Abstract
Despite significant improvements for the past 20 years in the treatment of full-thickness chondral defects with the use of chondroprotective biological methods (microfracture, autologous chondrocyte transplantation, osteochondral autograft, and periosteal graft), the treatment of large osteochondral defects in young and physically active population is still challenging. Alternatives for the treatment of chondral defects exceeding 3 cm in size are limited, and among them, allografts have been used longer than any other treatment methods with the most favorable results. The success rates for osteochondral allograft transplantation have been reported as 95%, 71%, and 66% at 5, 10, and 20 years, respectively. Factors that adversely affect long-term results include advanced age, allograft transplantation to both sides of the joint, inappropriate loading, osteoarthritis, and osteonecrosis due to steroid use. Today, as a result of improvements in tissue-organ transplantation, increased availability of fresh tissue from donors, and increased demand from patients and physicians, there has been growing interest in the use of osteochondral allografts in selected patients to delay arthroplasty for chondral defects.
Keywords
Abstract
Tam kat kıkırdak kayıplarının tedavisinde kıkırdağı koruyucu biyolojik girişimlerle (mikrokırık, otolog kondrosit transplantasyonu, osteokondral otogreft ve periosteal greftler) elde edilen sonuçlar son yirmi yılda umut verici boyutlara ulaşmakla birlikte, dizde geniş kıkırdak kayıplarının tedavisindeki güçlükler, özellikle genç ve fiziksel olarak aktif hasta grubunda halen aşılabilmiş değildir. Özellikle çapı 3 cm’nin üzerindeki kıkırdak kayıplarında elimizde fazla seçenek yoktur; allogreftler elimizdeki seçeneklerden en uzun zamandır denenmiş ve olumlu sonuçlar alınmış olanıdır. Osteokondral allogreftlerde başarı oranları beş yılda %95, 10 yılda %71, 20 yılda %66 olarak bildirilmiştir. Uzun dönem sonuçlarının başarısını olumsuz etkileyen nedenler şunlardır: İleri yaş, allogreftin eklemin karşılıklı her iki yüzüne uygulanması, uygun olmayan yüklenmeler, osteoartrit ve steroide bağlı avasküler nekroz. Günümüzde osteokondral allogreft kullanımı, doku-organ transplantasyonundaki gelişmeler, donörlerden taze dokuların giderek daha fazla elde edilebilmesi, hasta ve hekimlerden gelen talepler nedeniyle, eklem kıkırdak kayıplarının tedavisinde protezi erteleyen bir biyolojik tedavi yöntemi olarak seçilmiş hastalarda giderek artan kullanım alanı bulmaktadır.
Keywords
Details
| Primary Language | English |
|---|---|
| Journal Section | Review |
| Authors | |
| Publication Date | December 6, 2007 |
| Published in Issue | Year 2007 Volume: 41 |