The Ottoman Empire experienced its first territorial loss with the Treaty of Küçük Kaynarca (1774). The new socio-economic changes brought about by the boundary narrows and the military defeat was forced the Ottoman administration to a number of centralist-policy on military, administrative and financial areas. Because of the increased defense spending, the growing fiscal deficit of Empire caused the taxes increase and domestic-foreign dept in a short time. The increasing taxes were reduced the production activities of agriculture, trade and industry areas. Because of the using the inefficient court, the foreign debt that was taken at high interest rates had further increased the cash requirement. Financial instability was also adversely affected the classical Ottoman monetary system that ensured the protection of economic order and the production continuity until that time. Coin regime (akçe) evolved into the kuruş in the year 1757 and the representative money after the Tanzimat. The banknote system was tested with the practice of the esham and the kaime. The currency adulteration could be achieved a short-term and insufficient income. At the end of 19th century, the financial problems starting in the Treaty of Küçük Kaynarca and further deepening of global economic changes of the century become a major avalanche. From this point, this study aims to explicate the changes of the Ottoman fiscal and monetary policies in this process.
The Treaty Of Küçük Kaynarca (1774) Ottoman Fiscal Policy (The Revenue-Expenditure Balances and The Foreign-Domestic Depts) Ottoman Monetary Policy (The Esham Tashih-i Sikke and The Kaime).
ZET Osmanlı Devleti ilk toprak kaybını, Küçük Kaynarca Antlaşması (1774) sonucunda yaşadı. Askeri yenilginin ve sınırlarının daralmasının beraberinde getirdiği yeni sosyo-ekonomik değişimler, bu durumu daha önce tecrübe etmemiş Osmanlı yönetimini, askeri, idari ve mali alanlarda bir dizi merkeziyetçi politikaya zorladı. Savunma harcamaların artmasıyla devlet içinde sürekli büyüyen finansal açıklar, kısa sürede vergilerin arttırılmasına ve iç-dış borçlanmaya neden oldu. Vergilerin arttırılması, tarım, ticaret ve sanayide üretim faaliyetini azalttı. Yüksek faizlerle alınan dış borçlar, verimsiz sahalarda kullanılarak, finansal kaynak ihtiyacını daha da arttırdı. Mali istikrarsızlık; o döneme kadar iktisadi düzeni korumayı ve üretim sürekliliğini sağlamayı başaran klasik Osmanlı parasal sistemini de olumsuz yönde etkiledi. Madeni para rejimi (akçe), 1757 yılından itibaren kuruşa ve Tanzimatla birlikte temsili paraya doğru evrildi. Esham ve kaime uygulamalarıyla kağıt para sistemi denendi. Yapılan para tağşişleriyle, kısa süreli ve yetersiz gelirler sağlanabildi. Küçük Kaynarca Antlaşmasıyla ülke içinde başlayan finansal sorunlar, 19.yüzyılın küresel ekonomik değişimleriyle birlikte daha da derinleşerek, yüzyılın sonunda, büyük bir çığ haline gelmişti. Bu noktadan hareketle, bu çalışma, Osmanlı maliye ve para politikalarının bu süreçteki değişimlerini irdeleme amacındadır.
Küçük Kaynarca Antlaşması (1774) Osmanlı Maliye Politikası (Gelir-Gider Dengesi İç-Dış Borçlar) Osmanlı Para Politikası (Esham Tashih-i Sikke ve Kaime)
Subjects | Law in Context |
---|---|
Other ID | JA66UK44SV |
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | July 1, 2015 |
Published in Issue | Year 2015 Volume: 20 Issue: 32 |