Education Discourses and Policies of Political Parties in Turkey

Year 2012, Volume: 2 Issue: 2, 273 - 312, 01.03.2012

Türkay Nuri Tok

Abstract

Purpose. The purpose of the study is to display the views relating to the education discourses and the policies of parties having groups in The Grand National Assembly of Turkey under the themes of the educational goals, education language, formal and informal education, the education of religion teaching of religion, assessment-evaluation, teaching staff, student support, education environments and programs.Method. The political parties operating legally in Turkey form the population of the research and AKP, CHP, MHP and BDP having groups in The Grand National Assembly of Turkey form the research sampling.The research data was collected by the technique of the document analysis used in qualitative research data collection methods. The data for this study analyzed through the documents of the party programs and election manifestos setting out the basic policies of parties was used to determine the education discourses and the policies of parties.The document analysis was made in five following steps; access to the documents, checking of the originality, understanding of the documents, the analysis and the use of data. Findings. On considering the education objectives of the parties, AKP aims at bringing up individuals who have a universal structure of thought and consider difference in wealth (AKP, 2011). While CHP aims at bringing up citizens subject to Ataturk`s principles and reforms and embracing democratic and secular values (CHP, 2008), the goal of MHP is to bring up faithful generations having the pride and the consciousness of appurtenance to the Turkish nation and having the spiritual and cultural values (MHP, 2011b). BDP aims at an education policy that takes into account the needs of each citizen arising from their ethnic origin, culture and language differences (BDP, 2008a).MHP expresses that no language other than Turkish as mother tongue at education institutions can be studied or taught. On the other hand, BDP says the Kurdish language will be used as education language by the removal of the bans in front of education. All parties point out that preschool education is to be included in compulsory education and the duration of compulsory basic education is to be increased. It is clear that they give more importance to vocational training in secondary education and without having a university degree, they can get the chance to take part in the working life at earlier ages. MHP and BDP expresses the removal of dress bans at universities. AKP and MHP says The Council of Higher Education will not be removed, but CHP and BDP says it will be removed.While AKP says the committees of trustees will be formed at publicBackground. In each country, education occurs in line with the policy of the state and also to whom it appeals is determined by the government (Varıs, 1988). A state that was established in line with any political understanding is in the center of the struggle for power.This is a political party in Government, the fight results in the present democrasies. This struggle results in coming to power for a political party in present democrasies (Kücüker, 2009). One of the goals of the political parties which are established by the people sharing similar views of political parties by organizing is to come to power (Kıslalı, 1997), to steer the policies of the country in line with the adopted opinions and ideologies, to shape the structure of society, to get the right to use power on behalf of the people. Political parties by getting the power perform their own views and interests (Tanilli, 2007), give identity to the community, train the masses and raise awareness. This situation is a universal qualified function of political parties. During the period they stay in power, they leave important traces whose effects can last for so long (Pektas, 1997). In order to achieve changes in all these fields, particularly the understanding and the system of education must be brought into line with this ideology. Education is a field of study which all the parties care about and doesn't change according to the political parties in power or in opposition. Even in this respect, schools having the future potential for the politics have always been seen as a strategic means (Varıs, 1988). On the review of literature it is seen that the studies in which the views of political parties were discussed are quite limited. In the study made by Aydın (1997) on this subject, the views, towards education, teaching and teachers, in the programs of political parties between the years 1908-1997 and the governments ruling between the years 1920-1997 were discussed. Also in a study on a similar subject made by Bulut and Guven (2010), in the programs of parties having groups in Turkish Grand National Assembly in 2008, the regulations they aimed to perform at the level of primary education were analysed. Due to the limited number of researches on a similar subject, it is hoped that this study can do a contribution to the field. In this study, when the political parties come to power, what kind of education activities they are going to fulfill for the public, what policies they adopt in the field of education, what kind of solutions they are going to produce to the problems existing in these areas are focused on the opinions mentioned in the party programs and the election manifestos which are the most significant sources of information.universities, CHP and MHP point out that rectors will be elected by the faculty members. Although all parties specify they are going to give importance to special education and create the necessary infrastructure, it is seen that the alleged promises for it are not very detailed. Because of the illiteracy, still present in our country, and the unemployment, the most important problems of our country, it is reflected in the promises of parties for informal education. As for the teaching of religion, AKP and CHP says this education will be fulfilled in the constitutional framework and will not be permitted for non-audit practices of it and MHP states that the age limit for the children going to the Koran courses during the summer will be removed. As for the system of examination, all parties other than AKP thinks of removing the university entrance examination (AKP, 2011; BDP, 2008a; CHP, 2008; MHP, 2011b). AKP says teachers will be paid in different payments according to the provinces they work and primarily, qualified and experienced teachers will be assigned to disadvantaged residential areas. CHP and MHP promise to appoint contracted and substitute teachers to the permanent staff positions On looking at the promises of parties for students, particularly, similar promises such as more credit, increasing the amount of scholarship, supporting and solving the housing problems of poor students can be seen. On the issue of education environment, all parties point out that schools are at the level of giving contemporary education and they will be equipped with the most advanced technology within the facilities which are to be developed. All parties in relation to the curriculum development point out the need for a new education program (AKP, 2011; CHP, 2008; MHP, 2011b). Conclusions, Discussions and Implications. In the educational views of political parties it is seen that the political ideology they defend and the factors which determine their political identity come to forefront. The promises are explained with general and abstract terms much more than producing solutions to the origin of the problems. When political parties' education policies are generally evaluated; AKP approaches to education problems within the framework of the main subject areas, ‘national' and ‘spiritual' elements are in the foreground in MHP's promises, on the otherhand, BDP has an understanding of education with an emphasis on “ethnic identity”. They do not comment on many subjects. Some of the opinions they state are not very concrete projects. As a result; in this study in which the views of political parties are evaluated, it is seen that the political ideologies political parties defend in educational approaches and described with general and abstract expressions rather than finding solutions to the problems from its origins.Also in the study made by Bulut and Guven (2010), they agree there are a lot of regulations that political parties aim to perform at the level of primary education, but the way of how to fulfill them is not clearthe elements determining their identity come foreground. The promises are

Keywords

political parties , education , election manifestos , party programs

Türkiye’deki Siyasal Partilerin Eğitim Söylemleri ve Siyasaları

Abstract

Araştırmanın amacı, siyasal partilerin eğitim söylemleri ve siyasalarına ilişkin görüşlerini ortaya koymaktır.Çalışmanın evrenini, Türkiye'de yasal olarak faaliyet gösteren siyasal partiler, örneklemini ise TBMM`de grubu bulunan partiler oluşturmaktadır. Araştırmada doküman incelemesi tekniği kullanılmıştır.Çalışma için gerekli veriler, parti programları ve seçim bildirgeleri analiz edilerek toplanmıştır. Araştırma sonuçlarına göre siyasal partilerin eğitime yönelik görüşlerinde, savundukları siyasal ideolojilerinin ve kimliğini belirleyen unsurların ön plana çıktığı; vaadlerin, sorunların kökenine inerek çözümler üretmekten daha çok, genel ve soyut ifadelerle açıklandığı görülmektedir. AKP'nin temel konu alanları çerçevesinde eğitim sorununa yaklaştığı, MHP'nin vaadlerinde “milli” ve “manevî” unsurların ön planda olduğu, BDP'nin “etnik kimliğe” vurgu yapan bir eğitim anlayışına sahip olduğu görülmektedir. CHP'nin diğer partilere oranla eğitime ilişkin görüşlerinin daha eyleme dönük, daha somut projeler olduğu gözlenmektedir.

Keywords

siyasal partiler , eğitim , seçim bildirgeleri , parti programları

References

• Akgün, İ. H. ve Şimşek, N. (2011, Nisan). Türkiye ve ABD eğitim sistemlerinin karşılaştırılması. 2nd International Conference on New Trends in Education and Their Implication. Antalya, Turkey.
• AKP (2011). Seçim beyannamesi,
• Türkiye hazır, hedef 2023.
• http://www.akparti.org.tr/upload/documents/beyanname2011.pdf adresinden
• /03/2011 tarihinde alınmıştır.
• AKP (2001). Ak Parti programı. http://www.akparti.org.tr/site/akparti/parti- programi, adresinden 20/03/2011 tarihinde alınmıştır.
• Altınbaş, H. (2003). Türk siyasal sisteminde siyasal partiler ve kentleşmenin kutuplaşma sürecine etkileri. Akdeniz Üniversitesi İİBF Dergisi, 3(5), 1-31.
• Aydın, İ. (1997). Siyasi parti ve hükümet programlarinda eğitim öğretim ve öğretmenler (1908-1997). Güncel Sorunlar Dizisi: 1, Ankara: Eğitim-Sen.
• Aydın, M. (1986). Çağdaş eğitim denetimi. Ankara: İm.
• Aydın, M. (1991). Eğitim yönetimi. Ankara: Hatiboğlu.
• Aziz, A., (2003). Siyasal iletişim. Ankara: Nobel.
• Başaran, İ. E. (1983). Eğitim yönetimi. Ankara: Gül.
• Başaran, İ. E. (1985). Dünya gençlik yılının katılma ilkesi ve aile. EBFDergisi, 18,1-2.
• Batum, S. (2001). Türkiye’de demokratikleşme perspektifleri ve AB Kopenhag siyasal kriterleri: Siyasal partiler. İstanbul: TÜSİAD.
• BDP (2008a) BDP programı. http://www.bdp.org.tr/tr/program, adresinden 20/03/2011 tarihinde alınmıştır.
• BDP (2008b) BDP tüzüğü. http://www.bdp.org.tr/tr/tuzuk adresinden 20/03/2011 tarihinde alınmıştır.
• Binbaşıoğlu, C. (1983). Eğitim yöneticiliği. Ankara: Gül.
• Bulut, P. ve Güven, S. (2010). Primary education in political parties’ programs. Eğitimde Kuram ve Uygulama, 6(2), 281-300.
• Bursalıoğlu, Z. (1991). Okul yönetiminde yeni yapı ve davranış. Ankara: Pegem.
• Büyüköztürk, Ş. (1994). Amaç, yapı, süreç boyutlarında Kosta Rika eğitim sistemi. EBF Dergisi, 27(2), 849-860.
• Cemal, H. (2011, 10 Mayıs). ÖSYM Başkanı’nın istifa korkusuyla kırk yıldır dökülen üniversite düzeni. Milliyet Gazetesi, s. 15.
• CHP (2008). CHP programı, çağdaş Türkiye için değişim. http://www.chp.org.tr/wp- content/uploads/chpprogram.pdf adresinden 20/03/2011 tarihinde alınmıştır.
• CHP (2011). Seçim bildirgesi, özgürlüğün ve umudun ülkesi herkesin Türkiye’si. http://www.chp.org.tr/?page_id=74 adresinden 20/03/2011 tarihinde alınmıştır.
• Çalı, H. H. ve Özkavak, M. (2011). Temsili demokrasinin gelişmesi sürecinde siyasal partiler kavramı.
• Çelik, V. (2003). Siyasal partiler ve toplumsal bütünleşme (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Muğla Üniversitesi, Muğla.
• Çetin, H. (2003). Siyasetin evrensel sorunu: İktidarın meşruiyeti-meşruiyetin iktidarı. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 53(3), 61-88.
• Daver, B. (1993). Siyaset bilimine giriş (5. Baskı). Ankara: Siyasal.
• Dinçer, E. H. (2006). Türkiye’de siyasal parti ideolojileri: demokrasi ve ekonomi temel kategorileriekseninde parti programları üzerine bir içerik analizi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Kocaeli Üniversitesi, Kocaeli.
• Dursun, D. (1991). Sosyal bilimler ansiklopedisi. İstanbul: Risale.
• Eğitim Portalı, (2011). http://www.egitimportali.com/Haber/3077/Turk-ogrenciler- PISA-sinavinda-33-ulke-icinde-31-oldu.aspx adresinden 25/03/2011 tarihinde alınmıştır.
• Erdoğan, İ. (2000). Çağdaş eğitim sistemleri. İstanbul: Sistem.
• EURYDICE (2005). Avrupadaki eğitim sistemleri üzerine özet bilgiler. http://maol.meb.gov.tr/html_files/ulkeler/United%20Kingdom%20(TR).doc. adresinden 07/11/2011 tarihinde alınmıştır.
• EURYDICE (2010). Organisation of the education system in France 2009/2010 http://eacea.ec.europa.eu/education/eurydice/documents/eurybase/eurybase_fu ll_reports/FR_EN.pdf. adresinden 07/11/2011 tarihinde alınmıştır.
• Freire, P. (2003). Ezilenlerin pedogojisi (Çev. Dilek Hattatoğlu). İstanbul: Ayrıntı.
• Güçlü, A. (2011, 09 Mayıs). 33 ilde yapılan kamuoyu yoklamasından çarpıcı sonuç çıktı: Halkın yüzde 72’si ÖSYM’ye güvenmiyor. Milliyet Gazetesi, s. 15.
• Güçlü, A. (2011, 17 Mayıs). Peki ama nasıl bir YÖK?. Milliyet Gazetesi, s. 15. http://www.caginpolisi.com.tr/41/37-38-39.htm adresinden 21/03/2011 tarihinde alınmıştır.
• http://www.tbmm.gov.tr/develop/owa/milletvekillerimiz_sd.dagilim
• İnal, K. (2004). Eğitim ve iktidar Türkiye’de ders kitaplarında demokratik ve milliyetçi değerler. Ankara: Ütopya.
• Kapani, M. (2004). Politika bilimine giriş (16. Baskı). Ankara: Bilgi.
• Kaya, Y. K. (1984). Eğitim yönetimi Türkiye’de kuram ve uygulama. Ankara: TODAİE.
• Keresteci, Z. (2006). Siyasal partilerin politik pazarlama uygulamaları ile bu uygulamaların seçmenler üzerindeki etkileri ve bir uygulama (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Trakya Üniversitesi, Isparta.
• Kılıç, Z. (2011, 28 Mart). YGS sınav sürecinde öğretmen ve öğrencilerimizi potansiyel suçlu ilan eden uygulamalar kabul edilemez. http://www.egitimsen.org.tr /icerik.php?yazi_id=3527 adresinden 06/05/2011 tarihinde alınmıştır.
• Kışlalı, A. T. (1987). Siyaset bilimi. Ankara: A.Ü. Basın-Yayın Yüksekokulu.
• Kışlalı, A. T. (2004). Siyaset bilimi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
• Kongar, E. (2011). http://www.kongar.org/makaleler/Demokrasi_Sorunlari.php, adresinden 29/03/2011 tarihinde alınmıştır.
• Kushner, H. W. (1975). Electoral margins and ideological voting. Review of Public Data Use, 3(3), 23-27.
• Küçüker, E. (2009). Eğitimin yönetsel temelleri. İçinde A. Tanrıöğen ve R. Sarpkaya (Ed.)., Eğitim bilimine giriş (ss. 113-140). Ankara: Anı.
• MHP (2011a). Seçim beyannamesi 100 söz, ekonomik ve sosyal destekler. http://www.mhp.org.tr/htmldocs/genel_baskan/kitap/24/index.html, adresinden 18/05/2011
• tarihinde alınmıştır.
• MHP (2011b). Seçim beyannamesi, 2023’e doğru yükselen Türkiye sözleşmesi.
• http://www.mhp.org.tr/htmldocs/genel_baskan/kitap/24/index.html,
• adresinden 18/05/2011
• tarihinde alınmıştır.
• MHP (2009). MHP parti programı geleceğe doğru. http://www.mhp.org.tr/htmldocs/genel_baskan/kitap/24/index.html, adresinden 18/05/2011 tarihinde alınmıştır.
• Minibaş, T. (1996), Siyasal partiler yelpazesinde kadının konumu: Kadın gerçeklikleri. İstanbul: Say.
• Mövsümov, E. (2008). Azerbaycan’da siyasal partilerin demokratikleşme sürecine etkileri (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Gazi Üniversitesi, Ankara.
• OECD (2011), Education at a Glance 2011: OECD Indicators, OECD Publishing. http://dx.doi.org/10.1787/eag-2011-en adresinden 16/05/2011 tarihinde alınmıştır.
• Öz, E. (1992). Tek parti yönetimi ve siyasal katılım. Ankara: Gündoğan.
• Özbudun, E. (1983). Siyasal partiler, Ankara: AÜHF.
• Özcan, H. ve Yanık, M. (2007). Siyasi partiler hukuku. İstanbul: Der.
• Özdemir, S. (2000). Eğitimde örgütsel yenileşme. Ankara: Pegem A.
• Özgül, B. (2002). Seçim ve seçim sistemleri, Türkiye’deki seçim sistemi uygulamaları ve bir model önerisi (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Süleyman Demirel Üniversitesi, Isparta.
• Özok, Ö. (26-27 Mayıs 2005). Açış konuşmaları. Uluslararası Sempozyum, Siyasi Partiler ve Demokrasi. Ankara.
• Özsoy, O. (2007). Seçim kazanma sanatı seçim kazanmanın altın kuralları. İstanbul: Alfa.
• Öztekin, A. (2000). Siyaset bilimine giriş (2. Baskı). Ankara: Siyasal.
• Pektaş, E. K. (1997). Büyük kent belediyelerinin eğitim ve kültür hizmetlerine siyasal parti ideolojilerinin yansıması (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi, İzmir.
• Sarı, H. (2008). Gençlerin siyasi tercih oluşturmalarında parti gençlik kollarının etkisi : 2005–2007AKP ve CHP gençlik kolları’nın çalışmaları (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Gazi Üniversitesi, Ankara.
• Sarıbay, A. Y. (1998). Siyasal sosyoloji. İstanbul: DER.
• Savaş, T. (1994). Türkiye’de sendikacılık hareketleri içinde demokrasi kavramının gelişimi. Ankara: Kültür Bakanlığı.
• Soysal, M. (1994, 25 Aralık). Parti ve hareket. Milliyet Gazetesi. s, 15.
• Şafak, E. (2007) CHP’nin Seçim Bildirgesi, http://arsiv.sabah.com.tr/2007/06/21/ haber7752427790C04D3A8ACB936916860F17.html adresinden 13/05/2011 tarihinde alınmıştır.
• Şahin, A. (2009). İnsan hakları hukukunda siyasal parti özgürlüğü ya da AİHM’nin 30 haziran 2009 tarihli “batasuna kararı”nı yeniden düşünmek. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 65(1), 136-174.
• Şirin, H. (2008). Eğitimin siyasal işlevleri ve türkiye’deki sivil toplum örgütlerinin bu işlevlere ilişkin görüşlerinin analizi (Yayımlanmamış doktora tezi). Gazi Üniversitesi, Ankara.
• Şişman, M. (2006). Eğitim bilimine giriş. Ankara: Pegem A.
• Tanilli, S. (2007). Devlet ve demokrasi (4. Baskı). İstanbul: Alkım.
• Terkan, B. (2010). Siyasi partilerin kadına ilişkin söylem ve politikaları (AKP ve CHP örneği). Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 6(2), 115-136.
• Teziç, E. (1976). 100 Soruda siyasal partiler. İstanbul: Gerçek.
• Teziç, E. (2004). Anayasa hukuku (9. Baskı). İstanbul: Beta.
• Tunaya, T. Z. (1982). Siyasal kurumlar ve anayasa hukuku. İstanbul: Ekin.
• Tuncay, S. (1996). Parti içi demokrasi ve Türkiye. Ankara: Gündoğan.
• Varış, F. (1988). Eğitim bilimine giriş. Ankara: AÜ.
• Yıldırım, A. Şimşek, H. (1999). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (1. Baskı). Ankara: Seçkin.
• Yüce, M. (2011). Siyasetin finansmanı sorunu ve çözüm önerileri. http://www.siyasaliletisim.org/pdf/siyasetinfinansmanisorunuvecozumonerileri. pdf. adresinden 06/04/2011tarihinde alınmıştır.