Investigation of Mechanical and Hydrophobic Properties of Epoxy Matrix Composites for Recycling of Ignimbrite Stone Wastes

Year 2025, Volume: 8 Issue: 1, 33 - 34

Ahmet Cihat Arı

https://doi.org/10.34248/bsengineering.1552654

Abstract

In quarries, stones are cut to certain sizes for block production and construction of structures. As a result of these cutting processes, stone powder is produced as waste. However, the increasing amount of stone waste in stone processing plants causes these wastes not to be stored regularly and to be released into nature. Therefore, stone waste should be recycled as a potential raw material source to reduce the amount of stone waste and prevent it from being released into nature. In this study, epoxy matrix composites were produced for the recycling of ignimbrite stone waste resulting from stone cutting in Nevsehir province. In the production of composites, ignimbrite stone powder (ISP) with different grain sizes (63 μm, 150 μm, 250 μm, 500 μm, 1000 μm) and epoxy resin (ER) were used as the matrix. The effect of the change in the particle size of stone powders on the mechanical and hydrophobic properties of the composites was investigated. The most suitable composition ratio of the composite was prepared with 30% epoxy matrix and 70% ISP with a grain size of <63 μm. High compressive strength up to 51 MPa was obtained with this composite. Moreover, the contact angle of the composite was 102.9°, which was higher than the 8.5° value of the original ignimbrite stone, indicating that the composite has a more hydrophobic surface than the ignimbrite stone. As a result, the epoxy matrix composite provides a great potential for various applications to reduce the water absorption problem in buildings with its high strength and hydrophobic properties.

Keywords

Ignimbrite, stone waste, recycling of waste, epoxy composite, hydrophobic

İgnimbirit Taş Atıklarının Değerlendirilmesine Yönelik Epoksi Matrisli Kompozitlerin Mekanik ve Hidrofobik Özelliklerinin İncelenmesi

Abstract

Taş ocaklarında blok üretimi ve yapıların inşaatları için taşlar belirli boyutlarda kesilerek kullanılmaktadır. Bu kesim işlemleri neticesinde atık olarak ortaya taş tozu çıkmaktadır. Ancak taş işleme tesislerinde taş atıklarının giderek artması, bu atıkların düzenli olarak depolanmamasına ve doğaya bırakılmasına neden olmaktadır. Bu nedenle, taş atık miktarının azaltılması ve doğaya bırakılmasının önlenmesi için taş atıklarının potansiyel bir hammadde kaynağı olarak değerlendirilmesi gerekmektedir. Bu çalışmada, Nevşehir ilinde taş kesimi sonucunda ortaya çıkan ignimbirit taş atıklarının değerlendirilmesine yönelik epoksi matrisli kompozitler üretilmiştir. Kompozitlerin üretiminde, farklı tane büyüklüğüne (63 μm, 150 μm, 250 μm, 500 μm, 1000 μm) sahip ignimbirit taş tozu (İTT) ve matris olarak ise epoksi reçine (ER) kullanılmıştır. Taş tozlarının tane boyutlarındaki değişimin, kompozitlerin mekanik ve hidrofobik özelliklerine olan etkisi araştırılmıştır. Kompozitin en uygun bileşim oranı, ağırlıkça % 30 epoksi matris ve % 70 oranında <63 μm büyüklüğüne sahip İTT ile hazırlanmıştır. Bu kompozitle, 51 MPa’ya kadar yüksek basınç mukavemeti elde edilmiştir. Ayrıca kompozitin temas açısı 102,9° değeri, orijinal ignimbirit taşının 8,5° değerinden daha yüksek olması, kompozitin ignimbirit taşına göre daha fazla hidrofobik yüzey olduğunu göstermektedir. Sonuç olarak, epoksi matrisli kompozit, yüksek mukavemeti ve hidrofobik özellikleriyle, binalardaki su emme problemini azaltmak üzere çeşitli uygulamalar için büyük bir potansiyel sağlar.

Keywords

İgnimbirit, taş atıkları, atıkların değerlendirilmesi, epoksi kompozit, hidrofobik

References

• Anonim. 2023. İstanbul madenler ve metaller ihracatçıları ve birliği, maden sektör görünümü. URL: https://imib.org.tr/wp-content/uploads/2023.pdf (erişim tarihi: 9 Haziran 2024).
• Arı AC. 2024. Nevşehir taşlarıyla inşa edilen tarihi yapıların restorasyonuna yönelik polyester matris ve taş tozu kullanılarak üretilen kompozit harçlarda tane boyutunun dayanımına etkisinin araştırılması. Online J Art Des, 12(2): 144-157.