Examining the Awareness of Family Health Center Employees About the Profession of Speech and Language Therapy

Year 2023, Volume: 6 Issue: 3, 268 - 287, 30.12.2023

Zahidenur Yılmaz , Ayşe Öztürk , Ayşe Nur Koçak

https://doi.org/10.58563/dkyad-2023.63.2

Abstract

Purpose: Speech and language pathologists provide services in the fields of language, speech, communication, voice, and swallowing. Individuals in need of speech-language pathology usually access this service by referral. For this reason, it is important for different professional groups to know the speech-language pathology profession and its working areas for the individual to receive the assessment and intervention they need. In this study, the awareness levels of family physicians, midwives and nurses working in family health centers, which is a primary healthcare step, towards the SLP profession was examined.

Method: A questionnaire consisting of 37 questions was used to identify the awareness levels of the participants. This questionnaire was included in the study after obtaining the necessary permissions. A total of 262 participants (235 female and 27 male) from 61 different cities in Turkey participated in the study.

Results: There was no significant difference between the mean scores of family physician, midwife and nurse groups. A significant difference was found in the participants' awareness levels according to the variables including reading informative texts about speech-language pathology (p=0.027<0.05), years of experience in the profession (p=0.047<0.05) and thinking that having information about the profession of speech-language pathology (p=0.003<0.05). However, no significant difference was found according to gender and education. More than 85% of the healthcare professionals working in healthcare center stated that speech and language pathologist’s (SLP) mostly provide interventions to preschool and school-age children, but the majority of the participants stated that SLPs do not provide interventions to the elderly and infants.

Conclusion: Regarding the referral to SLP to be carried out appropriately, individuals should have knowledge about SLP. In the sample group, it was observed that the speech-language pathology profession was known. However, it was observed that their awareness levels of the disorders which the SLPs work as part of their caseload (including the age groups) were low. In relation to the results of the study, it may be suggested to prepare brochures and booklets about the profession of speech-language pathology in family health centers and to make short videos aiming to provide information about the profession. It may also be suggested that SLPs assigned to hospitals should organize informative seminars for physicians and other healthcare professionals. It is thought that repeating future studies with more comprehensive questions and a larger sample group will contribute to the development of the field of speech-language pathology and increase awareness of the profession.

Keywords

speech and language therapy, professional awareness, family health center, family physicians, midwife, nurse

Aile Sağlığı Merkezi Çalışanlarının Dil ve Konuşma Terapisi Mesleği Hakkındaki Farkındalıklarının İncelenmesi

Abstract

Amaç: Dil ve konuşma terapisti konuşma, dil, iletişim, yutma ve ses alanlarında hizmet veren sağlık personelidir. Dil ve konuşma terapisine ihtiyaç duyan bireyler bu hizmete genellikle yönlendirme ile ulaşım sağlamaktadırlar. Bu nedenle bireyin ihtiyaç duyduğu değerlendirme ve müdahaleyi alabilmesi için farklı meslek gruplarının dil ve konuşma terapisi mesleğini ve çalışma alanlarını bilmesi önemlidir. Bu araştırmada birincil sağlık basamağı olan aile sağlığı merkezinde çalışan aile hekimi, ebe ve hemşirelerin dil ve konuşma terapisi mesleğine yönelik farkındalıkları incelenmiştir.

Yöntem: Katılımcıların dil ve konuşma terapisi mesleği hakkında farkındalıklarını belirlemek amacıyla 37 sorudan içeren bir anket kullanılmıştır. Bu anket gerekli izinler alınarak çalışmaya dahil edilmiştir. Türkiye’nin 61 farklı şehrinden, 235 kadın ve 27 erkek olmak üzere toplam 262 katılımcı çalışmaya katılmıştır.

Bulgular: Katılımcıların farkındalık düzeyleri dil ve konuşma terapisi hakkında bilgilendirici metin okuma (p=0,027<0,05), meslekteki deneyim yılı (p=0,047<0,05) ve dil ve konuşma terapisi hakkında bilgi sahibi olduğunu düşünme (p=0,003<0,05) değişkenlerine göre anlamlı farklılık bulunmuştur. Ancak cinsiyet ve eğitim düzeyi değişkenlerine göre anlamlı fark elde edilememiştir.

Sonuç: Örneklem grubunda dil ve konuşma terapisi mesleğinin bilindiği, ancak mesleğin ilgilendiği alan ve yaş gruplarına yönelik farkındalığın yüksek olmadığı görülmüştür. Farkındalığın artırılması için dil ve konuşma terapisi mesleğine yönelik sorumluluk ve görev tanımlarını içeren hizmet içi bilgilendirme eğitimleri, kitapçıklar ve seminerler düzenlenmesi önerilmektedir.

Keywords

dil ve konuşma terapisi, mesleki farkındalık, aile sağlığı merkezi, aile hekimi, hemşire, ebe

References

• Balo, E., Tunçer, A. M., ve Tadıhan-Özkan, E. (2021). Kulak burun boğaz hekimlerinin ses bozuklukları alanında çalışan dil ve konuşma terapistlerine yönelik görüşleri. Dil Konuşma ve Yutma Araştırmaları Dergisi, 4(3), 284-296.
• Bengisu, S., & Ayyıldız, A. (2020). Gastroenteroloji bölüm hekimleri ve PEG tüpü takılmış hasta yakınlarının dil ve konuşma terapistlerinin yutma bozukluğundaki rolüne ilişkin farkındalığının belirlenmesi. Dil, Konuşma ve Yutma Araştırmaları Dergisi, 3(2), 175-199.
• Cross, B., (1986). Attitudes of otolaryngologists towards speech pathologists working with voice disordered clients [Yayımlanmamış doktora tezi]. Portland State University.
• Çetinkaya, F., Baykan, Z., ve Naçar, M. (2013). Yetişkinlerin aile hekimliği uygulaması ile ilgili düşünceleri ve aile hekimlerine başvuru durumu. TSK Koruyucu Hekimlik Bülteni, 12(1), 49-56.
• Doğru, Ç. N. (2023). Çocuk sağlığı ve hastalıkları uzmanları ve çocuk ve ergen psikiyatristlerinin dil ve konuşma terapisi mesleğine yönelik farkındalık düzeylerinin belirlenmesi. [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. Üsküdar Üniversitesi, Türkiye.
• Duru, H. Akgün, E. G., ve Maviş, İ. (2018). Dil ve konuşma terapisi mesleğine yönelik farkındalığın belirlenmesi. Dil Konuşma ve Yutma Araştırmaları Dergisi, 1(3), 257-280.
• Enderby, P., & Emerson, J. (1996). Speech and language therapy: does it work? BMJ, 312(7047), 1655-1658.
• Greenwood, N., Wright, J. A., ve Bithell, C. (2006). Perceptions of speech and language therapy amongst UK school and college students: implications for recruitment. International Journal of Language & Communication Disorders, 41(1), 83-94.
• Karasar, N. (2010). Bilimsel araştırma yöntemi (21. baskı). Nobel Yayınları.
• Kayış, A. (2009). Güvenirlik Analizi. Ş. Kalaycı (Ed) içinde, SPSS Uygulamalı Çok Değişkenli İstatistik Teknikleri. (7. Baskı) (ss.403-419). Asil Yayıncılık.
• Keating, D. Syrmis, M., Hamilton, L., ve McMahon, S. (1998). Paediatricians: Referral rates and speech pathology waiting lists. Journal of Paediatrics and Child Health, 34(5), 451-455.
• Kılıç, S. (2016). Cronbach's alpha reliability coefficient. Journal of Mood Disorders, 6(1), 47-48.
• Metcalfe, C., Lewin, R., Wisher, S., Perry, S., Bannigan, K., ve Moffett, J. K. (2001). Barriers to implementing the evidence base in four NHS therapies: dietitians, occupational therapists, physiotherapists, speech and language therapists. Physiotherapy, 87(8), 433-441.
• Oğuz, Ö. & Aytar, B. (2020). Tıp fakültesi öğrencilerinin dil ve konuşma terapistliği mesleğine yönelik farkındalık ve tutumları: interdisipliner takım çalışmasına yönelik çıkarımlar. Dil Konuşma ve Yutma Araştırmaları Dergisi, 3(2), 200-217.
• Puhlman, J. & Johnson, RK (2019). Survey of male college students’ perceptions and knowledge of speech-language pathology. Journal of Communication Disorders, 82, 105936.
• Ramey, C. T. &Ramey, S. L. (1998). Early intervention and early experience. American Psychologist, 53(2), 109-120. Savaş, H. & Kesmez, A. G. (2014). Hizmet kalitesinin servqual modeli ile ölçülmesi: Aile sağlığı merkezleri üzerine bir araştırma. Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 0(17), 1-13.
• Toğram, B., & Maviş, İ. (2009). Aileler, öğretmenler ve dil ve konuşma terapistlerinin çocuklardaki dil ve konuşma bozukluklarına yönelik tutum ve bilgilerinin değerlendirilmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 10(01), 71-85.
• Torun, Ş., Tunçer, A. M., Karakaya, M., Akça, İ., Özdemir, B., Aybar, S., ve Kargın, Ö. (2019). Hekimlerin Dil ve Konuşma Terapisi Mesleğine İlişkin Farkındalığı. Dil ve Konuşma Terapisi 1. Öğrenci Kongresi. Anadolu Üniversitesi, Eskişehir.
• Ward, S. (1999). An investigation into the effectiveness of an early intervention method for delayed language development in young children. International Journal of Language & Communication Disorders, 34(3), 243-264.
• Yolal-Duru, Y., Oğuz, Ö., ve Yeşilli, G. (2018). Kulak Burun Boğaz Hekimi-Dil ve Konuşma Terapisti (DKT) İş birliği ve Farkındalığının İncelenmesi. 13. Uluslararası Kulak Burun Boğaz ve Bas Boyun Cerrahisi Kongresi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.