Atama Tartışması (Investitura), XIII. yüzyılda İngiltere Kralı Yurtsuz John ile Papa III. Innocentius arasında yaşa-nan, Canterbury Kilisesi’ne kimin başpiskopos olarak atanacağının belirlenmesi nedeniyle çıkan anlaşmazlığın kavgaya dönüşmesidir. Vuku bulan bu hadise, Orta Çağ İngiltere’de dinî güç ile seküler güç arasındaki en şiddetli mücadelelerden biridir. Çalışmanın zaman aralığı John’un (1199-1216) ve Innocentius’un (1198-1216) neredeyse eş zamanlı hüküm sürdükleri dönemi kapsamaktadır. Papa Innocentius, Papa VII. Gregorius’un 1075 yılında yayınladığı Dictatus Papae’ye dayanarak Roma Kilise’sinin Tanrı tarafından kurulduğunu, Papa’nın tek evrensel güç olduğunu bu nedenle de kilise görevlilerini atama ya da azletme yetkisinin kendisinde olduğunu ifade etmiştir. Kral John ise atalarından devraldığı miras gereği kiliselerin kraliyete tabi olması gerektiğini ve iktidarın Tanrı tarafından verildiğini iddia etmiştir. Babası II. Henry’nin ve ağabeyi I. Richard’ın kilise görevlilerini atadığını bu bağlamda kendisinin de başpiskopos atamasında tek yetkili olduğunu savunmuştur. Canterbury başpiskoposu Hubert Walter’in ölümüyle birlikte Kral John ve Papa III. Innocentius arasında yaşanan atama kavgası en nihayetinde Papa’nın üstünlüğü ile sonuçlanmış, John Papa’ya diz çökmüştür. İngiltere ve İrlanda Krallıkları dirlik olarak Papa’nın hükmüne bırakılmıştır. Çalışma, Orta Çağ’da neredeyse hiçbir kralın Papa’nın gücüne karşı koyamacağını ve dinî otoriteye başkaldırdığında aforozun yanı sıra askerî olarak da cezalandırılabileceği sonucuna ulaşmıştır.
Sn. hocalarıma destekleri ve katkılarından dolayı şimdiden teşekkürü borç bilirim.
The Investiture Controversy, occurring in the XIIIth century, was a conflict between King John Lackland of England and Pope Innocent III over the appointment of the Archbishop of Canterbury, which escalated into a confrontation. This event was one of the most intense struggles between religious and secular powers in medieval England. The timeframe of the study encompasses the reigns of John (1199-1216) and Innocent III (1198-1216), who ruled almost concurrently. Pope Innocent III, drawing on the Dictatus Papae issued by Pope Gregory VII in 1075, asserted the divine establishment of the Roman Church and the sole universal authority of the Pope. Consequently, he claimed the power to appoint or dismiss church officials. King John, on the other hand, asserted the royal prerogative inherited from his ancestors, arguing that churches should be subject to the monarchy, as sovereignty was granted by God. He pointed to the appointments made by his father, Henry II, and his brother, Richard I, as evidence that he did alone the authority to appoint archbishops. Following the death of Archbishop Hubert Walter, the dispute over appointments between King John and Pope Innocent III ultimately resulted in the superiority of the Papacy, with John submitting to the Pope. The Kingdoms of England and Ireland were left subject to papal authority. The study concludes that in the Middle Ages, hardly any king could resist the power of the Pope, and defiance against religious authority could lead not only to excommunication but also to military punishment.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Ortaçağ Avrupa Tarihi |
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Eylül 2024 |
Gönderilme Tarihi | 2 Haziran 2024 |
Kabul Tarihi | 30 Eylül 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Cilt: 21 Sayı: 83 |