Gece Yeme Sendromunun Psikopatoloji Çerçevesinde İncelenmesi

Yıl 2019, Cilt: 9 Sayı: 2, 1 - 15, 30.12.2019

Gizem Akcan

Öz

Gece yeme sendromu (GYS) ilk kez Stunkard (1955) tarafından tedaviye dirençli obezite hastalarında tanımlanmıştır. Tanı ölçütleri incelendiğinde, sabahları ortaya çıkan anoreksinin; kahvaltının atlanması veya oldukça az miktarda yenmesinin (örneğin kahve veya meyve suyu), akșam hiperfajisinin; günlük toplam kalorinin en az %25’inin akșam yemeğinden sonra alınmasının, insomnia veya uykusuzluğun ise haftada 3 veya daha fazla olmasının hakim olduğu bir klinik tablo görülmektedir. GYS bulunan bireylerde psikososyal stres faktörlerine sıkça rastlandığı bilinmekte ve bu stresörlerin yeme atakları ile ilişkili oldu- ğu savunulmaktadır. Genellikle bireyler kendilerini üzgün hissettiklerinde ve negatif duygu durumlarına sahip olduklarında besin alımını, sorunla başa çıkma aracı olarak kullanmaktadırlar. Birçok araştırmacı, stresle baş etme veya problem çözme hususundaki yetersizliklerin yeme bozukluklarına sebep olabilece- ğini belirtmektedir. Bu doğrultuda, yeme bozukluklarının problemlerle baş etmede zorluk çekme ile bağ- lantılı olduğu düşünülebilir. Her birey yaşadığı sıkıntılar karşısında farklı tepkiler vermektedir. Birçok kişinin üzgün olduğunda veya kendini mutsuz hissettiğinde rahatlatmak için yemek yemeye başvurduğu dikkat çekmektedir. Yeme bozukluğuna sahip olan kişilerin birçoğu depresif belirtiler göstermektedir. Hissedilen mutsuzlukla başa çıkmaya ve stres düzeyini azaltmaya yönelik çabalar, kontrolsüzce ve aşırı miktarda yemek yemeye başlamanın nedenleri arasında yer almaktadır. Bu çalışmada, gece yeme sendro- munun psikopatoloji çerçevesinde incelenmesi amaçlanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Gece Yeme Sendromu, Kaygı, Depresyon

Kaynakça

• Adam T. C. & Epel E. S. (2007). “Stress, Eating and the Reward System”. Physiol Behav 91 (2007) 449-458.
• Adami G. E., Meneghelli A. & Scopinaro N. (1997). “Night Eating Syndrome in Individuals with Mediterranean Eating-Style”. Eat Weight Disord 2 (1997) 203-206.
• Allison K. C. (2012). “Cognitive-Behavioral Therapy Manuel for Night Eating Syndrome”. Night Eating Syndrome: Research, Assessment, and Treatment (2012) 246-265. New York.
• Allison K. C., Stunkard A. J. & Thier S. L. (2004). Overcoming Night Eating Syndrome: A Step-by-step Guideto Breaking the Cycle. Oakland 2004.
• Allison K. C, Stunkard A. J. (2005). “Obesity and Eating Disorders”. Psychiatr Clin N Am 28 (2005) 55-67.
• Allison K. C., Lundgren J. D., Moore R. H., O’reardon J. P. & Stunkard A. J. (2010a). Cognitive Behavior Therapy for Night Eating Syndrome: A Pilot Study . American Journal of Psychotherapy 64/1 (2010) 91-106.
• Allison K. C., Lundgren J.D., O’Reardon J. P., Geliebter A., Gluck M. E., Vinai P. et al. (2010b). “Proposed Diagnostic Criteria for Night Eating Syndrome”. Int J Eat Disord. 43 ( 2010) 241-247.
• Allison K. C., Lundgren J. D., O’Reardon J. P., Martino N. S., Sarwer D. B., Wadden T. A., ... & Stunkard A. J. (2008). “The Night Eating Questionnaire (NEQ): Psychometric Properties of a Measure of Severity of The Night Eating Syndrome”. Eating Behaviors 9/1 (2008) 62-72.
• Allison K. C, Stunkard A. J. (Eds.) (2012). Night Eating Syndrome Research, Assessment, and Treatment. New York 2012.
• Allison K. C. & Tarves E. P. (2011). “Treatment of Night Eating Syndrome”. Psychiatr Clin North Am 34/4 (2011) 785-796.
• American Psychiatric Association. (2013). “Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5®)”. American Psychiatric Pub (2013) 171-179.
• Arble D. M., Bass J., Laposky A. D., Vitaterna M. H. & Turek F. W. (2009). “Circadian Timing of Food Intake Contributes to Weight Gain”. Obesity 17/11 ( 2009) 2100-2102.
• Aronoff N. J., Geliebter A. & Zammit G. (2001). “Gender and Body Mass İndex as Related to the Night Eating Syndrome in Obese Outpatients”. J Am Diet Assoc 101(2001) 102-104.
• Beck A. T., Rush A. J., Shaw B. F. & Emery G. (1979). Cognitive Therapy of Depression. NewYork 1979.
• Bilgiç O. (2015). Afektif Bozukluklarda Gece Yeme Sendromunun Sıklığı ve İlişkili Klinik Özellikleri. İstanbul Üniversitesi, İstanbul 2015.
• Birketvedt G. S., Florholmen J. R., Sundsfjord J., Osterud B., Dinges D., Bilker W., et al. (1999). “Behavioral and Neuroendocrine Characteristics of the Night-Eating Syndrome”. JAMA 282 (1999) 657-663.