Each one of the features expressed in definitions and reviews specific to structures called main clause are simultaneously specific to sentence and a significant part of these features appear to express in order to indicate different between sentence and subordinate clause instead of explaining main clause term. Therefore, this term is far to specify semes, features and propers of a structure.
It is appeared that this term has essentially been needed as a concequence thought which a subordinate clause or reported speech attach to main clause. Whereas, it could be said that a sentence is within an another sentence with reduction not attached the sentence. For reported speech it could be expressed that a sentence is within an another sentence without reduction. In this case, it must been questioned that the term called "main clause" is really needed seeing that a sentence where subordinate clause and reporteed speech attach doesn't remain and the sentence which include subordinate clause and reporteed speech isn't more different than the structure called "sentence". In this work, it would been proffered by questioning this matter that only "sentence" term is been used instead to "main clause" term.
HENGİRMEN, Mehmet (2007). Türkçe Dilbilgisi, Engin Yayınevi.
İLHAN, Nadir (2007). “Birleşik Cümle Kuruluşunda Şart Cümlesi ya da Zarf Grubu”, 27-28 Ağustos 2007 Uluslararası Türk Dili ve Edebiyatı Konkresi Türkçenin Sözdizimi (UTEK 2007), İstanbul Kültür Üniversitesi, c. 1, s. 253-260, İstanbul.
KARABULUT, Ferhat (2009). “Ad Öbeği Taşınımı ve Boşluk Kuramı Bağlamında Fiilimsili Yapıların Adlandırılması ve Sınıflandırılması Meselesi”, 27-28 Ağustos 2007 Uluslararası Türk Dili ve Edebiyatı Konkresi Türkçenin Sözdizimi (UTEK 2007), İstanbul Kültür Üniversitesi, c. 1, s. 261-298, İstanbul.
KARAHAN, Leyla (2000). “Yapı Bakımından Cümle Sorunları”, 14.01.2000 Gramer, Bilim ve Uygulama Kolu Toplantısı, Ankara.
ŞİMŞEK, Rasim (1987). Örneklerle Türkçe Sözdizimi Tümceler-Belirtme Öbekleri- Çözümleme, Trabzon.
TOPALOĞLU, Ahmet (1989). Dil Bilgisi Terimleri Sözlüğü, Ötüken Neşriyat, İstanbul.
TURAN, Zikri (1999). "Cümlenin Yapısı İle İlişkilendirilen 'Basit' ve 'Birleşik' Kavramları Üzerine", Türklük Bilimi Araştırmaları, S. 8, s.299-311, Sivas.
UZUN, Nadir Engin (1998). Dilbilgisinin Temel Kavramları Türkçe Üzerine Tartışmalar, Ankara.
UZUN, Nadir Engin (2000). Anaçizgileriyle Evrensel Dilbilgisi ve Türkçe, Multilingual, İstanbul.
YÜCEL, Bilal (2000). “Türkiye Türkçesinde Zarf-fiil Eklerinin Yapı Bakımından Sınıflandırılması Üzerine”, Türklük Bilimi Araştırmaları, S. 9, s.75-114, Sivas.
"TEMEL CÜMLE" TERİMİ ÜZERİNE - ON THE TERM OF “MAIN CLAUSE”
Year 2014,
Volume: 38 Issue: 2, 123 - 136, 20.01.2015
Temel cümle terimi ile karşılanan yapılara özgü tanım ve değerlendirmelerde dile getirilen özelliklerin her biri, cümlede de bulunan özelliklerdir ve bu özelliklerin önemli bir kısmı da temel cümle terimini açıklamaktan ziyade bir yan cümlenin cümleden ne gibi özelliklerle ayrıldığını belirtmek için dile getirilmiş izlenimini uyandırmaktadır. Dolayısıyla, bu terim, aslında belli bir yapının anlambirimcik, özellik ve kendine mahsus yanlarını belirtmekten uzaktır. Böyle bir terimi kullanma ihtiyacı, temelde bir yan cümle veya bazen de bir iç cümlenin temel cümleye bağlandığı yönündeki görüşten kaynaklanmış gibi görünmektedir. Oysa, yan cümlelerin oluşumunda böyle bir bağlanma değil; bir cümlenin indirgenerek bir başka cümlenin içerisine yerleştirilmesi söz konusudur. İç cümlelerde ise cümlenin herhangi bir indirgeme olmaksızın doğrudan cümlenin içerisine yerleştirilmesinden söz edilebilir. Bu durumda yan cümlenin veya iç cümlenin bağlandığı bir cümle kalmadığına ve yan cümle ile iç cümleyi kapsayan cümlenin “cümle” terimiyle karşılanan yapıdan ayrıt edici bir özelliğinin bulunmadığına göre “temel cümle” diye bir adlandırmaya gerçekten ihtiyaç olup olmadığı konusu sorgulanmalıdır. Bu çalışmada, böyle bir sorgulamaya gidilerek bu noktadaki tercihin “temel cümle” yerine sadece “cümle” terimini kullanmak yönünde olması önerilmiştir.
HENGİRMEN, Mehmet (2007). Türkçe Dilbilgisi, Engin Yayınevi.
İLHAN, Nadir (2007). “Birleşik Cümle Kuruluşunda Şart Cümlesi ya da Zarf Grubu”, 27-28 Ağustos 2007 Uluslararası Türk Dili ve Edebiyatı Konkresi Türkçenin Sözdizimi (UTEK 2007), İstanbul Kültür Üniversitesi, c. 1, s. 253-260, İstanbul.
KARABULUT, Ferhat (2009). “Ad Öbeği Taşınımı ve Boşluk Kuramı Bağlamında Fiilimsili Yapıların Adlandırılması ve Sınıflandırılması Meselesi”, 27-28 Ağustos 2007 Uluslararası Türk Dili ve Edebiyatı Konkresi Türkçenin Sözdizimi (UTEK 2007), İstanbul Kültür Üniversitesi, c. 1, s. 261-298, İstanbul.
KARAHAN, Leyla (2000). “Yapı Bakımından Cümle Sorunları”, 14.01.2000 Gramer, Bilim ve Uygulama Kolu Toplantısı, Ankara.
ŞİMŞEK, Rasim (1987). Örneklerle Türkçe Sözdizimi Tümceler-Belirtme Öbekleri- Çözümleme, Trabzon.
TOPALOĞLU, Ahmet (1989). Dil Bilgisi Terimleri Sözlüğü, Ötüken Neşriyat, İstanbul.
TURAN, Zikri (1999). "Cümlenin Yapısı İle İlişkilendirilen 'Basit' ve 'Birleşik' Kavramları Üzerine", Türklük Bilimi Araştırmaları, S. 8, s.299-311, Sivas.
UZUN, Nadir Engin (1998). Dilbilgisinin Temel Kavramları Türkçe Üzerine Tartışmalar, Ankara.
UZUN, Nadir Engin (2000). Anaçizgileriyle Evrensel Dilbilgisi ve Türkçe, Multilingual, İstanbul.
YÜCEL, Bilal (2000). “Türkiye Türkçesinde Zarf-fiil Eklerinin Yapı Bakımından Sınıflandırılması Üzerine”, Türklük Bilimi Araştırmaları, S. 9, s.75-114, Sivas.
Erdoğan, Ö. (2015). "TEMEL CÜMLE" TERİMİ ÜZERİNE - ON THE TERM OF “MAIN CLAUSE”. Cumhuriyet Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 38(2), 123-136.