This paper explores the unique positioning of live-capture filmed theatre, specifically referring to National Theatre Live examples, through the lenses of film theory and genre studies. Live-capture filmed theatre has gained substantial traction, particularly during the COVID-19 pandemic, which accelerated the transition of theatre into online platforms. This study examines how this hybrid form is conceptualized within contemporary film theory and genre frameworks. Drawing on D.N. Rodowick’s insights into the fluid and evolving nature of cinema and Siegfried Kracauer’s critique of early filmed theatre’s “canning,” the paper evaluates how live-capture filmed theatre both sticks to and differs from traditional cinematic norms. Additionally, Rick Altman’s semantic/syntactic/pragmatic genre theory provides a framework for assessing the hybrid characteristics of live-capture filmed theatre. The analysis reveals that while live-capture theatre fits neither conventional film genres nor fully reflects theatrical experiences, it operates within a distinct hybrid space that blends elements of both media. Ultimately, live-capture filmed theatre is positioned as a new hybrid art form that challenges conventional definitions of film and theatre. It contributes to the evolving discourse on audiovisual media by offering new industrial opportunities and enhancing global accessibility to theatrical performances. This study highlights the need for continuous exploration of hybrid art forms and their impact on the future of film and theatre studies.
Bu makale, film teorisi ve tür çalışmaları merceğinden, spesifik olarak National Theatre Live örneklerini referans alarak, canlı kaydedilmiş tiyatronun görsel-işitsel medya türleri arasındaki benzersiz konumunu araştırıyor. Canlı kaydedilmiş tiyatro oyunları, özellikle tiyatronun çevrimiçi platformlara geçişini hızlandıran COVID-19 salgını sırasında önemli bir ilgi gördü. Bu çalışma, bu hibrit formun çağdaş film teorisi ve tür çerçeveleri içinde nasıl kavramsallaştırıldığını inceliyor. D.N. Rodowick'in sinemanın akışkan ve gelişen doğasına dair içgörülerinden ve Siegfried Kracauer'ın ilk filme alınan tiyatroya dair eleştirisinden yararlanan makale, canlı kayda alınmış tiyatronun geleneksel sinema normlarına nasıl hem bağlı kaldığını hem de onlardan nasıl ayrıldığını değerlendiriyor. Ek olarak, Rick Altman'ın anlamsal/sözdizimsel/pragmatik tür teorisi, canlı kayda alınmış tiyatronun hibrit özelliklerini değerlendirmek için bir çerçeve sağlıyor. Bu analiz, canlı kayda alınmış tiyatronun ne geleneksel film türlerine uyduğunu ne de teatral deneyimleri tam olarak yansıttığını ancak her iki medyanın unsurlarını harmanlayan ayrı bir hibrit mekânda işlediğini ortaya koyuyor. En nihayetinde, canlı kayda alınmış tiyatro, geleneksel film ve tiyatro tanımlarına meydan okuyan yeni bir hibrit sanat formu olarak konumlanıyor. Yeni endüstriyel fırsatlar sunarak ve tiyatro oyunlarına erişebilirliği arttırarak, görsel-işitsel medyaya ilişkin süregelen tartışmalara katkıda bulunuyor. Bu çalışma, hibrit sanat formlarının devamlı olarak araştırılmasının gerekliliğinin ve bunların film ve tiyatro çalışmalarının geleceği üzerindeki etkisinin altını çizmektedir.
Primary Language | English |
---|---|
Subjects | Communication and Media Studies (Other), Cinema Theories, Cinema and Aesthetics, Cinema Studies (Other) |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Early Pub Date | December 27, 2024 |
Publication Date | December 31, 2024 |
Submission Date | July 22, 2024 |
Acceptance Date | November 12, 2024 |
Published in Issue | Year 2024 Volume: 4 Issue: 2 |
Submission of articles to the journal is always open.