From Griffith to Netflix, From Classical Narrative to Hybrid Narrative Two Examples: The Birth of a Nation and Don't Look Up

Year 2024, Issue: 13, 177 - 195, 30.12.2024

Murtaza Talha Altınkaya , Emre Doğan

https://doi.org/10.56676/kiad.1535096

Abstract

This study explores the evolution of narrative structure in movies. It analyzes two significant film examples within this evolution: D.W. Griffith's The Birth of a Nation and Adam McKay's Don't Look Up. The Birth of a Nation is considered a turning point where the foundations of classical narrative were laid, emphasizing parallel editing and emotional interactions; Don't Look Up is analyzed as a successful example of hybrid narrative structures that have developed with the rise of the digital age and platforms like Netflix. Film evaluations and conclusions were made through narrative assessment and the descriptive method. The study details the transformation in cinematic narrative strategies due to technological advancements and the diversification of the global audience, highlighting its profound effects on viewers. These changes have significantly altered the narrative forms and audience experience of movies. The thesis that the transition from classical narrative to hybrid narrative has led to these changes and that the concept of hybrid narrative should be used as an umbrella concept rather than being used in parallel with the postmodernist narrative concept has been explained through the example of the movie Don't Look Up.

Keywords

Hybrid Narrative, Classical Narrative, Netflix, Hollywood, Don’t Look Up

Griffith'den Netflix'e, Klasik Anlatidan Hibrit Anlatiya İki Örnek: 'Bir Ulusun Doğuşu' ve 'Don’t Look Up'

Abstract

Bu çalışma, sinemanın gelişimine paralel olarak anlatı yapısındaki evrimi ele almakta ve bu evrim içerisinde D.W. Griffith'in Bir Ulusun Doğuşu ve Adam McKay'in Don't Look Up filmlerini incelemektedir. Bir Ulusun Doğuşu, klasik anlatı yapısının temellerinin atıldığı, paralel kurgu ve duygusal etkileşimlerin ön plana çıktığı bir dönüm noktası olarak değerlendirilirken; Don't Look Up, dijital çağın ve Netflix gibi platformların yükselişiyle birlikte gelişen hibrit anlatı yapılarının başarılı bir örneği olarak ele alınmıştır. Film değerlendirmeleri ve vargılar, deskriptif (betimleyici) yönteme ek olarak, anlatı değerlendirmeleri üzerinden gerçekleştirilmiştir. Bu çalışma, teknolojik gelişmelere bağlı olarak global izleyici kitlesinin çeşitlenmesiyle birlikte sinemanın anlatı stratejilerinde meydana gelen dönüşümü ve bu dönüşümün izleyici üzerindeki etkilerini detaylı bir şekilde ortaya koymaya çalışmaktadır. Ayrıca klasik anlatıdan hibrit anlatıya geçişin, sinema sanatının anlatım biçimlerinde ve izleyici deneyiminde önemli değişikliklere yol açtığı, hibrit anlatı kavramının postmodernist anlatı kavramına koşut olarak kullanılmaktan çok, bir şemsiye kavram olarak kullanılması gerektiği tezi, Don’t Look Up filmi örneği üzerinden açıklanmıştır.

Keywords

Hibrit Anlatı, Klasik Anlatı, Netflix, Hollywood, Don’t Look Up

References

• Abba, T. (2009). Hybrid stories: Examining the future of transmedia narrative. Science Fiction Film & Television, 2(1),59-75.
• Abisel, N. (2003). Sessiz sinema. İstanbul: Om Publishing.
• Altınkaya, M. T. (2023). Sinemada öznellik üretimi - Hollywood sinemasına felsefi bir bakış. İstanbul: Doruk Publishing.
• Berg, C. R. (2006). A Taxonomy of alternative plots in recent films: Classifying the “Tarantino Effect." Film Criticism, 31(1/2), 5-61.
• Bordwell, D., Staiger, J., & Thompson, K. (2005). The Classical Hollywood Cinema: Film Style & Mode of Production to 1960. London: Routledge.
• Chatman, S. (1980). Story and discourse- Narrative structure in fiction and film. New York: Cornell University Press.
• Dickinson, T. (1971). A discovery of cinema. Oxford University Press.
• Doyle, J. (2022). Communicating climate change in ‘Don't Look Up’. Journal of Science Communication, 21(05), 1–7.
• Elsaesser, T., & Buckland, W. (2002). Studying contemporary American film. New York: Oxford University Press.
• Gönen, M. (2007). Hollywood sineması. İstanbul: Es Publishing.
• Gürkan, H., & Ozan, R. (2014). Butterfly Effect filmi örneğinde karşı sinemanın Hollywood'da dönüşümü. Global Media Journal, 154-184.
• Lyotard, J. F. (2013). The postmodern condition: A Report on knowledge. Minneapolis: University Of Minnesota Press.
• Monaco, J. (2000). How to read a film? The world of movies, media, and multimedia. New York: Oxford University Press.
• Monaco, J. (2004). The new wave: Truffaut Godard Chabrol Rohmer Rivette (Thirtieth anniversary edition). Harbor Electronic Publishing.
• Oluk, A. (2008). Klasik anlatı sineması. İstanbul: Hayalet Publishing.
• Onaran, A. Ş. (2012). Sinemaya giriş. İstanbul: Agora Publishing.
• Onat, E. S. (2019). Hays Yasaları (Yapım Yönetmeliği) Kilise - Hollywood Savaşı ve Amerikan Sansür Yönetmenlikleri. B. Bakır, & M. T. Altınkaya (Eds.), Sinemasal - Zihniyet (p. 84-109) In. Ankara: Doğu Batı.
• Özuyar, A. (2017). Sessiz Dönem Türk Sinema tarihi (1895-1922). İstanbul: Yapı Kredi.
• Parkan, M. (1993). Sinema estetiği ve Godard. İzmir: İleri Publishing.
• Staiger, J. (2012). Hybrid or Inbred: The Purity Hypothesis and Hollywood Genre History. B. K. Grant (Eds.), Film Genre Reader IV (p. 203–217) In. Austin: University of Texas Press.
• Ünal, Y. (2008). Dram sanatı ve sinema. İstanbul: Hayalet Publishing.