In formal terms, physical activity refers as institutionalized sports practices performed in standardized areas depending on certain rules. However, the activities mentioned in the literature under the name of informal sports activities are activities that are based on spatial experience and are intertwined with the social structure, apart from the logic of competition and progress. For the purpose of this study, new data obtained from secondary sources revealed that the rate of participation in individual sports for children aged 6-12 at least one day a year was 54% in 2011, but this rate decreased to 48.1% in 2018. Similarly, for the same group, while the participation rate in team sports at least one day in a year was 40.3%, this rate dropped to 36.1% in 2018. Considering that sports participation rates have started to decrease nowadays, designing and planning urban spaces for informal sports activities may offer a solution to this problem. In this context, the purpose of the study is to examine how urban spaces should be handled within the scope of the sustainability of physical activities/sports activities in the sense of informal sports, and to provide suggestions for expanding sports to wider audiences and different groups (age, gender, ability, culture, class, income, etc.). In this study, sports participation rates were analysed using secondary data sources and these results were discussed within the scope of informal sports. As a result, it is suggested that providing equal opportunity for the development of informal sports activities, public spaces should be transformed to promote physical activity and informal sports. This will only be possible by increasing the quality of urban spaces and improving the landscape character.
Günümüzde fiziksel aktivite denince akla, standartlaştırılmış alanlarda belli kurallara bağımlı olarak gerçekleştirilen kurumsallaşmış spor uygulamaları gelmektedir. Fakat informal spor faaliyetleri adı altında literatürde anılan aktiviteler, mekânsal deneyimi esas alan, rekabet ve ilerleme mantığının dışında, sosyal yapıyla iç içe olan faaliyetlerdir. Bu çalışma kapsamında ikincil verilerden elde edilen yeni verilere göre, 6-12 yaş grubu çocuklarda yılda en az bir gün bireysel spora katılım oranı 2011 yılında %54 iken bu oran 2018 yılında %48,1 kadar gerilemiştir. Benzer şekilde 2011 yılında aynı grup %40,3 oranında yılda en az bir gün takım sporuna katılırken, bu oran 2018 yılında %36,1 oranına düşmüştür. Günümüzde spora katılım oranlarının düşmeye başladığı göz önüne alındığında, kentsel mekanların informal spor aktiviteleri için tasarlanması ve planlanması bu duruma bir çözüm yolu sunabilecektir. Bu bağlamda, çalışmanın amacı informal spor adı altında anılan fiziksel aktivitelerin/spor etkinliklerinin sürdürülebilirliği kapsamında kent mekanlarının nasıl ele alınması gerektiğinin irdelenerek sporun daha geniş kitlerelere, farklı gruplara (yaş, cinsiyet, yetenek, kültür, sınıf, gelir durumu vb.) yaygınlaştırılabilmesi için öneriler ortaya koymaktır. Bu çalışmada ikincil veriler kullanılarak spora katılım oranları analiz edilmiş ve bu sonuçlar informal spor kapsamında tartışılmıştır. Sonuç olarak, informal spor faaliyetlerinin geliştirilmesi için fırsat eşitliği sağlanmasının, kamusal alanların fiziksel aktivite ve informal sporları teşvik edecek şekilde dönüştürülmesi önerilmektedir. Bunu gerçekleştirmenin yolu da ancak kentsel mekanların kalitesinin artırılması ve peyzaj karakterinin iyileştirilmesi ile mümkün olabilecektir.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Sports Medicine |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Early Pub Date | July 14, 2021 |
Publication Date | July 31, 2021 |
Submission Date | September 2, 2020 |
Acceptance Date | July 14, 2021 |
Published in Issue | Year 2021 Volume: 2 Issue: 1 |