Erkek infertilitesi, çocuk sahibi olamayan çiftlerin yaklaşık %40-50’sinde temel neden olarak karşımıza çıkmaktadır. Aspermi, azoospermi, oligospermi, nekrospermi gibi durumlar, infertiliteye yol açan temel faktörlerdendir. Bu vakaların yarısında altta yatan neden tespit edilebilmekteyken, geri kalanında ise belirgin bir sebep ortaya konulamamakta ve bu grup “idiopatik erkek infertilitesi” olarak tanımlanmaktadır. Tedavi sürecinde öncelikle hormonal tedavi yöntemleri öne çıkmaktadır. Androjen tedavisinde testosteronun çeşitli ester formları kullanılmakta, düşük doz androjenlerin özellikle sperm motilitesi üzerinde olumlu etkileri bildirilmiştir. Gonadotropin tedavisinde ise HMG ve HCG kombinasyonlarıyla, özellikle orta dereceli oligospermi vakalarında belirgin düzelmeler sağlanabilmektedir. Azoospermik hastalarda da, testis biyopsisinde spermatogonial hücreler tespit edilmesi durumunda, bu kombinasyon ile sınırlı oranda başarı sağlanabilmektedir. Tiroid hormonları ise sperm kalitesini olumsuz etkilediği için artık tedavide kullanılmamaktadır. Cerrahi yaklaşımlarda varikosel tedavisi önemli bir yer tutmakta olup, V. spermatica’nın yukarıdan bağlanmasıyla sperm parametrelerinde iyileşmeler ve gebelik oranlarında artış gözlenmektedir. Bunun dışında prostaglandinlerin, enfeksiyon tedavisinin, kallikrein-kinin sisteminin uyarılmasının ve immünolojik faktörlerin düzenlenmesinin de tedaviye katkısı olabileceği düşünülmektedir. Ancak bu yöntemler hâlen deneme aşamasında olup, geniş klinik serilerle desteklenmeleri gerekmektedir. Klomifen gibi ilaçlar da hormonal dengeyi etkileyerek spermatogenezi uyarabilir. Genel olarak erkek infertilitesinin tedavisinde, nedene yönelik ve multidisipliner bir yaklaşım esastır.
Male infertility is identified as the primary cause in approximately 40–50% of couples who are unable to conceive. Conditions such as aspermia, azoospermia, oligospermia, and necrospermia are among the main factors contributing to infertility. While an underlying cause can be identified in about half of these cases, the remainder lack a clear explanation and are classified as “idiopathic male infertility.”
In the treatment process, hormonal therapies are typically the first line of intervention. In androgen therapy, various ester forms of testosterone are used, and low-dose androgens have been reported to have positive effects, particularly on sperm motility. In gonadotropin therapy, combinations of HMG (human menopausal gonadotropin) and HCG (human chorionic gonadotropin) can lead to significant improvements, especially in moderate oligospermia cases. In azoospermic patients, if spermatogonial cells are detected through testicular biopsy, limited success can also be achieved with this combination.
Thyroid hormones, which negatively affect sperm quality, are no longer used in treatment. Among surgical approaches, varicocele treatment plays a significant role. Ligation of the V. spermatica at a higher level has been associated with improvements in sperm parameters and increased pregnancy rates.
Other approaches—such as prostaglandins, infection treatment, stimulation of the kallikrein-kinin system, and regulation of immunological factors—are also thought to contribute to treatment. However, these methods are still experimental and require support from large clinical studies.
Medications such as clomiphene may also stimulate spermatogenesis by affecting hormonal balance. Overall, in the treatment of male infertility, an etiology-based and multidisciplinary approach is essential.
-
-
-
Primary Language | English |
---|---|
Subjects | Urology |
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | August 11, 1981 |
Published in Issue | Year 1981 Volume: 34 Issue: 2 |