Abstract
Amaç: Doğuştan afalangianın rekonstrüksiyonunda ayaktan ele serbest nonvasküler falanks transferi, tercih edilen cerrahi seçeneklerden biridir. Bu çalışmada transfer sonrası falanksların gelişimi değerlendirildi.
Çalışma planı: Klinik ve radyografik olarak afalangia tanısı konan altı hastaya (3 erkek, 3 kız) ayaktan ele 18 serbest nonvasküler falanks transferi yapıldı. Bir olguda iki taraflı anomali vardı. İleri yaştaki (11.5 yaş) bir hasta dışında, hastaların ameliyat dönemindeki yaş ortalaması 27 ay (dağılım 14-48 ay) idi. Hastalar fonksiyonel sonuçlar, falanksların yıllık uzama miktarı, epifiz açıklığı, kemik rezorbsiyonu ya da nekrozu, parmak ucu nekrozu, kırık, açılanma, subluksasyon, enfeksiyon ve verici saha sorunları açısından izlendi. Takip süresi ortalama 2.5 yıl (dağılım 2-4 yıl) idi.
Sonuçlar: Transfer edilen 18 falanksın yıllık ortalama uzama miktarı 2.4 mm idi. Son grafilerde epifiz açıklığı devam eden falanks sayısı 14 (%78) idi. Fonksiyon değerlendirmesinde üç hastanın transfer edilen parmakla sadece stabilizasyon sağlayabildiği, üç hastanın ise daha ileri hareketler yapabildiği görüldü. Bir olgu subluksasyon nedeniyle tekrar ameliyat edildi. Diğer olgularda 15 dereceyi geçen açılanma veya kırık görülmedi. Üç hastada (%16) kısmi, bir hastada (%5) total kemik rezorbsiyonu gelişti. Yumuşak doku kaybı olarak bir hastada (%5) parmak ucunda kısmi nekroz görüldü. Hiçbir hastada enfeksiyon gelişmedi. Tüm olgularda verici parmakta hafif kısalma gözlendi.
Çıkarımlar: Vasküler parmak transferine uygun olmayan afalangia gibi el anomalilerinde prostetik cihazların kullanımını kolaylaştırmak ve fonksiyon kazanımı açısından nonvasküler falanks transferi alternatif bir rehabilitasyon yöntemidir.
Abstract
Objectives : Free transfer of the toe phalanges to the hand without vascular anastomosis is a proposed option for reconstruction of congenital aphalangia. We evaluated the growth behavior of the phalanges in patients after transfer.
Methods : Six patients with congenital aphalangia underwent 18 nonvascular phalangeal transfers from toes to the hand. The anomaly was bilateral in one patient. Except for one patient who was 11.5 years old, the mean age at the time of surgery was 27 months (range 14 to 48 months). The patients were followed-up for a mean of 2.5 years (range 2 to 4 years) with respect to functional results, yearly longitudinal growth, epiphysial closure, bone resorption or necrosis, digital tip necrosis, fracture, angulation, subluxation, infections, and donor site morbidity.
Results : The mean yearly longitudinal growth rate of transferred phalanges was 2.4 mm. On final radiographic examinations, epiphysial closure was not completed in 14 phalanges (78%). Functional improvements included stabilization using the affected digit in three patients, and performing further movements in three patients. One patient underwent reoperation for postoperative subluxation. No fractures or angulation above 15 degrees were seen. Bone
resorptions were partial in three patients (16%), and total in one patient (5%). Concerning soft tissue complications, digital tip necrosis developed in one patient (5%). No infections were encountered during the follow-up. All the patients exhibited minimal donor digit shortening.
Conclusion : Nonvascular phalangeal transfer is an alternative rehabilitation method by which use of prosthetics may be facilitated and functional capacity may be increased in congenital hand anomaliessuch as congenital aphalangia, in which vascular phalanx transfer is not suitable.
Details
| Primary Language | English |
|---|---|
| Subjects | Health Care Administration |
| Journal Section | Original Article |
| Authors | |
| Publication Date | April 18, 2007 |
| Published in Issue | Year 2007 Volume: 41 Issue: 1 |