Abstract
Objectives: The purpose of this study was to compare the load to failure of different common suturing techniques with that of repair devices.
Methods: Seventy-one calf medial menisci were cut to simulate peripheral longitudinal tears and repaired using either one of the two suture techniques or one of the seven repair devices. Then the two parts of the meniscus were pulled using an Instron tensometer until failure occurred. The techniques and repair devices tested included vertical (0 PDS, 2/0 PDS, 2/0 Ethibond) and horizontal (0 PDS, 2/0 PDS, 2/0 Ethibond) suturing, and repair devices such as T-fix, Mitek, Clearfix screw, Clearfix dart, Biostinger, S-D-sorb, and Arthrex dart.
Results: The strongest repair method was found to be the vertical or horizontal sutures with 0 PDS. No significant differences were found between vertical and horizontal sutures using 2/0 Ethibond and PDS. Except for T-fix, all meniscal repair devices exhibited lower mean failure strengths compared with those of the vertical and horizontal suturing techniques. Similarly, all repair devices, except for T-fix and partly for Arthrex dart (50% broken up), pulled-out of the menisci. Devices with larger barbs (Clearfix screw and Biostinger) had higher mean failure strengths than the others.
Conclusion: Because all meniscal repair devices had inferior results, and if such devices are to be preferred, postoperative rehabilitation should not be hastened, keeping in mind their inferior primary stability. Attempts to improve repair devices should consider using larger barbs, to hold more collagen fibers when placed more vertically.
Keywords
Menüsküs dikiş teknikleriyle tamir materyallerinin primer dayanımlarının karşılaştırılması: Deneysel çalışma
Abstract
Amaç: Çalışmamızın amacı menüsküs dikiş teknikleri ile tamir materyallerinin primer dayanımlarını in vitro biyomekanik veriler ile karşılaştırmaktır.
Çalışma planı: Çalışmada 71 dana dizi medial menüsküsü kullanıldı. Tüm menüsküslerde longitudinal yırtık oluşturuldu ve test edilen iki değişik dikiş tekniği veya yedi değişik tamir materyali ile tespit edildi. Takiben, menüsküsler Instron test cihazında dikiş veya tamir materyalleri kopuncaya ya da menüsküsten sıyrılıncaya kadar distrakte edildi. Test edilen tamir yöntemleri vertikal (0 PDS, 2/0 PDS, 2/0 Ethibond) ve horizontal (0 PDS, 2/0 PDS, 2/0 Ethibond) dikişler, ve T-fix, Mitek, Clearfix screw, Clearfix dart, Biostinger, S-D-sorb, Arthrex dart tamir materyalleriydi.
Sonuçlar: En sağlam tamir yöntemi 0 PDS kullanılarak yapılan (vertikal ve horizontal) menüsküs dikişleriydi. 2/0 Ethibond ve PDS kullanılan vertikal ve horizontal dikişler arasında fark bulunmadı. T-fix dışında tüm tamir materyallerinin primer dayanımı dikiş tekniklerinden daha zayıf bulundu. T-fix ve kısmen Arthrex dart (%50’si koptu) dışında tüm tamir materyalleri direkt ya da parça kopararak menüsküsten sıyrıldı. Daha geniş kanat ya da çıkıntılı tamir materyallerinin (Clearfix screw ve Biostinger) primer dayanımı diğerlerine göre daha yüksek ölçüldü.
Çıkarımlar: Tüm menüsküs tamir materyallerinin pimer dayanımları dikiş tekniklerinin altında kaldığından, bunların kullanıldığı dizlerde postoperatif rehabilitasyonda hızlı davranılmamalıdır. Yeni tamir materyalleri tasarlanırken daha geniş kanatlı ve çıkıntıları daha çok vertikal yerleşimli materyaller tercih edilmelidir.
Details
| Primary Language | English |
|---|---|
| Journal Section | Experimental Study |
| Authors | |
| Publication Date | September 11, 2006 |
| Published in Issue | Year 2000 Volume: 34 Issue: 5 |