13. yüzyılda Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî tarafından kaleme alınan Mesnevî, Türk edebiyatı tarihinde derin tesiri
olan eserlerden biridir. Yazıldığı çağdan günümüze kadar bu eser hakkında birçok çalışma yapılmıştır. Eserdeki
derin mana ve dilinin Farsça olması sebebiyle farklı dillere çeviri ve şerh çalışmaları, bu çalışmalar içinde geniş
bir yer tutmaktadır. Mesnevî ile ilgili yapılan bu çalışmalardan biri de 19. yüzyılda Hoca-zâde Muhammed Râsim
tarafından yapılan bir şerh çalışmasıdır. İyi bir eğitim alan ve çeşitli devlet kademelerinde görevler yapan Hocazâde, Mesnevî’den seçtiği 187 beyti şerh etmiştir. Bu şerh çalışmasının en belirgin özelliği Mesnevî şerhi ile
Mevlevîlik adabını ve merâtib-i sülûku bir araya getirmesidir. Bunu yaparken birçok kaynaktan faydalanmıştır.
İsmâil Rusûhî-yi Ankaravî’nin Hüccetü’s-Sema ve Minhâcü’l-Fukarâ, Hoca Neş’et’in Tercüme-i Şerh-i Dü Beyt
isimli eserleri şârihin faydalandığı temel kaynaklardır. Bu kaynakların yanı sıra tefsir ve hadis ile ilgili birçok
eserle birlikte tasavvufî-edebî kaynaklar da kullanmıştır. Bu çalışmanın amacı; Hoca-zâde’nin şerhinde
başvurduğu kaynakları, bu kaynakları kullanma yöntemini tanıtmak ve bu iki noktadan hareketle metni
değerlendirmektir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2021 |
Gönderilme Tarihi | 1 Haziran 2021 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2021 Cilt: 2 Sayı: 2 |