Abstract
"نوستالژی" یک اصطلاح روانشناسی است که به ادبیات راه یافته است. حالتی از غم و اندوه که در هنگام مرور خاطرات گذشته، به صورت ناخودآگاه ،بر انسان چیره می شود و معمولا در اشعاری که از بارعاطفی برجسته تری برخوردارند، نمونه هایی قابل توجه از آن را می توان یافت .نوستالژی در شعرهای "هوشنگ ابتهاج" در دو نوع فردی و جمعی مطرح می شود؛ نوستالژی فردی او، شامل یادآوری درد و رنج و خاطره ای از کودکی است که اندوه حاصل از آن تا زمان حال نیز ادامه یافته است و نوستالژی جمعی در شعراو، دردی اجتماعی است که شعر او را ازپس رنج ودرد، به حرکت و حماسه مبدل کرده است. "حدیث نفس" یا گفتگو با خویشتن، در شعرهای ابتهاج،مهمترین نقش عاطفی زبان را بر عهده دارد. در این پژوهش ، عناصر زبان نوستالژیک در دو شعر "تاسیان" و "ارغوان" مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است .
Details
| Primary Language | Persian |
|---|---|
| Subjects | Linguistics |
| Journal Section | Article |
| Authors | |
| Publication Date | January 31, 2021 |
| Submission Date | December 7, 2020 |
| Published in Issue | Year 2021 Issue: 14 |
Cite
Content of this journal is licensed under a Creative Commons Attribution NonCommercial 4.0 International License