Agreed on a Verdict: Guilty Desdemona

Year 2020, Volume: 26 Issue: 44, 117 - 125, 19.03.2020

Elif Baş

https://doi.org/10.32547/ataunigsed.640191

Abstract

Romeo and Juliet, Macbeth and Lady Macbeth, Hamlet and Ophelia… It is true that no perfect love exists between any of the couples that Shakespeare creates. However, no other semi-devil accompanies these couples as the one in Othello. Critics have been fascinated in dissecting Iago, the servant of the devil. And as this villain is like another central character, Desdemona have to wait in the shadows for some time. She was either positioned according to how Othello and Iago were evaluated or was totally ignored. Over time, she has begun to receive a good deal of critical attention. Some suggested that she is a saint, the ultimate representative of purity. Others found her strong and independent. Most of the time however, she was, for one reason or another, condemned for the attributes she possessed. As a saint, she was accused of being too passive and quiet. If she spoke her mind she became a rebel. This article examines such perspectives and focuses on how they are shaped in terms of Desdemona’s innocence and sexuality.

Keywords

Shakespeare, Desdemona, Renaissance Theatre, Othello

Dünden Bugüne Yargılanan Desdemona

Abstract

Shakespeare’in tragedyalarında Romeo ve Juliet, Macbeth ve Lady Macbeth, Hamlet ve Ophelia gibi tanıdık çiftler karşımıza çıkar. Othello oyununda ise akıllara daha çok Iago ve Othello ikilisi gelir. Büyüleyici bir kötülüğe sahip olan Iago karakteri Othello’nun bile önüne geçmiş ve eleştirmenler yıllar boyunca bu iki karakteri bir anlamda birbiriyle yarıştırmıştır. Desdemona bu yarışın içinde diğer karakterlere göre konumlandırılmış ya da yok sayılmıştır. Desdemona’ya dair eleştirmenlerin yaptıkları yorumlara kabaca bakıldığında ilginç bir sonuç ortaya çıkar. Desdemona karakterine; masum, azize, pasif, cesur, isyankâr, cilveli gibi hangi sıfat yakıştırılırsa yakıştırılsın Desdemona uygun görülen sıfatla çoğu kez yargılanır. Masum bulunursa fazla masumdur, pasif olduğunda ses çıkarmadığı için suçludur, ses çıkardığı zaman aşırı isyankârdır. Bu çalışma, Desdemona’ya dair yapılan incelemeleri önce genel bir çerçevede ele alır ve Desdemona’nın masumiyeti ve cinselliği üzerinden yapılan farklı yargıları değerlendirir. Bu doğrultuda, Desdemona’nın senatonun karşısına çıktığı ilk sahne, cinsel göndermelerin yapıldığı bölümler ile söğüt ağacı sahnesi olarak bilinen dördüncü bölüm üçüncü sahne incelenir.

Keywords

Shakespeare, Desdemona, Rönesans Tiyatrosu, Othello

References

• Adams, J. Q. (1863). Notes, Criticism, and Correspondence upon Shakespeare’s Plays and Actors. New York: Carleton. Erişim Adresi: https://archive.org/details/notescriticismsc00hack
• Adamson, W. D. (1980). Unpinned or undone?: Desdemona's critics and the problem of sexual innocence. Shakespeare Studies, 13, 169-186.
• Andresen Thom, M. (1978). Thinking about women and their prosperous art: A reply to Juliet Dusinberre's Shakespeare and the nature of women. Shakespeare Studies, 11, 259-276.
• Auden, W. H. (1966). The Dyer’s hand and other essays. New York: Random House.
• Berkeley, D. S. (1963). A Vulgarization of Desdemona. Studies in English Literature, 1500-1900, 3(2), 233-239.
• Bonnard, G. (1949). Are Othello and Desdemona innocent or guilty? English Studies, 30(1-6), 175-184.
• Bradley A. C. (1992). Shakespearean Tragedy, New York: Macmillan.
• Dickes, R. (1970). Desdemona: An ınnocent victim? American Imago, 27(3), 279-297.
• Garner, S. N. (1976). Shakespeare's Desdemona. Shakespeare Studies, 9, 233-252.
• Heilman R. B. (1956). Magic in the web: Action and language in Othello. Lexington: University Press of Kentucky.
• Hunter, R. G. (2011). Shakespeare and the mystery of God’s judgements. Athens: University of Georgia Press.
• Kott, J. (1974). Shakespeare our contemporary. New York: W.W. Norton & Company.
• Neely, C. T. (1993). Broken nuptials in Shakespeare's plays. Urbana and Chicago: University of Illinois Press.
• Ranald, M. L. (1963).The indiscretions of Desdemona. Shakespeare Quarterly, 14(2) 127-139.
• Reid, S. (1970). Desdemona's guilt. American Imago, 27(3), 245-262.
• Robinson, E. L. (2009). Shakespeare attacks bigotry: A close reading of six plays. North Carolina: McFarland.
• Ronk, M. (2005). Desdemona's self-presentation. English Literary Renaissance, 35(1) 52-72.
• Rosenberg, M. (1992). The masks of Othello: The search for the ıdentity of Othello, Iago, and Desdemona by three centuries of actors and critics. Newark: University of Delaware Press; London: Associated University Press.
• Rymer, T. (1693). A short view of tragedy. London: The Scolar Press. Erişim Adresi: https://play.google.com/ books/reader?id=AN4iAAAAMAAJ&hl=en&pg=GBS.PP1
• Shakespeare, W. (1994). Othello, (Ö. Nutku, Çev.). İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Stockton, W. (2016). Chasing chastity: The case of Desdemona. A. Loomba, and M. E. Sanchez,(Ed.), In Rethinking feminism in early modern studies (211-228). New York: Routledge.