NEOMEDIEVALISM AND ITS ARCHITECTURAL TRACES IN THE MEDITERRANEAN: THE CASE OF ANTALYA

Year 2024, Issue: VI, 1 - 20, 31.12.2024

Aykut Aktav

Abstract

Postmodern Neomedievalism (or Postmodern Neo-medievalism) is a concept that emerged with the combination of the words “neo” and “medievalism.” Neomedievalism is now commonly employed as a concept and methodological approach along with numerous applications, wherein the historical reality presented by medievalism is reinterpreted and modified by incorporating alternative contemporary frameworks. While this reinterpretation and modification can be considered an alternative processing of history, it can also be presented as the continuation or re-birth of Medieval culture in which medieval elements are combined with (post)modern concepts. As this paper argues, such “new” but “medieval” buildings are often surrounded by fantastic sculptures of creatures that existed in the minds of our medieval grandparents. It is possible to see the effects of Neo-Medievalism in hotels and amusement parks situated in Antalya, which resemble medieval buildings with fantastic creatures of the Medieval world. Thus, the theoretical frameworks that guided this study are Neomedievalism and Medievalism, which theoretically nurtures Neomedievalism. Using this framework, the existence of Neomedievalism in the present-day Mediterranean culture is studied in terms of its architectural dimensions. The scope of the study is conceptually Medievalism and Neomedievalism, and the study is limited to the effect of Neomedievalism on the architectural features of the buildings in Antalya. The study results are limited to two buildings: The Land of Legends and Aktur Park, where various medieval designs and objects are apparent. Results show that Neomedievalism is influential in Antalya, where tangible medieval structures and objects exist.

Keywords

Antalya, Medievalism, Neomedievalism, Tourism, Umberto Eco

YENİ ORTAÇAĞCILIK VE AKDENİZ'DEKİ MİMARİ İZLERİ: ANTALYA ÖRNEĞİ

Abstract

Yeni Ortaçağcılık, yeni anlamına gelen “neo” ve ortaçağcılık anlamına gelen “medievalism” kelimelerinin birleşimi ile ortaya çıkmış bir kavramdır. Günümüz çalışmalarında Yeni Ortaçağcılık, Ortaçağcılık adı altında ortaya konulmuş gerçekliği alıp alternatif desenlerle işleme, kullanıma sunma ve değerlendirme yöntemi olarak sıklıkla kullanılmaktadır. Bu değerlendirme, tarihin alternatif bir işleyişi olabileceği gibi, Ortaçağ ögelerinin unsurlarını modern sonrası kavramlarla birleştirip sanki Ortaçağ kültürünün bir parçasıymış gibi sunulmasını da içerebilmektedir. Ortaçağ yapılarına benzetilmiş oteller, Ortaçağ’ın fantastik yaratıkları ile donatılmış eğlence parkları, video oyunları ve daha nicesi içerisinde yeniden doğan Ortaçağ’ı görmek mümkündür. Bu çalışma, Yeni Ortaçağcılık ve beslenmiş olduğu Ortaçağcılık kavramını kuramsal olarak ele alıp yeniden doğan Ortaçağ’ın günümüz Akdeniz kültüründeki var oluşunu mimarlık boyutunda ele almaktadır. Antalya mimarisinde bulunan Yeni Ortaçağcı görünümler ve yansımalar, yapılar bazında incelemiştir. Çalışmanın kapsamı kavramsal olarak Ortaçağcılık ve Yeni Ortaçağcılık olup, çalışma Yeni Ortaçağcılık’ın Akdeniz havzasının başat turizm kentlerinden biri olan Antalya’daki yapıların mimari özelliklerine ve şehir hayatına olan etkisi ile sınırlıdır. Günümüzde, çalışmanın sonuçları incelenen turistik yapılarda Yeni Ortaçağcı özelliklerin baskın olarak görüldüğü The Land of Legends ve Aktur Park’ta vurgulanmaktadır.

Keywords

Antalya, Ortaçağcılık, Yeni Ortaçağcılık, Turizm, Umberto Eco

References

• Arıkan, A. (2020). Ortaçağ’ı yeniden inşa etmek: Yeni Ortaçağ(cılık) ve Antalya’daki “The Land of Legends” örneği. Cumhuriyet Zirvesi: 3. Uluslararası Sosyal Bilimler Kongresi, 1(1), 40-46.
• Arıkan, A. (2021a). Ortaçağ, Yüzük ve Salâhaddin: Gotthold Ephraim Lessing’in Bilge Nathan ve James Clarence Mangan’ın Üç Yüzük anlatısı. Litera: Dil, Edebiyat ve Kültür Araştırmaları Dergisi, 31(1), 177-202.
• Arıkan, A. (2021b). Umberto Eco’nun Baudolino romanında Türkler ve Müslümanların tarih ve roman yazımı açısından olası anlamları. VI. Uluslararası Mardin Artuklu Bilimsel Araştırmalar Kongresi, 1, 258-265.
• Arnold, J. H. (2021). What is medieval history? Cambridge: Polity.
• Bakhtin, M. M. (1984). Rabelais and his world (T. F. Rable, Trans.). Indiana University Press.
• Cawelti, J. G. (1976). Adventure, mystery, and romance: Formula stories as art and popular culture. Chicago: The University of Chicago Press.
• Curtius, E. R. (1953). European Literature and the Latin Middle Ages. ABD: Princeton University Press.
• Çencen, N., & Şimşek, A. (2015). Usta tarihçilerin bakış açısı ile Diriliş dizisi. International Journal of Human Sciences, 12(2), 1377-1396.
• D'Arcens, L., & Lynch, A. (Eds.). (2014). International medievalism and popular culture. New York: Cambria Press.
• Eco, U. (1986). Travels in hyperreality. New York: Harcourt.
• Eco, U. (2002). Art and beauty in the Middle Ages. Connecticut: Yale University Press.
• Eco, U. (2014a). Ortaçağ (Vol. 1, Barbarlar, Hıristiyanlar, Müslümanlar) (L. T. Basmacı, Trans.). İstanbul: Alfa.
• Eco, U. (2014b). Ortaçağ (Vol. 2, Katedraller, şövalyeler, şehirler) (L. T. Basmacı, Trans.). İstanbul: Alfa.
• Eco, U. (2016a). Ortaçağ (Vol. 3, Şatolar, tüccarlar, şairler) (L. T. Basmacı, Trans.). İstanbul: Alfa.
• Eco, U. (2016b). Ortaçağ (Vol. 4, Keşifler, ticaret, ütopyalar) (L. T. Basmacı, Trans.). İstanbul: Alfa.
• Gombrich, E. H. (1995). The story of art. London: Phaidon.
• Hosagrahar, J. (2015). Knowledge and planning tools. In F. Bandarin & R. van Oers (Eds.), Reconnecting the city: The historic urban landscape approach and the future of urban heritage (pp. 249-268). Wiley.
• Oman, C. W. C. (1885). The art of war in the Middle Ages. Oxford: Oxford University Press.
• Robinson, C. L., & Clements, P. (Eds.). (2012). Neomedievalism in the media: Essays on film, television, and electronic games. Lewiston: The Edwin Mellen Press.
• Seçmen, S., & Makaklı, E. S. (2022). The urban and architectural characteristics of Voyvoda Street from past to present. ICONARP: International Journal of Architecture and Planning, 9(1), 1-24.
• Workman, L. J., & Verduin, K. (1997). Medievalism in Europe II. Cambridge: D.S. Brewer.
• Zerbi, T. (2022). Neo-medievalism studies, Italy, and the four ghosts: Architectural history and the study of medievalism. Journal of Art Historiography, 26, 26-TZ1.