Bu makalede, Muhammed b. İdrîs eş-Şâfi‘î’nin merfû hadisleri, sünnetin yegâne
kaynağı olarak tespiti ve onun yaklaşımının bazı hicrî III. yy. hadis kaynaklarındaki rivâyetlerin
sıhhatine etkisi ele alınmaktadır. Onun, sünneti merfû hadislere dayandırma gayreti bu
dönemde başlamış genel bir eğilimin tezahürü olarak düşünülebilir. Esasen, onun yaklaşımı
kendi dönemine kadar tedricen güçlenen bir eğilimin nihâî ifadesidir. Bu teşebbüsün hadis
literatürüne yansıması merfû hadisleri diğerlerinden ayırma çabalarında kendisini göstermiştir.
Hadis musennefatından maktû, mevkûf ve munkatı hadisleri çıkarma çabalarında
Şâfi‘î’nin dönemine gelinceye kadar güçlenmiş bir genel eğilimin etkisi varsa da, bu
yaklaşımın ve değişimin bazı araştırmacılar tarafından Şâfi‘î’ye atfedildiği de göz ardı edilmemelidir.
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Research Article |
| Authors | |
| Publication Date | June 30, 2009 |
| Published in Issue | Year 2009 Volume: 7 Issue: 1 |