“Riot Is Not Diet”: Berlin Örnek Alanında Kadın Grafiticiler

Yıl 2013, Cilt: 5 Sayı: 1, 75 - 87, 01.06.2013

Funda Çoban

https://doi.org/10.1501/Fe0001_0000000088

Cited By: 3

Öz

Tahakkümün olduğu her yerde bu tahakküm biçimine karşı direniş biçimleri de doğar. Tahakküm ve direniş arasındaki bu karşılıklılık politik arenayı bir alan tutma mücadelesine dönüştürür. Söz konusu alan tutma mücadelesinin ise iki yüklemi vardır: zaman ve uzam. Bu doğrultuda, tahakküm mekanizmaları veya direniş biçimleri zamanın ve uzamın sınırlarını belirlemeye, çizmeye veya dönüştürmeye çalışırlar. Bu çerçevede grafiti, kamusal alanlarda harekete ilişkin düzenlemelere karşılık sıradan insanın kendini bu açıklık mekanında ifade etmesinin bir uzantısı olarak taraflar arasında alan savaşına meydan veren gündelik bir direniş pratiği olarak belirmektedir. Bu pratik içinde kadınlarsa, hem sokağı eril iktidara özgüleyen söyleme hem de kamusal alanda ifadenin sınırlarına itiraz yükselten bir grup olarak grafiti karşıt-kamusallığının içindeki ayrı ve önemli bir alt grup niteliği taşımaktadır. Bu çalışma da, Berlin örnek alanında yaptığım gözlemlerden ve beşi kadın, yirmi grafiticinin katılımıyla gerçekleştirdiğim yarı-yapılandırılmış mülakatlardan çıkardığım yorumlardan mürekkep bir alan araştırmasına dayanmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Kamusal alan, karşıt-kamusallık, grafiti, gündelik yaşam, direniş

“Riot Is Not Diet”: Women's Graffiti in the Sample of Berlin

Öz

Where ever domination exists, modes of resistance also does. This mutual relation between dominance and resistance transforms political arena into conflict for keeping the field. This conflict includes two modes: Space and time. Thus, mechanisms of dominance or resistance try to determine, re-shape and transform the borders of time and space. From this point of view, graffiti in contrast with the orders of city authorities about movement in public spaces appears as a dimension in which ordinary people express themselves in relation with everyday life resistance praxis which produces the conflict for field between the parties. Women as a sub-group in this have a distinct role, because they object to the discourse which specifies “streets” to masculine power. So, this study depends on a field research made up observations and semi-structured interviews I conducted among twenty graffiti writers -five women- in Berlin.

Anahtar Kelimeler

Public sphere, counter-public sphere, graffiti, everyday life, resistance

Kaynakça

• Foucault, Michel. “İktidar ve Bilgi”, İktidarın Gözü, çev. Işık Ergüden, (İstanbul: Ayrıntı Yayınları, 2003), s. 167-185.
• Fraser, Nancy. “Kamusal Alanı Yeniden Düşünmek: Gerçekte Varolan Demokrasinin Eleştirisine Bir Katkı”, Kamusal Alan içinde, ed. M. Özbek (İstanbul: Hil Yayıncılık, İstanbul, 2004), s.103-133.
• Giller, Sarah. “Graffiti: Inscribing Transgression on the Urban Landscape”, 1997, http://www.graffiti.org/faq/giller.html.
• Habermas, Jürgen. Kamusal Alanın Yapısal Dönüşümü, çev. Tanıl Bora, Mithat Sancar, 8. Baskı (İstanbul: İletişim Yayınları, İstanbul, 2009).
• Negt, Oskar ve Alexander Kluge. Public Sphere and Experience: Toward an Analysis of The Bourgeois and Proletarian Public Sphere (Minneapolis: University of Minnesota Press, 1993).
• Rheinberg, Falko ve Yvette Manig. “Was Macht Spass am Graffiti-Sprayen”, http://www.uni- potsdam.d e/portal/jan03/grafitti.html.
• Satıcı, Ferhat. Sanatta Bir Özgürleşme ve Kapatılma Biçimi Olarak Grafiti, Yayınlanmamış Doktora Tezi, İstanbul: Marmara Üniversitesi, 2009).
• Scott, James. Tahakküm ve Direniş Sanatları: Gizli Senaryolar, çev. Alev Türker (İstanbul: Ayrıntı Yayınları, 1995).
• Temeschinko, Johannes. Graffiti Writing in Deutschland - Seine Ästhetik und Sein Sozialer Kontext (Berlin: Grin Verlag, Berlin, 2009).