Abstract
Usul-i fıkıh literatürü ilk dönemi itibarıyla fukaha ve mütekellimîn yöntemi olmak üzere iki tür yazım yöntemine sahiptir. Fukaha yöntemi genellikle Hanefîlere nispetle anılır ve usul ilminde furû meselelere çokça yer vermekle bilinir. Buna karşılık mütekellimîn yöntemi çoğunlukla Şâfiî müelliflere nispet edilir ve furû meselelere çok az yer vermekle bilinir. Bu iki metodun furû fıkıh literatürüne de aynı şekilde etki edip etmediğinin tespiti gerekmektedir. İşte biz bu makalemizde furû literatüründe usul kurallarına ne derece yer verildiğini Şâfiî mezhebinde Nevevî’nin el-Minhâc metnine şerh olarak yazılmış meşhur üç eser üzerinden incelemeye çalıştık
The practice of usûl-i fiqh rules on the praying chapters of the books of Shâfiî echole: The commentaries of al-Minhâj
Abstract
The usûl-i fiqh literature has two different writing methods in
the first period as “the method of al-fuqahâ” and “the method of
al-mutakallimîn”. The method of al-fuqahâ is known with regard
to al-Hanafîs and considered as giving a great place to the furû
problems yet the method of al-mutakallimîn is known with regard
of al-Shâfitis and considered as giving a very little place to the furû
problems. It is necessary to obtain that this methods are effective
or not samely on the literature of furû fiqh. In this article we
tried to study how the usul rules are used in furû literature within
the three famous commentaries of al-Nawawî’s al-Minhâc in the
Shâfiî echole.
Details
| Other ID | JA35VS37GY |
|---|---|
| Journal Section | Article |
| Authors | |
| Publication Date | December 1, 2012 |
| Published in Issue | Year 2012 Issue: 33 |