Abstract
The study discusses the issue of adding dual and plural signs to the verb according to the subject in the verb sentence, which was widely used among some Arab tribes in the past. According to this usage, which is known as the "Akeloni el-Baraghith" language, these signs (elif, vav and nûn) attached to the verb are only an indication of whether the subject is dual or plural. As a matter of fact, in the sentence of (tâ) قَامتْ هندُ is only an indication of femininity, in the sentence of (elif)قَامَا أخواكَ is only an indication of dualism, in the sentence of (vâv)قَامُوا إخوتُكَ is only an indication of masculine plural, and the (nûn) in the sentence قُمْنَ نِسوتُكَ is an indication that the subject is feminine plural. Highlighting the elegance of this language Poetic testimony from more than twenty poets from the pre-Islamic period to the Abbasid era is also offered, in addition to evidence from the Holy Qur'an, the noble Prophet's hadith, and the ancient Arab proverb. In this study, the poems that are shown as evidence for the fluency of the usage are discussed. In addition, the views of some grammarians, linguists, and commentators of the old and modern periods about this usage are given.
References
- Abdüttevvâb, Ramazan, el-Medhal ilâ ʿİlmi’l-Luga ve Menâhici’l-Bahsi’l-Lugavî. Kâhire: Mektebetu’l-Hâncî,1997.
- Âlûsî, Mahmûd b. Abdillâh b. Mahmûd el-Hüseynî. Rûhu’l-Meʿânî fî Tefsîri’l-Kurʾâni’l-ʿAzîm ve’s-Sebʿi’l-Mesânî. Thk. Abdülbârî Atıyye. Beyrût: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 1415.
- Berkûkî, Abdurrahmân. Şerhu Dîvâni’l-Mütenebbî. Beyrût: Dâru'l-Kitabi'l-Arabî, 1986.
- Buhtürî, el-Velîd b. Ubeyd et-Tâî. Dîvân. Thk. Hasan Kâmil es-Sîrafî. Kâhire: Dâru'l-Ma‘ârif,1978.
الشَّواهِدُ الشِّعْرِيَّةُ فِي المَسَائِلِ النَّحويَّةِ: مسألة (أَكَلُونِي البَرَاغِيثُ) أُنْمُوذَجًا
Abstract
تناولَ البحثُ مسألة نحوية كانت شائعةً قديمًا لدى بعض القبائل العربية، وهي مسألة إلحاق الفعل علامات تدلُّ على التثنية والجمع مع وجود فاعل ظاهر في الجملة، حيث بيّنوا أنَّ وظيفة هذه العلامات (الألف والواو والنون) ماهي إلّا بيان أنَّ مَن قامَ بالفعل مثنى، مثل: (قَامَا أخواكَ)، أو جمع مذكر، مثل: (قاموا إخوتكَ)، أو جمع مؤنث، مثل: (قمنَ نسوتكَ)، كالتَّاء في (قامتْ هند) علامة تدلُّ على أنّ مَن قام بالفعل مؤنث، وقد أطلقوا على هذه الظاهرة اسم (أكلوني البراغيث)، مُستشهدًا على فصاحة هذه اللغة بشواهد شعرية تجاوزت العشرين شاهدًا شعريَّا من العصر الجاهلي حتى العصر العباسي، إضافة إلى شواهد من القرآن الكريم والحديث النبوي الشريف والمَثل العربيّ القديم، كما تناولَ البحثُ آراء بعض العلماء والمفسرين – قديمًا وحديثًا- حول فصاحة هذه اللغة وكثرة استعمالها، على الرغم من وجود آراء أخرى مشكّكة بفصاحتها، واصفة إياها بالضعف والركاكة وقلّة الاستعمال، وخصوصًا في التركيب القرآني.
Keywords
References
- Abdüttevvâb, Ramazan, el-Medhal ilâ ʿİlmi’l-Luga ve Menâhici’l-Bahsi’l-Lugavî. Kâhire: Mektebetu’l-Hâncî,1997.
- Âlûsî, Mahmûd b. Abdillâh b. Mahmûd el-Hüseynî. Rûhu’l-Meʿânî fî Tefsîri’l-Kurʾâni’l-ʿAzîm ve’s-Sebʿi’l-Mesânî. Thk. Abdülbârî Atıyye. Beyrût: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 1415.
- Berkûkî, Abdurrahmân. Şerhu Dîvâni’l-Mütenebbî. Beyrût: Dâru'l-Kitabi'l-Arabî, 1986.
- Buhtürî, el-Velîd b. Ubeyd et-Tâî. Dîvân. Thk. Hasan Kâmil es-Sîrafî. Kâhire: Dâru'l-Ma‘ârif,1978.
Abstract
Bu çalışmada geçmişte bazı Arap kabileleri arasında yaygın olarak kullanılan, fiil cümlesinde açık öznenin durumuna göre fiile ikil ve çoğul alametlerinin eklenmesi meselesi ele alınmıştır. “Ekelûni’l-berâğîs” lugatı diye bilinen bu kullanıma göre fiile bitişen bu alametler (elif, vâv ve nûn), sadece öznenin ikil veya çoğul olduğunun göstergesidir. Nitekim قامت هند cümlesinde tâ sadece dişilik göstergesi olduğu gibi,قاما أخواك cümlesindeki elif öznenin ikil , قاموا إخوتك cümlesindeki vâv öznenin eril çoğul, قمن نسوتُكَ cümlesindeki nûn ise öznenin dişil çoğul olduğunun göstergesidir. Bu kullanımın fesahatine delil olarak Kur'an-ı Kerîm ayetleri, Hz. Peygamberin hadisi ve eski Arap atasözlerinden öne sürülen kanıtlara ek olarak, İslam öncesi dönemden Abbasi dönemine kadar yirmiyi aşkın şiiri zikretmek mümkündür. Bu çalışmada söz konusu kullanımın fesahatine delil olarak gösterilen şiirler ele alınmıştır. Bunun yanı sıra ilk dönem ve modern dönem bazı gramerci, dil bilimci ve müfessirlerin bu kullanım hakkındaki görüşlerine yer verilmiştir.
References
- Abdüttevvâb, Ramazan, el-Medhal ilâ ʿİlmi’l-Luga ve Menâhici’l-Bahsi’l-Lugavî. Kâhire: Mektebetu’l-Hâncî,1997.
- Âlûsî, Mahmûd b. Abdillâh b. Mahmûd el-Hüseynî. Rûhu’l-Meʿânî fî Tefsîri’l-Kurʾâni’l-ʿAzîm ve’s-Sebʿi’l-Mesânî. Thk. Abdülbârî Atıyye. Beyrût: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 1415.
- Berkûkî, Abdurrahmân. Şerhu Dîvâni’l-Mütenebbî. Beyrût: Dâru'l-Kitabi'l-Arabî, 1986.
- Buhtürî, el-Velîd b. Ubeyd et-Tâî. Dîvân. Thk. Hasan Kâmil es-Sîrafî. Kâhire: Dâru'l-Ma‘ârif,1978.
Details
| Primary Language | Arabic |
|---|---|
| Journal Section | Araştırma Makalesi |
| Authors | |
| Early Pub Date | June 24, 2022 |
| Publication Date | June 30, 2022 |
| Submission Date | March 26, 2022 |
| Published in Issue | Year 2022 Volume: 9 Issue: 1 |
