Sufi orders, established in the 12th century, are mystical brotherhoods in Islam focused on cultivating the “mature self”. A fundamental element of these orders is the relationship between the sheikh (master) and the dervish (disciple), as spiritual progress in Sufism is considered unattainable without the guidance of a spiritual mentor. This paper explores how the sheikh-dervish relationship is experienced in contemporary Turkey. Drawing on data from in-depth interviews with thirty members from three Sufi groups (the İskenderpaşa and Erenköy branches of the Naqshbandi order and the Mevlevi order), the study addresses the following questions: (1) How do individuals establish and maintain relations with their sheikhs? (2) What traditional and new methods are used to sustain these relationships? (3) How do they legitimize and relate their sheikh-dervish relationships to tradition? (4) What ideal sheikh-disciple relationship do they envision?
Using a comparative and historical approach, along with descriptive analysis and partial discourse analysis, the research reveals key strategies within the sheikh-disciple relationship: (1) prioritizing face-to-face interactions, (2) maintaining communication with elders through texts, (3) emphasizing the bond or spiritual union, (4) utilizing modern communication tools such as radio, streaming, television, and books, and (5) incorporating family relations. The paper highlights how modernity and political processes have influenced and diversified the sheikh-dervish relationship, offering an empirical contribution to contemporary studies of Sufism in Turkey.
İslam'da tasavvuf tarikatları, kurulduğu 12. yüzyıldan bu yana "olgun insan" yetiştirmek iddiasında olan mistik gruplardır. Bu tarikatlarının vazgeçilmez unsurlarından biri de şeyh/üstat ile derviş/mürit arasındaki ilişkidir. Öyle ki, sufilere göre manevi bir rehbere bağlanmadan gerçek manevî ilerleme mümkün değildir. Bu makalede günümüz Türkiye'sinde şeyh-derviş ilişkisinin nasıl yaşandığı incelenecektir. Üç tasavvuf grubunun (Nakşibendilerin İskenderpaşa ve Erenköy kolları, ve Mevleviler) otuz üyesiyle yaptığım derinlemesine görüşmelerden elde edilen verileri kullanarak şu sorulara cevap arayacağım: (1) Dervişler şeyhleriyle nasıl ve hangi vasıtalarla iletişim kuruyorlar? (2) İlişkileri sürdürmek için kullanılan yeni ve eski teknolojiler neler? (3) Şeyh-derviş ilişkilerindeki değişen unsurları nasıl meşrulaştırıp gelenekle ilişkilendiriyorlar? (4) Nasıl bir ideal şeyh-mürit ilişkisi tasavvur ediyorlar? Karşılaştırmalı ve tarihsel bir yaklaşıma, betimleyici analize ve söylem analizi yönteminin kısmi kullanımına dayanan araştırma sonuçları, günümüzdeki şeyh-mürit ilişkilerinin bazı temel stratejilerini göstermektedir: (1) yüz yüze ilişkilerin vurgulanması, (2) tarikat büyükleriyle metinler yoluyla iletişimin tercih edilmesi, (3) manevi bağın ve rabıtanın öne çıkması (4) radyo, internet yayını, televizyon ve kitap gibi iletişim araçlarının tercih edilmesi ve (5) aile ilişkilerinin önemi. Bu makale hem modernitenin etkisinin hem de şeyh-derviş ilişkisinin çeşitlenmesini sağlayan siyasi süreçlerin önemini vurgulayacak ve böylece çağdaş tasavvuf çalışmalarına ampirik bir katkı sunacaktır.
Devam eden doktora tezimden üretilmiştir. Tezimin saha çalışmasının Marmara Üniversitesi'nden etik kurul onayı mevcuttur.
Primary Language | English |
---|---|
Subjects | Sociology of Religion |
Journal Section | Article |
Authors | |
Publication Date | December 31, 2024 |
Submission Date | March 28, 2024 |
Acceptance Date | December 23, 2024 |
Published in Issue | Year 2024 Volume: 29 Issue: 57 |