçlanmıştır. Araştırma kapsamında, ilgili şehir hastanesinde görev yapan 11 üst düzey yönetici ve 185 uzman hekimden oluşan toplam 196 sağlık profesyoneline yüz yüze anket uygulanmıştır. Üst düzey yönetici ve uzman hekimlerin şehir hastanelerine yönelik değerlendirmeleri sağlık bakım kalitesi ve etkinliği, bakım bileşenlerinin koordinasyonu, disiplinlerarası bakım ekipleri ve sağlık hizmetlerinin entegrasyonu boyutları itibariyle incelenmiştir. Elde edilen bulgulara göre şehir hastanelerinin sağlık sektörü için uygunluğuna yönelik değerlendirmelerde üst düzey yöneticilerin (%100) uzman hekimlere (%84,3) kıyasla daha olumlu bir görüşe sahip oldukları belirlenmiştir. Uzman hekimlerin uzmanlık alanlarına göre şehir hastanelerine yönelik genel değerlendirmeleri (X2=47,76; p<0,001) ile dört boyut açısından değerlendirmelerinin sıra ortalamaları arasında istatiksel olarak anlamlı farklılıklar tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Şehir Hastaneleri, Entegre Sağlık Kampüsleri, Sağlık Profesyonelleri, Uzman Hekim, Üst Düzey Yönetici

COMPARISON OF ATTITUDES OF SENIOR MANAGERS AND SPECIALIST PHYSICIANS TOWARDS CITY HOSPITALS

Öz

In this study, it is aimed to compare the attitudes of senior managers and specialist physicians working in Elazig Fethi Sekin City Hospital towards city hospitals according to their occupational groups and fields of expertise. In the study's scope, face-to-face surveys were conducted with a total of 196 healthcare professionals, including 11 senior managers and 185 specialist physicians, working at the relevant city hospital. Senior managers and specialist physicians were examined in terms of their evaluations regarding city hospitals in dimensions such as health care quality and efficiency, coordination of care components, interdisciplinary care teams, and integration of health services. According to the findings, it was determined that senior managers (100%) had a more positive opinion compared to specialist physicians (84.3%) in the evaluation of the suitability of city hospitals for the health sector. Statistically significant differences were found between the general evaluations of specialist physicians for city hospitals according to their specialties (X2=47.76; p<0.001) and the mean rank of their evaluations in terms of four dimensions.

Anahtar Kelimeler

City Hospitals, Integrated Health Campuses, Health Professionals, Specialist Physician, Senior Manager

Kaynakça

• Acartürk, E. ve Keskin, S. (2012). Türkiye’de Sağlık Sektöründe Kamu Özel Ortaklığı Modeli. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 17(3), 25-51.
• Akdağ, R. (2011). T.C. Sağlık Bakanlığı Yataklı Sağlık Tesisleri Planlama Rehberi. Tedavi Hizmetleri Genel Müdürlüğü. Erişim Adresi https://dosyasb.saglik.gov.tr/Eklenti/25703,shgmyatirim pdf.pdf?0
• Alpar, R. (2020). Spor, Sağlık ve Eğitim Bilimlerinden Örneklerle Uygulamalı İstatistik ve Geçerlik-Güvenirlik (6. Baskı). Detay Yayıncılık. Ankara.
• Alonazi, W. B. (2017). Exploring Shared Risks Through Public-Private Partnerships in Public Health Programs: A Mixed Method. BMC Public Health, 17(1), 1-7.
• Alonso, J. M., Clifton, J. ve Díaz-Fuentes, D. (2015). The Impact of New Public Management on Efficiency: An Analysis of Madrid's Hospitals. Health Policy, 119(3), 333-340.
• Antonelli, R. C., McAllister, J. W. ve Popp, J. (2009). Making Care Coordination a Critical Component of the Pediatric Health System: A Multidisciplinary Framework. The Commonwealth Fund. Erişim Adresi https://www.commonwealthfund.org/sites/default/files/documents/media files_publications_fund_report_2009_may_making_care_coordination_a_critical_component_1277_antonelli_making_care_coordination_critical_final.pdf
• Atasever, M., Gözlü, M., Özaydın, M. M., Güler, H., Örnek, M., Barkan, O. B., Kavak, Y. ve İlhan, N. (2018). Şehir Hastaneleri Araştırması. Sağlık-Sen Stratejik Araştırmalar Merkezi (SASAM) Enstitüsü Sağlık-Sen Yayınları.
• Baş, Ö. (2018). Sağlık Sektöründe Kamu Özel Ortaklığı Modeli Hakkında Hizmet Sunucuları ve Hizmet Yararlanıcılarının Görüşlerinin Değerlendirilmesi: Yozgat İli Örneği. Yüksek Lisans Tezi, Atılım Üniversitesi, Ankara.
• Bult-Spiering, M. ve Dewulf, G. (2008). Strategic Issues in Public-Private Partnerships in International Perspective. Blackwell Publishing.
• Busse, R. ve Blümel, M. (2015). Payment Systems to Improve Quality, Efficiency, and Care Coordination for Chronically Ill Patients—A Framework and Country Examples. İçinde Mas, N. ve Wisbaum, W. (Ed.) The Triple Aim for the Future of Health Care FUNCAS Social and Economic Studies (ss. 83-100). Funcas, Madrid.
• Cangöz, M. C., Emek, U. ve Karaca, N. U. (2021). Türkiye’de Kamu-Özel İşbirliği Modeli Uygulaması: Etkin Risk Paylaşımına Yönelik Bir Model Önerisi. TEPAV Elektronik Yayınları.
• Chabrol, F., Albert, L. ve Ridde, V. (2019). 40 Years After Alma-Ata, is Building New Hospitals in Low Income and Lower-Middle-Income Countries Beneficial?. BMJ Global Health, 22(3), 1-5.
• Ciani, O., Torbica, A., Lecci, F., Morelli, M., Drummond, M., Tarricone, R., ... ve Bene, L. D. (2018). Myth #5: Health Care is Rightly Left to the Private Sector, for the Sake of Efficiency. İçinde Adinolfi, P. ve Borgonovi, E. (Ed.) The Myths of Health Care. (ss. 123-154). Springer, Switzerland.
• Cronbach, L.J. (1951). Coefficient Alpha and the Internal Structure of Tests. Psychometrika, 16, 297-334.
• Eltas, Ö. (2021). Biyoistatistik Çalışmalarında Kullanılan Küçük Örneklemlerde Mann-Whitney U Testi ve Bağımsız Örneklem T (Student’st Independent Test) Testinin Güç Yönünden Karşılaştırılması. Atatürk Üniversitesi Veteriner Bilimleri Dergisi, 16(1), 88-94.
• Emek, U. (2017). Sağlık Sektöründe Kamu-Özel İşbirliği Sözleşmeleri: Beklenti ve Gerçekleşme. Hacettepe Hukuk Fakültesi Dergisi, 7(1), 139-168.
• European PPP Expertıse Centre (EPEC). (2022). Market Update Review of the European Public-Private Partnership Market in 2021. Erişim Adresi https://www.eib.org/en/publications/ep ec-market-update-2021
• Eurostat. (2016). Frequently Asked Questions Public-Private Partnerships (PPPs) and Their Statistical Treatment in National Accounts (ESA2010). Erişim Adresi https://ec.europa.eu/e urostat/web/governmentfinancestatistics/methodology/guidance-on-accounting-rules
• Evren, Ç. C. (2016). Kamu-Özel İş Birlikleri. Birinci Baskı. Seçkin Yayıncılık, Ankara.
• Falcone, R. E. ve Satiani, B. (2008). Physician as Hospital Chief Executive Officer. Vascular and Endovascular Surgery, 42(1), 88-94.
• Frederickson, H. G. (2016). Yeni Bir Kamu Yönetimine Doğru. In Shafritz, J. M. ve Hyde, A. C. (Ed.) Kamu Yönetimi Klasikleri. Çev. Kara, M. Global Politika ve Strateji Yayınları.
• Gokgoz, M. C., Ökçesiz, İ., Taşlı, H., Yiğit, Y. Ç. ve Taha, A. (2018). Akut Solunum Sıkıntısına Neden Olan Travmatik Tiroid Hematomuna Multidisipliner Yaklaşım: Olgu sunumu. Dicle Tıp Dergisi, 45(2), 223-227.
• Gottwald, M., Becker, A., Bahr, I. ve Mueller‐Fahrnow, A. (2016). Public–Private Partnerships in Lead Discovery: Overview and Case Studies. Archiv der Pharmazie, 349(9), 692-697.
• Güler, E. (2016). Sağlık Hizmetlerinde Kamu-Özel Ortaklığı Modeli (Bursa İli Örneği). Yüksek Lisans Tezi, Atılım Üniversitesi, Ankara.
• Hayran O. (2021). Sağlık Yönetimi Yazıları. SAGE Yayıncılık Reklam Matbaacılık (2. Baskı).
• Hodge, G. ve Greve, C. (2005). Public-Private Partnerships: A Policy for All Seasons?. İçinde Hodge, G. ve Greve, C. (Ed.) The Challenge of Public-Private Partnerships: Learning from International Experience. (ss. 332-349). Edward Elgar, Cheltenham.
• Hodge, G. A. ve Greve, C. (2007). Public–Private Partnerships: An International Performance Review. Public Administration Review, 67(3), 545-558.
• Independent Evaluation Group (IEG). (2016). Public-Private Partnerships in Health: World Bank Group Engagement in Health PPPs an IEG Synthesis Report. World Bank, Washington.
• Karasu, K. (2011). Sağlık Hizmetlerinin Örgütlenmesinde Kamu-Özel Ortaklığı. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 66(3), 217-262.
• Kayral, İ. H. (2019). Kırık Pencereler Teorisi, Şehir Hastaneleri Yönetim Modelinde Hasta Güvenliği İçin Kullanılabilir Mi?. Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, 22(3), 677-694.
• Kosycarz, E. A., Nowakowska, B. A. ve Mikołajczyk, M. M. (2019). Evaluating Opportunities For Successful Public–Private Partnership in the Healthcare Sector İn Poland. Journal of Public Health, 27(1), 1-9.
• Marsilio, M., Cappellaro, G. ve Cuccurullo, C. (2011). The Intellectual Structure of Research into PPPS: A Bibliometric Analysis. Public Management Review, 13(6), 763-782.
• McCarthy, D. (2015). Integrated Healthcare Delivery Models in an Era of Reform. İçinde Shiver, J. M. ve Cantiello, J. (Ed.), Managing Integrated Health Systems. (ss. 1-24). MA: Jones and Bartlett, United States.
• McDonald, K., Schultz, E., Albin, L., Pineda, N., Lonhart, J., Sundaram, V., ... ve Davies, S. (2014). Care Coordination Measures Atlas. Agency for Healthcare Research and Quality U.S. Department of Health and Human Services, Rockville.
• Miguel, J. L. F., Fullana Belda, C. ve Rúa Vieites, A. (2019). Analysis of the Technical Efficiency of the Forms of Hospital Management Based on Public‐Private Collaboration of the Madrid Health Service, as Compared with Traditional Management. The International Journal of Health Planning and Management, 34(1), 414-442.
• Montagu, D., Harding, A. ve Montagu, D. (2012). A Zebra or a Painted Horse? Are Hospital PPPs Infrastructure Partnerships with Stripes or a Separate Species. World Hospitals and Health Services, 48(2), 15-19.
• Nair, A. G., Jain, P., Agarwal, A. ve Jain, V. (2017). Work Satisfaction, Burnout and Gender-Based Inequalities Among Ophthalmologists in India: A survey. Work, 56(2), 221-228.
• Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD). (2010). Dedicated Public-Private Partnership Units: A Survey of Institutional and Governance Structure, OECD Publishing.
• Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD). (2012). Recommendation of the Council on Principles for Public Governance of Public-Private Partnerships. Erişim Adresi https://www.oecd.org/gov/budgeting/oecd-principles-for-public-governance-of-public-pri vate-partnerships.htm#:~:text=Public%2DPrivate%20Partnerships%20(PPPs),asset%-2C%2 0sharing%20the%20associated%20risks
• Özdemir, H. (2018). Kamu-Özel Sektör İşbirliğinde Risk Yönetimi ve Türkiye Üzerine Bir Değerlendirme. Journal of Politics Economy and Management, 1(2), 27-40.
• Özer, M. A. (2016). Sağlık Sektöründe Yeni Bir Hizmet Sunum Modeli: Kamu Özel Ortaklığı. SGD-Sosyal Güvenlik Dergisi, 6(1), 9-38.
• Palcic, D., Reeves, E., Flannery, D. ve Geddes, R. R. (2019). Public-Private Partnership Tendering Periods: An International Comparative Analysis. Journal of Economic Policy Reform, 1-17.
• Parlak, N., Köse, H. Ö. ve Toprak, M. (2020). Kamu-Özel İşbirliği Modeli ve Türkiye Uygulamaları: Sayıştay Raporları Işığında Uygulama Sonuçlarının Değerlendirilmesi. Sayıştay Dergisi, 31(119), 9-39.
• Raman, A. V. ve Björkman, J. W. (2015). Public-Private Partnerships in Healthcare. İçinde Kuhlmann, E., Blank, R. H., Bourgeault, I.L. ve Wendt, C. (Ed.) The Palgrave International Handbook of Healthcare Policy and Governance. (ss. 376-392). Palgrave Macmillan, London.
• Ricks, E., Van Rooyen, D., Gantsho, M. P. ve Ten Ham, W. (2013). Experiences of Managers and Healthcare Personnel Involved in a Functional Healthcare Public Private partnership. Journal of Psychology in Africa, 23(2), 297-301.
• Rosen, M. A., DiazGranados, D., Dietz, A. S., Benishek, L. E., Thompson, D., Pronovost, P. J. ve Weaver, S. J. (2018). Teamwork in Healthcare: Key Discoveries Enabling Safer, High-Quality Care. American Psychologist, 73(4), 433.
• Sağlıkta Kamu Özel İş Birliği Derneği, (2017). Sorularla Sağlıkla Kamu Özel İş Birliği/PPP, Ankara.
• Savaş, T., Keleş, R. ve Göktaş, B. (2020). Kamu Özel İşbirliği Modeli Ankara Şehir Hastanesi Örneği. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi, 9(2), 22-31.
• Sadeghi, A., Barati, O., Bastani, P., Jafari, D. D. ve Etemadian, M. (2016). Experiences of Selected Countries in the Use of Public-Private Partnership in Hospital Services Provision. Journal of the Pakistan Medical Association, 66(11), 1401-6.
• Tanner, G., Bamberg, E., Kozak, A., Kersten, M. ve Nienhaus, A. (2015). Hospital Physicians’ Work Stressors in Different Medical Specialities: A Statistical Group Comparison. Journal of Occupational Medicine and Toxicology, 10(1), 1-8.
• T.C. Cumhurbaşkanlığı Strateji ve Bütçe Başkanlığı. (2019). Dünyada ve Türkiye’de Kamu Özel İşbirliği Uygulamalarına İlişkin Gelişmeler Raporu 2018, Sektörler ve Kamu Yatırımları Genel Müdürlüğü.
• T.C. Kalkınma Bakanlığı. (2012). Dünyada ve Türkiye'de Kamu-Özel İşbirliği Uygulamalarına İlişkin Gelişmeler. Yatırım Programlama İzleme ve Değerlendirme Genel Müdürlüğü, Ankara.
• T.C. Kalkınma Bakanlığı. (2018) On Birinci Kalkınma Planı 2019-2023 Sağlık Hizmet Kalitesi ve Mali Sürdürülebilirlik. Kamu Özel İşbirliği Uygulamalarında Etkin Yönetim Özel İhtisas Komisyonu Raporu, Yayın No: 2991, Ankara.
• T.C. Sağlık Bakanlığı (2019). Sağlık Hizmet Bölgeleri. https://rapor.saglik.gov.tr/TEKKANAT/saglikbol geleri.html
• T.C. Sağlık Bakanlığı. (2021a). Sağlık İstatistikleri Yıllığı 2019. Erişim Adresi https://sbsgm.saglik.gov. tr/Eklenti/40564/0/saglik-istatistikleri-yilligi-2019pdf.pdf
• T.C. Sağlık Bakanlığı (2021b). Mersin Şehir Eğitim ve Araştırma Hastanesi. Erişim Adresi https://mer sinsehir.saglik.gov.tr/TR,73211/tarihce.html
• T.C. Sağlık Bakanlığı. (2021c). Sağlık Yatırımları Genel Müdürlüğü. Erişim Adresi https://sygm.saglik. gov.tr/TR,33960/sehir-hastaneleri.html
• T.C. Sağlık Bakanlığı. (2022). 2019-2023 Stratejik Planı Güncellenmiş Versiyonu. Erişim Adresi https://sgb.saglik.gov.tr/TR-61668/tc-saglik-bakanligi-2019-2023--stratejik-plani-guncellen mis-versiyonu.html
• Top, M. ve Şahin, B. (2004). Hastane Endüstrisinde Değişen Sınırlar: Avrupa Ülkelerinde Yaşanan Son Yirmi Yıllık Süreç. Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, 7(1), 85-105.
• Top, M. ve Sungur, C. (2019). Opinions and Evaluations of Stakeholders in the Implementation of the Public‐Private Partnership (PPP) Model in Integrated Health Campuses (City Hospitals) in Turkey. The International Journal of Health Planning and Management, 34(1), e241-e263.
• Uysal, Y. (2019). Kamu-Özel İşbirliği (Yap-Kirala-Devret) Modeli ve Şehir Hastanelerinin Sağlık Hizmetlerindeki Değişim ve Dönüşüm Üzerine Etkileri. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 14(3), 877-898.
• Uysal, Y. (2020). Kamu-Özel İşbirliği Modelinde Özel Sektör Teşvik Faktörleri: Şehir Hastaneleri Örneği. MANAS Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9(1), 386-401.
• Ünal, A. ve Ünal, A. K. (2017). Sağlık Sektöründe Kamu Özel Ortaklığına Yönelik Sağlık Yöneticilerinin Görüşleri. Sağlık Akademisyenleri Dergisi, 4(1), 51-56.
• Warsen, R., Nederhand, J., Klijn, E. H., Grotenbreg, S. ve Koppenjan, J. (2018). What Makes Public-Private Partnerships Work? Survey Research Into the Outcomes and the Quality of Coope-ration in PPPs. Public Management Review, 20(8), 1165-1185.
• Weigl, M., Schneider, A., Hoffmann, F. ve Angerer, P. (2015). Work Stress, Burnout, and Perceived Quality of Care: A Cross-Sectional Study Among Hospital Pediatricians. European Journal of Pediatrics, 174(9), 1237-1246.
• World Bank. (2021). About Public-Private Partnerships. Erişim Adresi https://ppp.worldbank.org/ public-private-partnership/about-public-private-partnerships
• Yılmaz, F. Y. ve Karakaş, D. G. (2011). Devlet/Kamu Üzerine Yeniden Düşünmek. Sağlık Alanında Kamu Özel Ortaklığı Sempozyumu, 6(7), 29-83.
• Zvonkovic J.N. (2015). Development of the Attitudes Toward Integrated Health Care Scale. Yüksek Lisans Tezi, Southern Illinois University, Carbondale.