According to a discourse of Islamic unity which has become more distinctive in time, tawheed is a social model not only seen as the reflection of Allah’s oneness but also as the unifying and regulating principle for the ummah. This discourse, which is based on Islam’s relevant theoretical doctrines and which has become more distinctive in time, explains tawheed as a principle that assigns a religious status to religious cooperation and aims to depict the ummah as the expression of this status in an objective manner. Although it is believed that the concept of discourse suits the object reflected as ummah, it is clear from a closer perspective that the internal structure of the object is not reflected at all. Reviewed in line with such an observation, this study aims to analyze this discourse within the borders of a Foucault-inspired approach.
It has been designed in two steps. In the first step, this study critically analyzes the formation of the discourse “Allah is one, and ummah should be, too” and its relationship with the object to be established or transformed. It also questions the seemingly strong ties between the discourse and the objective reality of ummah. In the second step, efforts are made to explore the details of the objective reality and re-establish the discourse previously in question by describing the legitimate and possible relationships with the object from a sociological perspective. The discourse arising from this study can be described with the phrase “Allah is one but the ummah can be together rather than being one.”
Bauman, Zygmunt. Modernlik ve Müphemlik. çev. İsmail Türkmen. İstanbul: Ayrıntı Yayınları, 2014.
Berger, Peter L. “Dini ve Toplumsal Kurumların Değişimi”. çev. Adil Çiftçi. Din ve Modernlik, ed. Adil Çiftçi. 121-175. Ankara: Ankara Okulu Yayınları, 2002.
Berger, Peter L. Thomas Luckman. Gerçekliğin Sosyal İnşası. çev. Vefa Saygın Öğütle. İstanbul: Paradigma Yayınları, 2008.
Berman, Marshall. Katı Olan Her Şey Buharlaşıyor. çev. Ümit Altuğ-Bülent Peker. İstanbul: İletişim Yayınları, 2004.
Griffel, Frank. İslam’ı Düşünmek. çev. Mücahid Kaya. İstanbul: Albaraka Kültür Sanat Yayıncılık, 2020.
Gurvitch, Georges. Sosyoloji ve Felsefe. çev. Kadir Cangızbay. İstanbul: Değişim Basım Yayım, 1985.
Hallaq, Wael B. İmkansız Devlet. çev. Aziz Hikmet. İstanbul: Babil Kitap, 2019.
Hanefi, Hasan vd. “Direniş Kültürü”. çev. İslam Özkan. Çağdaş İslam Düşüncesinin Sorunları. 59-83. İstanbul: Pınar Yayınları, 2017.
Hanefi, Hasan vd. “Yeni Medeniyet Projesi Geçmiş, Şimdi ve Gelecek”. çev. İslam Özkan Çağdaş İslam Düşüncesinin Sorunları. 17-43. İstanbul: Pınar Yayınları, 2017.
Tarihsel koşullar içerisinde belirginleşmiş bir İslami birlik söylemine göre tevhit sadece Allah’ın birliğinin ifadesi değil ümmetin birleştirici ve düzenleyici ilkesi olarak toplumsal bir modeldir. İslam’ın ilgili teorik öğretilerine yaslanmakla birlikte tarihsel koşullar içerisinde belirginleşmiş bu söylem, tevhidi inanç ortaklığına dini bir statü kazandıran ilke, ümmeti de bu statünün ifadesi nesne olarak ayırt ederek, inşa edip kurmaya yönelir. İlk bakışta söylemin, ümmet olarak ifade edilen nesneye uygun düştüğü zannedilse de biraz yakından bakıldığında nesnesinin iç düzenini yansıtmadığı gözlenebilir. Böyle bir gözlemden hareketle ele alınan bu çalışmanın amacı, Foucault’çu bir yaklaşımın koordinatları içerisinde söz konusu söylemi analiz etmektir.
Çalışmamız, iki aşamalı olarak organize edilmiştir. Birinci aşamada “Allah birdir, ümmet de bir olmalıdır.” şeklindeki söylemin oluşumu, kurmaya veya dönüştürmeye çalıştığı nesne ile ilişkisini eleştirel bir analize tabi tutarak; söylemin ümmetin nesnel gerçekliği ile görünüşte kuvvetli olan bağını sorguladık. İkinci aşamada ise nesnel gerçeklikte gömülü olanı keşfetmeyi; öncesinde sorguluyor gibi yaptığımız söylemi nesne ile meşru ve mümkün ilişkilerini tanımlayarak bilgi sosyolojik bir perspektifle yeniden kurmayı denedik. Bu deneme ile açığa çıkan söylemi, “Allah birdir, ümmet bir değil beraber olabilir.” şeklinde betimledik.
Bauman, Zygmunt. Modernlik ve Müphemlik. çev. İsmail Türkmen. İstanbul: Ayrıntı Yayınları, 2014.
Berger, Peter L. “Dini ve Toplumsal Kurumların Değişimi”. çev. Adil Çiftçi. Din ve Modernlik, ed. Adil Çiftçi. 121-175. Ankara: Ankara Okulu Yayınları, 2002.
Berger, Peter L. Thomas Luckman. Gerçekliğin Sosyal İnşası. çev. Vefa Saygın Öğütle. İstanbul: Paradigma Yayınları, 2008.
Berman, Marshall. Katı Olan Her Şey Buharlaşıyor. çev. Ümit Altuğ-Bülent Peker. İstanbul: İletişim Yayınları, 2004.
Griffel, Frank. İslam’ı Düşünmek. çev. Mücahid Kaya. İstanbul: Albaraka Kültür Sanat Yayıncılık, 2020.
Gurvitch, Georges. Sosyoloji ve Felsefe. çev. Kadir Cangızbay. İstanbul: Değişim Basım Yayım, 1985.
Hallaq, Wael B. İmkansız Devlet. çev. Aziz Hikmet. İstanbul: Babil Kitap, 2019.
Hanefi, Hasan vd. “Direniş Kültürü”. çev. İslam Özkan. Çağdaş İslam Düşüncesinin Sorunları. 59-83. İstanbul: Pınar Yayınları, 2017.
Hanefi, Hasan vd. “Yeni Medeniyet Projesi Geçmiş, Şimdi ve Gelecek”. çev. İslam Özkan Çağdaş İslam Düşüncesinin Sorunları. 17-43. İstanbul: Pınar Yayınları, 2017.