Anlatı ve öykü anlatma bilgi, anlam, gelenek ve kimlik gibi unsurları içeren insana özgü önemli kavramlardır. Samuel Beckett’in genellikle öykülemeye ve anlatıya yabancı ve uzak olduğu düşünülen Endgame Oyunun Sonu adlı oyunundaki karakterler bütün başarısızlıklarına karşın öyküler yaratmaya ve anlatmaya girişerek öykü anlatma edimini sorunsallaştırılar. Durağan bir şimdiki zamana hapsolan bu oyun kişileri gene de öyküler, anılar, fıkralar anlatmaktan ve yaşadıkları boşluğu doldurmak için diyaloga girmekten geri durmazlar. Bu makalenin amacı Beckett’in oyununu zaman, iktidar ve kimlik bağlamında incelemektir.
Narrative and story-telling are important human concepts encapsulating such issues as cognition, meaning, tradition and identity. Characters in Samuel Beckett’s Endgame, which is assumed to be antagonistic to story-telling, problematise the act of story-telling by attempting to create or retell stories, despite their obvious failures and difficulties and objections they come across. Being trapped within the uneventful present, they tell stories, anecdotes, jokes, and fill in the void with dialogues. This paper examines story-telling in the play within the context of time, power, and identity.
Primary Language | English |
---|---|
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | January 1, 2012 |
Published in Issue | Year 2012 Volume: 52 Issue: 2 |
Ankara University Journal of the Faculty of Languages and History-Geography
This journal is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.