Bu çalışma 1950-1960 yılları arasında Türkiye’de iktidarda bulunan Demokrat Parti (DP) döneminde izlenen iç ve dış göç politikalarını incelemektedir. Söz konusu zaman aralıklarında Türkiye’nin demografik, ekonomik ve toplumsal yapısında önemli değişim ve dönüşüm yaşanmıştır. DP döneminde Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nde tarımda makineleşme, sanayileşme ve kentleşme süreçlerinin hız kazanmasıyla birlikte yoğun bir nüfus hareketliliği yaşanmıştır. İç göç olgusu özellikle kırsal kesimden büyük şehirlere doğru yönelmiştir. Bu durum gecekondu bölgelerinin yaygınlaşmasına, altyapı yetersizliklerine ve kentlerde sosyo-ekonomik eşitsizliklerin artmasına neden olmuştur. DP hükümeti bu sorunlara yanıt olarak sanayileşmeyi teşvik eden, altyapı yatırımlarına dayalı ve liberal ilkelere dayanan çeşitli kamu politikaları geliştirmiştir. Ancak geliştirilen politikalar göçün yarattığı yapısal sorunları uzun vadede çözecek düzeyde etkili olamamıştır. Dış göç bağlamında ise Almanya’ya işgücü göçü, Balkanlardan zorunlu göçler, Sovyetler Birliği’nden gelen tüccar göçleri ve 6-7 Eylül Olayları sonrası yaşanan Rum göçleri öne çıkmıştır. DP yönetimi dış göçleri ekonomik kalkınmayı destekleyici bir unsur olarak değerlendirmiş ve göçmen işçilerin döviz gelirlerini teşvik edici politikalar benimsemiştir. Bu dönemde çıkarılan yasal düzenlemeler ile Türkiye'nin göç ve kentleşme sürecine dair ilk kurumsal yapı taşları oluşturulmuştur.
This study examines the internal and external migration policies implemented during the rule of the Democrat Party (DP), which was in power in Türkiye between 1950 and 1960. During this period, Republic of Türkiye underwent significant demographic, economic, and social transformations. The DP era was marked by accelerated processes of mechanization in agriculture, industrialization, and urbanization, which triggered intense population movements. Internal migration was particularly directed from rural areas to major cities, leading to the proliferation of squatter settlements, infrastructure deficiencies, and increasing socio-economic inequalities in urban areas. In response to these challenges, the DP government developed various public policies based on liberal principles, promoting industrialization and investing in urban infrastructure. However, these policies proved insufficient to resolve the structural problems caused by migration in the long term. In terms of external migration, the period witnessed significant movements such as labor migration to Germany, forced migrations from the Balkans, trader migrations from the Soviet Union, and the emigration of the Greek population following the events of September 6-7, 1955. The DP administration viewed international migration as a means of supporting economic development and adopted policies encouraging remittances from migrant workers. Legal regulations enacted during this period laid the foundational institutional framework for Türkiye’s migration and urbanization policies.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Public Administration |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | September 27, 2025 |
Submission Date | August 1, 2025 |
Acceptance Date | September 24, 2025 |
Published in Issue | Year 2025 Issue: 16 |
All articles published in Artuklu Kaime are licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International Licence.