Abstract
Amaç: Düşük ayak deformitesinin tedavisinde, tibialis posterior (TP) tendonunun interosseöz membran dışı transferinin etkinliği değerlendirildi.
Çalışma planı: Çalışmada, düşük ayak deformitesi nedeniyle tendon transferi uygulanan 13 hastanın (6 kadın, 7 erkek; ort. yaş 30; dağılım 10-46) 15 ayağı değerlendirildi. On hastada (%76.9) onarılamayacak düzeyde sinir yaralanmasına bağlı deformite vardı. Sinir yaralanmalarının altısı cerrahi girişimler sırasında, diğerleri travma sonucu oluşmuştu. Dört ayakta (%26.7) TP tendonu, tibianın iç-ön yüzünden döndürülerek lateral küneiform kemiğe tenodez, 11 ayakta (%73.4) ise ekstansör hallusis longus, ekstansör digitorum kommünis ve peroneus tertius tendonlarına transfer edildi. Hastalar Stanmore sistemine göre değerlendirildi. Ortalama takip süresi 25.3 ay (dağılım 12-80) ay idi.
Sonuçlar: Stanmore değerlendirme sistemine göre sonuçlar iki ayakta (%13.3) kötü, üç ayakta (%20) orta, üç ayakta iyi, yedi ayakta (%46.7) ise çok iyi bulundu. Hastaların tümü cerrahi sonrasında elde edilen sonuçtan memnundu. Hastaların ayak dorsifleksiyonu ortalama 5˚ (dağılım -5˚/+10˚) idi. Dört ayakta (%26.7) 10˚, altı ayakta (%40) ise 5˚-10˚ arası aktif dorsifleksiyon vardı. Dört hastada (%30.8) ayak sırtında tendon ve dikiş materyallerinin oluşturduğu tümseklikten yakınma dışında, erken dönemde komplikasyona rastlanmadı.
Çıkarımlar: Düşük ayak deformitesinde TP tendonunun membran dışı transferi, hastanın ortez kullanmaksızın yürüyebilmesini sağlayarak yaşam kalitesini artıran bir yöntemdir.
Abstract
Objectives: We evaluated the effectiveness of extramembranous transfer of the tibialis posterior (TP) tendon for the treatment of drop foot deformity.
Methods: The study included 13 patients (6 females, 7 males; mean age 30 years; range 10 to 46 years) who underwent 15 tendon transfers for drop foot deformity. Ten patients (76.9%) had deformity due to unrepairable nerve injuries, which were associated with surgical procedures in six patients and trauma in the remaining four. In four feet (26.7%), the TP tendon was turned from the intero-anterior aspect of the tibia and fixed by tenodesis to the lateral cuneiform bone, while in 11 feet (73.4%), it was transferred to the extensor hallucis longus, extensor digitorum communis, and peroneus tertius tendons. The patients were assessed according to the Stanmore system questionnaire. The mean follow-up was 25.3 months (range 12 to 80 months).
Results: According to the Stanmore system, the results were poor in two feet (13.3%), moderate in three feet (20%), good in three feet, and very good in seven feet (46.7%). All the patients were satisfied with the final outcome. The mean foot dorsiflexion was 5˚ (range -5˚ to 10˚), which was 10° in four feet (26.7%), and 5˚ to 10˚ in six feet (40%). Apart from complaints of bulging in four patients (30.8%) in the dorsum of the foot due to tendon and suture material, no complications were seen during the early postoperative period.
Conclusion: Extramembranous transfer of the TP tendon for the treatment of drop foot deformity enables the patients to walk without the aid of orthosis and increases their quality of life.
Details
| Primary Language | English |
|---|---|
| Subjects | Health Care Administration |
| Journal Section | Original Article |
| Authors | |
| Publication Date | January 19, 2009 |
| Published in Issue | Year 2008 Volume: 42 Issue: 5 |