Crimp Tiyatrosunu Anlamak: “Tiyatro Bir Oyundur. Her Diyaloğun Sonunda Kaybeden ve Kazanan Vardır”

Year 2012, Volume: 52 Issue: 2, - , 01.01.2012

Dilek İnan

Abstract

Bu çalışma Martin Crimp’in The Country oyununda anlattığı, çoğunlukla yalnız ve esrarengiz karakterlerin şehir merkezleri dışında kurdukları ve hapsoldukları dünyayı keşfeder. Crimp sembolik ve absurdist açılardan incelediği acımasız insan ilişkilerini ve psikolojik bozuklukları yansıtan birçok yenilikçi oyun yazmıştır. Yazar olayların çoklu bakışaçılardan aksettiği çeşitli oyun teknikleri kullanır. Oyunlarında kullandığı farklı uslup ve teknikler sayesinde Crimp, günümüz İngiliz tiyatrosunun en yenilikçi oyun yazarları arasında yer alır. The Country 2000 oyununu, yetişkinlerin kendi aralarında kurguladıkları güç oyunlarını vurgulamak üzere, bir çocuk oyunu olan taş-kağıt-makas oyununu temel alarak yapılandırır ve bu yenilikçi özelliğini bir kez daha kanıtlar. Beş sahneden oluşan oyunun olay örgüsü biçimsiz diyaloglar, duraksamalar, kesintiler ve tekrarlardan oluşan bir dizi dolaşık, kaçamaklı rivayetler şeklinde karşımıza çıkar. Oyun modern evliliklerin hapishane haline gelmiş aile-içi hayatlarını örneklendirir. Şehir merkezi dışında geçen hayatları ve başkalarının bilinmezliği gibi konuları ele alırken Crimp sorgulama, yadsıma ve reddetme hilelerini kullanır. Adeta bir oyun kurgusu şeklinde sunulan gereçler Oyun Teorisi terminolojisi kullanılarak değerlendirilecektir.

Keywords

Çağdaş İngiliz Tiyatrosu, Martin Crimp, Kır Hayatı, Oyun, Oyun Teorisi

Exploring “Crimpland”: “A Play is a Game. At the End of Each Dialogue There is a Winner and a Loser”

Abstract

This paper intends to interpret Martin Crimp’s theatrical territory whose characters consist of lonely and mysterious occupants trapped together in the British suburbs. Crimp has written innovative plays in which he explores a symbolic and absurdist landscape of cruel personal relationships and psychological disorders. He employs various theatrical possibilities where incidents are reflected and refracted through multiple perspectives. The diversity of form and styles he employs in his plays makes Crimp one of the most innovative and original playwrights of new writing in Britain. He has structured The Country 2000 in the form of the children’s game of rock-paper-scissors in order to highlight the power games among adults; hence empowering his innovative style once more. The play’s five scenes unfold the plot through a series of evasive stories that consist of shapeless dialogues, hesitations, interruptions and repetitions. The Country exemplifies domestic space in which modern marriages have become prisons. The contrasts in suburban life and the unknowability of the other are depicted through a game of question and negation, and tricks of language which will be evaluated by the vocabulary of Game Theory.

Keywords

Contemporary British Drama, Martin Crimp, The Country, Suburban Life, Play, Game Theory

References

• ARAGAY, Mireia, H. Klein, E. Monforte, P. Zozoya. (2007). British Theatre of the 1990s: Interviews with Directors, Playwrights, Critics and Academics. London: Palgrave, Macmillan.
• AYACHE, Solange. Theatre and Psychoanalysis: or Jung on Martin Crimp's Stage: “100 Words”.
• http://sillagescritiques.revues.org/1838, viewed 01 October 2012.
• BRAMS, Steven. (2011). Game Theory and the Humanities. MIT Press.
• BRUNER, Jerome. A. Jolly and K. Sylva. (1976). Play. Harmondsworth: Penguin.
• BUTLER, Robert. (1993). ‘Just the right treatment from Crimp at the court’. Theatre Record. 13: 433- 445.
• COSTA, Maddy. (2007). Grievous bodily harm. The Guardian. 7 March
• http://arts.guardian.co.uk/theatre/drama/story/0,,2028036,00.html, viewed 01 October 2012.
• CRIMP, Martin. (2000). The Country. London: Faber.
• DROOMGOOLE, Dominic. (2000). The Full Room . London: Methuen.
• ELLIS, Michael. (1973). Why People Play. Engelwood Ciffs, NJ: Prentice Hall.
• HOWARD, Nigel. (1971). Paradoxes of Rationality: Games, Metagames, and Political Behavior. Cambridge, Massachusetts: The MIT Press.
• LEHMANN, Hans-Thies. (2006). Postdramatic Theatre. London: Routledge.
• MALKIN, J. (1992). Verbal Violence in Contemporary Drama. New York: Cambridge University Press.
• PERRYMAN, Mark. (2008). Imagined Nation: England after Britain. London: Lawrence and Wishart.
• PIAGET, Jean. (1963). The Origins of Intelligence on Children. New York: Norton.
• SIERZ, Aleks. (2001). In-Yer-Face Theatre: British Drama Today. London: Faber and Faber.
• _________. (2006). The Theatre of Martin Crimp. London: Methuen.
• ________. (2007). ‘Form Follows Function: Meaning and Politics in Martin Crimp's Fewer Emergencies.’ Modern Drama. 50: 375-393.
• _________. (2012). Interview with Martin Crimp. 10 March. http://www.theartsdesk.com/theatre/theartsdesk-qa-playwright-martin-crimp, viewed 01 October 2012
• SPENCE, Joseph. (1820). Anecdotes, Observations and Characters, of Books and Men. 1: 462.
• WILLIAMS, Raymond. (1975). The Country and the City. London: Chatto & Windus.
• Yale French Studies <http://french.yale.edu/yale-french-studies>., viewed 01 May 2012.