Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Mansur Yavaş’ın Kamuoyuna Yönelik Kullandığı Mesaj Stratejiler

Yıl 2022, Cilt: 1 Sayı: 2, 115 - 129, 07.01.2023

Fidan Aliyeva

Öz

Siyasal iletişim, insanların sahip oldukları bilgi, düşünce ve tutumlarını, çeşitli yollarla başka kişilere aktararak toplum içinde benzeşme ve birlik sağlamayı amaçlayan bir disiplindir. Bu anlamda siyasal iletişim sürecinin ilk evresi olan siyasi aktörler, topluma mesajlarını ulaştırmak için bir takım siyasi mesaj stratejileri belirlemektedirler. Stratejilerin belirlenmesinde kullanılan belli başlı teknikler, özellikle siyasi aktörlerin ulaşmak istediği seçmen tipine göre şekillenmektedir. Süreç ise seçmenlerin bu mesajların kodunu çözerek algılamaları sonucu oy vermeleri yoluyla tamamlanmaktadır. Bu çalışmada; Ankara Büyük Şehir Belediye Başkanı Mansur Yavaş’ın 11 – 31 Ekim 2021 tarihleri aralığında Twitter üzerinden topluma sunduğu siyasal iletişimde kullandığı siyasi mesaj stratejileri araştırılmıştır ve güncel bir tartışması yapılmıştır. Aynı zamanda siyasal iletişim ve mesaj stratejileri ile ilgili bir değerlendirme de yapılmıştır. Ele alınan kavramların ve fikirlerin sonucunda, siyasal iletişim faaliyetlerinin sadece seçim dönemlerinde ortaya çıkan bir etkinlikler bütünü olmadığı, dolayısıyla siyasi mesaj stratejilerinin siyasi aktörler tarafından sürekli ve dinamik bir şekilde üretildiği görülmüştür.

Anahtar Kelimeler

Mansur Yavaş, Siyasal İletişim, Mesaj Stratejileri, Seçmenler.

Kaynakça

• Atabek N (1998) Gündem Belirleme Yaklaşımı, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, 7, 155-174.
• Aydın, N. (2013). Medya, insan hakları ve demokrasi. İstanbul: Kamer Yayınları.
• Aziz, A. (2014). Siyasal iletişim. Ankara: Nobel Yayınları.
• Ball, A. R. (1977). Modern politics and government. Birleşik Krallık: Macmillan Education LTD.
• Barth, J. & Bengel, J. (2000). Research and practice of health promotion, Volume 8: Prevention.
• Bakan, Ö. (2000). “Halkla İlişkiler Faaliyetleri İçinde Kamuoyu Araştırmalarının Yeri”, Yayınlanmış Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
• Bektaş, A. (1996). Kamuoyu, iletişim ve demokrasi. İstanbul: Bağlam Yayıncılık.
• Bostancı, N. (1998). Siyaset, medya ve ötesi. Ankara: Vadi Yayınları.
• Burgoon, M. & Bettinghaus, E. P. (1980). Persuasive message strategies. M. Roloff & G.
• Damlapınar, Z. (2008). Medya ve siyasette güvenilirlik: “Medya siyaseti”nin toplumsal algılanmasına bağlı faktörler. Z. Damlapınar (Ed.), Medya ve siyaset içinde. Konya: Eğitim Kitabevi.
• Damlapınar, Z. & Balcı, Ş. (2005). Seçmenin zihnindeki aday imajını belirleyen etkenler: 28 Mart 2014 Yerel Seçimleri alan araştırması. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 4(1), 58-79.
• Mutlu, M. (2003). Savaşlarda Kamuoyu Oluşumu, Okumuş Adam Yayınları, İstanbul.
• Damlapınar, Z. & Balcı, Ş. (2014). Siyasal iletişim sürecinde seçimler, adaylar, imajlar. Konya: Literatürk Academia.
• Demir, M. İ. (2018). Siyasal iletişim: Kavramsal bir derleme. Near East University International Journal of Art, Culture & Communication, 1(1), 79-104.
• Demirtaş, H. A. (2004). Temel ikna teknikleri: Tutum oluşturma ve tutum değiştirme süreçlerindeki etkilerin altında yatan nedenler üzerine bir derleme. Gazi Üniversitesi İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 19, (73-90).
• Devran, Y. (2004). Siyasal kampanya yönetimi: Mesaj, strateji ve taktikler. İstanbul: Odak İletişim.
• Duverger, M. (1962). Partiler ve siyasi rejimler (E. Özbudun, Çev.). Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 19(1-4), 95-171.
• Erdem, T; Kabasakal, M. & Gençkaya, Ö. F. (2000). Siyasi partilerde reform. İstanbul: Tesev Yayınları.
• Gass, R. H. & Seiter, J. S. (2003). Persuasion, social ınfluence and compliance gaining. Boston: Pearson Education Inc.
• Güllüpınar, H. (2012). Seçim kampanyalarında yüz-yüze iletişim tekniği olarak canvassing: 2011 Seçim Kampanyaları bağlamında Gümüşhane araştırması. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 7(2), 28-96.
• Güz, N. (2005). Haberde yönlendirme ve kamuoyu araştırmaları. Ankara: Nobel Yayınları.
• Güz, N. Yanık, H.(2018). Kamuoyu Araştırmalarında Veri Derleme Ve Yeni Yöntemler. Uluslar arası Sosyal Bilimler Dergisi, 1(2), 116-130.
• Yanık, H.(2022). Seçim Olmayan Dönemlerde Kamuoyu Araştırmalarının Medyada (Gazete-Internet Haber Sitelerinde) Yer Alması: Etik İlkeler Bağlamında Bir İnceleme. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi (e-gifder), 10 (1), 268-303.
• Polat, C. & Külter, B. (2008). Genç seçmenler gözüyle siyasal ürün (siyasi lider) özellikleri: Ankara’daki üniversite öğrencileri üzerine bir çalışma. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 5(1), 1-31.
• Yaylagül, L. (2008). Kitle İletişim Kuramları Egemen ve Eleştirel Yaklaşımlar. Ankara: Dipnot Yayınları.
• Lock, A. & Harris, P. (1996). Political marketing – vive la difference. European Journal of Marketing, 30(10-11), 21-31.
• Lindblom, C. (1968). The policy making process, englewood cliffs. New Jersey: Printice Hall Inc.
• Özkan, A. (2007). Siyasal iletişim stratejileri. İstanbul: Tasam Yayınları.
• Yıldız, N. (2002). Türkiye'de siyasetin yeni biçimi: liderler, imajlar ve medya. Ankara: Phoenix Yayınevi.
• Kalender, A. (2005). Siyasal İletişim: Seçmenler ve İkna Stratejileri. Konya: Çizgi Kitabevi Yayınları. Kalender, A. (2007). Siyasal İletişim Tekniği Olarak Canvassing ve Seçmen Davranışı Üzerindeki Etkileri. Selçuk İletişim Dergisi. 5(1), 144-155.
• Özsoy, O. (2009). Seçim Kazandıran Siyasal İletişim. İstanbul: Pozitif YayınlarıGüllüpınar, H. (2012). Seçim Kampanyalarında Yüz-Yüze İletişim Tekniği Olarak Canvassing: 2011Seçim Kampanyaları Bağlamında Gümüşhane Araştırması, Selçuk İletişim, 7 (2).
• Küçükkurt, M. A. Atıf Bir ve Selçuk Yeles (1988). “29 Kasım 1987 Erken Genel Seçimlerine İlişkin Kamuoyu Araştırmalarının Geçerliliği.” Anadolu Üniversitesi İİBF Dergisi, 2 (137-149).
• Yeğenoğlu, Ö. (1988). Dünyada ve Ülkemizde Kamuoyu Anketleri, Mesleki Davranış Kuralları ve Yasal Yaklaşım. Ankara.
• Taşmurat, T. (2019). Siyasal iletişim süreci ve siyasal mesaj stratejileri. Nosyon: Uluslararası Toplum ve Kültür Çalışmaları Dergisi, 2 (64-79).