The Ecophobia Hypothesis

Year 2025, Issue: 12, 153 - 155, 30.06.2025

Buğra Şengel

Abstract

Estok examines the reflections of the person's fear, disdain and alienation in the individual and social dimension in his book with examples of literature and cultural studies. In the work, the theoreticalization of the ecophobia is expressed as a necessity and it is emphasized that paradigm changes should be made in echoicified literary studies. The author defines ecophobia as a psychological condition in which man develops antipathy, especially against nature. However, the author states that ecophobia is mostly nurtured by the rational anti -nature attitude of modernity; He shows that society, theorists, writers, and especially media constantly reproduce the ecophobic discourse. In this context, ecophobia is presented not only as an individual state of emotions, but also in a systematic phenomenon spread over a wide area of social structures and cultural representations. This concept is closely associated with stringes such as anthroposantical (human-central) worldview and dialectical structure and genre, which is an extension of this view. In the book, while examining the origins of ecophobia, how this concept goes beyond individual fears and how the mental structures that lie on the basis of global ecological crises are built. Estok evaluates this situation with patriarchal values and in the opposition of human-nature spreading to continental European history. Therefore, the commodification of nature, unlimited consumption of resources, and the other issues that are tried to be revealed in the Ecophobia Hypothesis, which the non -human environment, which is described as the other to human -controlled objects, is attempted.

Keywords

Ecophobia , Ecocriticism , Environmental ethics

Ekofobi Hipotezi

Abstract

Simon C. Estok’un, M. Sibel Dinçel tarafından Türkçe’ye çevrilen ve Kapadokya Üniversite Yayınları’ndan çıkan yapıtı Ekofobi Hipotezi (The Ecophobia Hypothesis), ekoeleştiri ve edebiyat araştırmalarına yeni bakış açısı kazandıran ekofobi kavramı çevresinde şekillenir. Estok, kitabında insanın doğaya karşı duyduğu korku, küçümseme ve yabancılaşmanın bireysel ve toplumsal boyuttaki yansımalarını, edebiyat ve kültürel çalışmalardan örneklerle irdeler. Yapıtta ekofobinin kuramsallaştırılması bir zorunluluk olarak ifade edilir ve ekoeleştirel edebiyat çalışmalarında paradigma değişikliğine gidilmesi gerektiği vurgulanır. Yazar, ekofobiyi, insanın özellikle doğaya karşı antipati geliştirdiği psikolojik bir durum olarak tanımlar. Bununla birlikte ekofobinin, daha çok modernitenin akılcı olmayan doğa karşıtı tutumundan beslendiğini ifade eden yazar; toplumun, kuramcıların, yazarların ve özellikle de medyanın ekofobik söylemi sürekli olarak yeniden ürettiğini örneklerle birlikte ortaya koyar. Bu bağlamda ekofobi, yalnızca bireysel bir duygu durumu olarak değil, aynı zamanda toplumsal yapıları ve kültürel temsilleri de kapsayan geniş bir alana yayılmış sistematik bir olgu halinde sunulur. Bu kavram, antroposantrik (insan-merkezci) dünya görüşü ve bu görüşün bir uzantısı olan diyalektik yapı ve türcülük gibi dizgelerle yakından ilişkilidir. Kitapta, ekofobinin kökenleri incelenirken, bu kavramın bireysel korkuların ötesine nasıl geçtiği ve küresel boyutta ekolojik krizlerin temelinde yatan zihinsel yapıların nasıl inşa edildiği açığa çıkarılmaya çalışılır. Estok, bu durumu ataerkil değerlerle ve özellikle Kıta Avrupa tarihine yayılan insan-doğa karşıtlığı içerisinde değerlendirir. Dolayısıyla doğanın metalaştırılması, kaynakların sınırsızca tüketimi ve öteki olarak nitelendirilen insan dışı çevrenin, insan kontrolündeki edilgen nesnelere nasıl indirgendiği Ekofobi Hipotezi’nde açığa çıkarılmaya çalışılan temel konulardır.

Keywords

Ekoeleştiri , Ekofobi , Çevre etiği