Eğitim Örgütlerinde Yönetişim Ölçeğinin Geliştirilmesi

Yıl 2017, Cilt: 10 Sayı: 1, 91 - 121, 10.05.2017

Mehmet Said Aslan Mehmet Emin Usta Sedat Şen

Öz

Bu çalışmanın amacı eğitim örgütlerinin yönetişim düzeylerini ölçebilmek için geçerli ve güvenilir bir ölçek (Eğitim Örgütlerinde Yönetişim Ölçeği) geliştirmektir. Taslak ölçek, geliştirme aşamasında uzman görüşlerinesunulmuştur. 5’li Likert tipinde hazırlanmış ölçek, Şanlıurfa merkez ilçelerinin (Eyyübiye, Haliliye ve Karaköprü) özel ve devlet okullarında çalışan öğretmen ve yöneticilerine (N=503) uygulanmıştır. Pilot çalışması yapılan ölçeğin son haline karar verirken ve yapı geçerliğini sağlarken açımlayıcı faktör analizi kullanılmıştır. Güvenirlik analizleri için hesaplanan Cronbach Alfa iç tutarlık katsayısı .98 bulunmuştur. Analizler sonucunda ölçeğin son hali dört alt faktör (Katılım:.98, Hesap Verebilirlik:.97, Hukukun Üstünlüğü:.91 ve Eşitlik:.92) ve 54 maddeden oluşmuştur. Sonuç olarak ölçeğin, yapılan analizlere göre 54 maddeden oluşan Eğitim Örgütlerinde Yönetişim Ölçeği yeterli geçerlik ve güvenirlik özelliklerine sahip olduğu gösterilmiştir. Bu ölçeğin araştırmacılar tarafından eğitim örgütlerinde yönetişim alanında kullanılması tavsiye edilmektedir.

Anahtar Kelimeler

Yönetişim, eğitim örgütleri, yönetişim ölçeği

Kaynakça

• Aktan, C. C. (2003). İyi Yönetişim ve Demokrasi. İstanbul: Beta Yayınları. Aşkın, M. D. (2003). Eşitlik ve İyi Yönetişim. Ankara: T.C. Maliye Bakanlığı Avrupa Birliği ve Dış İlişkiler Dairesi Başkanlığı Yayını. Başbakanlık. (2003). Genel Gerekçe. Ankara: Başbakanlık Basın Yayın ve Enformasyon Genel Müdürlüğü. Bayram, N. (2009). Sosyal Bilimlerde SPSS ile Veri Analizi. Bursa: Ezgi Kitabevi. BeyazKitap.(2008).www.coe.int/t/dg4/intercultural/...White.../WhitePaper_ID_Turkish. pdf (Erişim Tarihi:18.10.2015). Büyüköztürk, Ş. (2003). Sosyal Bilimler İçin Veri Analiz El Kitabı. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık. DPT. (2000). Kamu Yönetiminin İyileştirilmesi ve Yeniden Yapılandırılması. Ankara: Özel İhtisas Komisyonu Raporu, Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı. Duman, F. (2006). Belediyelerde Yönetişim ve Müşteri-Vatandaş Odaklılık Tartışmaları. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sivas. Ellez, A. M. (2012). Ölçme Araçlarında Bulunması Gereken Özellikler. (A. Tanrıöğen Ed.), Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Anı Yayıncılık. Güler, B. A. (2003a). Devlette Reform, Kamu Yönetimi Dünyası. Türkiye Mimarlar Odası Sunuşu, Ankara. Güler, B. A. (2003b). Yönetişim: Tüm İktidar Sermayeye. Praksis Dergisi, 9, 93-116. Izgar, H. (2015). Modern Toplumun Yönetim Biçimi İyi Yönetişim Üzerine Bir İnceleme. Bayburt Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 10 (1). HABİTAT II. (2000). 5 Ülke Raporu, Yönetişim Alt Bölümü, Gündem 21 ve Katılım. İstanbul: Yerel Yönetimler Sempozyumu Bildirileri Kitabı. Maliye Bakanlığı. (2003). İyi Yönetişimin Temel Unsurları. Ankara: Maliye Bakanlığı Yayını. Malkoç,M. N. (2006). YönetişimÜzerine. http://nedir.antoloji.com/yonetisim/. (Erişim Tarihi: 04/02/2015.) Memduhoğlu, H. B. (2010). Farklılıkların yönetimi. Yönetimde Yeni Yaklaşımlar. Ankara: Pegem Akademi Yayınları. Ofluoğlu, S.U. (2006). Aile Şirketlerinin Yönetişim Yapısı. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. Özdek, Y. (1999). Globalizmin İdeolojik Hegemonyası. Amme İdaresi Dergisi, 32 ( 3), 25- 47. Özer, A. (2006). Yönetişim Üzerine Notlar. Sayıştay Dergisi, 63, 59-89. Samsun, N. (2003). Hesap Verebilirlik ve İyi Yönetişim, İyi Yönetişimin Temel Unsurları. Ankara: T.C. Maliye Bakanlığı Avrupa Birliği ve Dış İlişkiler Dairesi Başkanlığı. Şaylan, G. (2000). Kamu Yönetimi Disiplininde Bunalım ve Yeni Açılımlar Üzerine Düşünceler. Amme İdaresi Dergisi, 33 (2), 1-21. Totan, T. (2014). Ölçek Geliştirme Kuram ve Uygulamalar. Ankara:Nobel Yayınları. Yıldırım, İ. (2004). Demokrasi, Sivil Toplum Kuruluşları ve Yönetişim. Ankara: Seçkin Yayınları. Yüksel, M. (2001). Yönetişim (Governance) Kavramı Üzerine. Ankara: Mülkiyeliler Birliği Yayınları.