Abstract
This research aims to determine the tendency of rural people to migrate from Denizli villages to the urban areas. The findings reveal that 60 % of the rural population currently think or have once thought of migration. Almost 65 % of the rural people have indirectly lived migration through their children who work, get married or go to school in the cities. The primary reason why the farmers think of migration is low agricultural earnings. 30 % of the farmers, however, do not consider rural migration and think that agriculture provide them with sufficient income. The farmers who do not consider rural migration also fear that they would not be able to find a stable urban job. Another factor that restricts rural migration is that the farmers do not like urban life and think that living and working conditions are not at all better than the conditions in the villages. The migrant farmers tend to live in the nearest urban area. One third of the migrant farmers do not have a preferred urban job and think that they would work in any suitable job. Another one third prefer self-employment in the cities. Rural migration would be limited if the farmers are provided with suitable working and production conditions in agriculture. Conditions in the agricultural sector can be improved by higher crop prices, suitable credit facilities and better social standards for the rural population. Another limiting factor would be to provide off-farm employment opportunities in villages for the rural population.
Keywords
Abstract
Bu araştırma Denizli İlinin 12 köyünde survey yoluyla alman verilere dayalı olarak kırdan-kente göç eğilimlerinin saptanması amacıyla yapılmıştır. Araştırmada çiftçilerin yaklaşık %60’ının halen veya daha önce göçü düşündükleri saptanırken, çiftçi ailelerinin yaklaşık %65’inin çocuklarının; iş, evlilik ve okuma dolayısıyla şehire gitmeleri nedeniyle, göç olgusunu dolaylı da olsa yaşadıkları belirlenmiştir. Çiftçilerin (aile reislerinin) göçü düşünmelerinde en önemli nedenin toprak ve verim yetersizliği sonucunda ortaya çıkan üretim miktarı azlığından kaynaklanan gelir yetersizliği olduğu anlaşılmıştır. Göçü düşünmeyen çiftçilerin %30’u köylerinde gelirlerinin yeterli oluşunu etken olarak gösterirken, önemli oranda çiftçi yaşlarının ilerlemiş olmasını ve şehirde iyi ve istikrarlı bir iş bulunmasının güçlüğünü gerekçe olarak öne sürmüşlerdir. Böylece, şehirde iş olanakları uygun olsaydı, göç edenlerin sayısı bugünkünden daha da fazla olabilirdi. Çiftçiler şehirin çekici yönlerine göre itici yanlarının daha fazla olduğunu belirtirlerken, şehirde çalışma ve sosyal yaşamın olumlu tarafları yanında zorluklarının da bilincinde oldukları saptanmıştır. Buna karşın, ekonomik gerçekler kırdan-kente göçün itici gücü olmaktadır. Çiftçiler daha çok kendi illerine göç etmeyi tercih ederlerken, üçtebirinin şehirde iş çeşidi olarak herhangi bir işi ve üçtebirinin de kendi adlarına çalışmayı tercih ettikleri saptanmıştır. Daha yüksek ürün fiyatı, yeterli işletme ve yatırım kredisi, yeni ürün yetiştirme ve daha iyi sosyal yaşam olanakları göçü engelleyebilecek etkenler olarak belirlenmiştir. Ayrıca, köylerde tarım dışı iş olanağının özellikle de kırsal sanayi tesislerinin çiftçilerin göç düşüncelerini engelleyebileceği yönünde görüşler elde edilmiştir.
Keywords
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Research Articles |
| Authors | |
| Publication Date | June 1, 1996 |
| Published in Issue | Year 1996 Volume: 1996 Issue: 1 |
