Beckett'in tiyatro oyunları dilin ve öznelliğin sınırlarını, dil ve öznenin içten yıkımını gerçekleştirene değin zorlar. Bu sınırların zorlanıp esnetilmesi, aslında bir bakıma bu sınırlar içerisinde ve bu sınırlar sayesinde yaratılan epistemolojik kategorilerin ortadan kaldırılma girişimidir. Not I 1972 , dilin ve öznelliğin olasılıklarının en son noktasına kadar zorlanıp esnetildiği ve sonuç olarak dil ve öznenin ters yüz edilip kendi sınırlarının dışına ulaştığı oyunlardan biridir. Dilin ve öznelliğin içi ve dışıyla yapılan bu radikal oynamalar, Lacan'ın özün oluşumu ve yıkımına dair teorilerinin somut birer yansıması gibidir. Ancak dilin ve öznelliğin sınırlarını irdelerken, Beckett Lacan'a göre oldukça olumlayıcı bir yaklaşım sergiler. Lacancı psikanalizde, parçalanmış dil ve özne psikotik çöküntünün belirtisi olarak kabul edilip bir acı ve sorun kaynağı olarak görülürken, Beckett'te yaratıcı ve iyileştirici bir karşı gelişi temsil eder. Bu bağlamda, bu çalışma Not I oyununu Lacan'ın teorileri ışığında incelemeyi ve oyunun öznenin dil içerisindeki konumunu bir yandan nasıl somutlaştırdığını ve bir yandan da nasıl sorunsallaştırdığını, Lacan ve Beckett'in düşünceleri arasındaki benzerlik ve farklılıklara ışık tutarak irdelemeyi amaçlamaktadır.
Beckett's dramatic works push the limits of language and subjectivity so far as to reach a point of total rupture from within. The stretching of these limits is indeed a bold attempt at overthrowing epistemological categories structured within and through them. Not I 1972 is one of such works in which the possibilities of language and subjectivity are taken to the furthest extent in which both turn upside down and inside out and finally reach their limits. The radical experiment with the inside and the outside of language and subjectivity in Not I becomes almost a metonymic embodiment of Lacan's ideas with regard to the formulation and dissolution of the self. In exposing how language and subjectivity go exhausted and are torn apart, however, Beckett, compared to Lacan, assumes a relatively affirmative position. While language and the subjects in fragments mark a psychotic breakdown and constitute a source of pain and lament in Lacanian psychoanalysis, they function as a creative and transformative resistance in Beckettian world. In this regard, this paper aims to examine Not I in the light of Lacanian theory and illustrate how the play both literalises and criticizes the problematic position of the female subject in language, exposing the points of intersection and divergence between Beckett and Lacan.
Primary Language | English |
---|---|
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | January 1, 2018 |
Published in Issue | Year 2018 Volume: 58 Issue: 2 |
Ankara University Journal of the Faculty of Languages and History-Geography
This journal is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.