Belirtili, Belirtisiz ve Takısız Ad Tamlaması in L2-Turkish Evidence From the Learning Difficulties of L1-Greek-speaking learners and Teaching Suggestions

Year 2024, Volume: 2 Issue: 1, 31 - 54, 30.06.2024

Vasiliki Mavridou

Abstract

The aim of this paper is to show the difficulties encountered in the L2-acquisition process of the 3 AT types by L1-Greek-speaking university students of L2-Turkish. Ad Tamlaması (AT) is traditionally considered a hypernym umbrella term which undergoes a triple distinction in 3 hyponym sub-sets, namely Belirtili ‘definite’, Belirtisiz ‘indefinite’ and Takısız ‘bare/ suffixless’ Ad Τamlaması. However the current case in L2-Turkish teaching/ learning is that the AT category and its sub-sets are treated differently in L2-Turkish grammars and teaching/ learning coursebook material, which is a main reason why AT poses a major acquisition problem for adult L2-Turkish learners. The present study is based on error analysis results of written-based experiment tests completed by 47 L1-Greek university students studying Turkish as L2 at Democritus University of Thrace (Greece). The results will show, first, that performance rates are associated with the internal semantic, syntactic and functional properties of every AT type (Libben et.al., 2003; Mavridou, 2023). Second, with regard to AT mastering sequence, the stages L2-learners pass through in the acquisition process of the 3 AT forms will appear to be 'universal' and applicable to all learners beyond any individual differences, such as the L2-language proficiency level (beginner vs. intermediate). Finally, with regard to the root or origin of the errors made, errors are explained by the internal complex structure of L2-Turkish itself (Bayyurt & Martı, 2016; Kaili-Çeltek & Papadopoulou, 2016) and more specifically by the more-or-less misleading formal similarity of the 3 AT types in question which hides or underestimates the underlying differences between them (Mavridou, 2020, 2023). In terms of L2-Turkish didactics, L2-Turkish course- and grammar-books should look for ways to facilitate AT L2-learning. The 3 AT forms should not be treated holistically as a unified category of izafet or compound types, because this gives rise to a misleading homogeneous treatment of the 3 forms, which gives burdens to L2-learners. Rather, a more-or-less anti-holistic approach should be put forward in the sense of stressing the functional, syntactic, structural and/or semantic characteristics of every AT type.

Keywords

Turkish Second Language Acquisition, Ad Tamlaması, Belirtili Belirtisiz Takısız Ad Tamlaması, Turkish Compounds, Turkish Possessive

Belirtili, Belirtisiz ve Takısız Ad Tamlaması in L2-Turkish Evidence From the Learning Difficulties of L1-Greek-speaking learners and Teaching Suggestions

Abstract

Ad Tamlaması (AT), geleneksel olarak Belirtili, Belirtisiz ve Takısız Ad Τamlaması olmak üzere 3 hiponim grubunda üçlü bir ayrıma uğrayan bir hipernim şemsiye terimi olarak kabul edilir (bkz. Dafnopatidis-Sanlioglou, 2011; Delice, 2003; Demir, 2006; Hatiboğlu, 1982; Hengirmen, 2007, ve diğerleri). Ad Tamlaması'nın edinimi, ikinci dil olarak Türkçe (L2) öğrenen yetişkin öğrenciler için önemli bir edinim sorunu oluşturmaktadır, çünkü AT kategorisi ve alt grupları yabancı dil olarak Türkçe dilbilgisi ve Türkçe öğretme/öğrenme materyallerinde farklı şekilde ele alınmaktadır. Pek çok Türk gramerci ve akademisyen ΑΤ'nı bütünsel olarak izafet veya bileşik türlerinin bir kategorisi olarak ele alırken (bkz. Banguoğlu, 1973; Dede, 1978; Majzel, 1957; Hengirmen, 2007, diğerleri arasında), diğerleri her AT tipinin sözdizimsel, yapısal, anlamsal ve/ veya fonksiyonel özelliklerini vurgulayarak daha bütüncül olmayan bir yaklaşım izlemektedir (bkz. Göksel ve Kerslake, 2005; Kornfilt, 1997; van Schaaik, 2002, ve diğerleri). Bu bağlamda, yabancılar için Türkçe öğretme/öğrenme setlerinin çoğunda (bkz. Yeni Hitit 1, Yeni İstanbul A1, Yedi İklim A1 ve diğerleri) Belirtili ve Belirtisiz AT olmak üzere sadece iki AT türüne odaklanırken ve birbirlerini karşılaştırıp öğretilirken, Takısız AT ya görmezden gelinmekte ya da öğretilmemektedir.
Bu makalenin amacı, anadili olarak Yunanca konuşan ve yabancı dil olarak Türkçe öğrenen üniversite öğrencilerinin bu 3 AT türünü yabancı dil olarak türkçe edinimi sürecinde karşılaştıkları zorlukları göstermeye çalışmaktadır. Çalışma, yazılı deney testlerinin hata analizi sonuçlarına dayanmaktadır.
İlk olarak, sonuçlar, 3 AT türü kullanımı oranlarının her AT türünün iç anlamsal ve sözdizimsel özellikleriyle ilişkili olduğunu gösterecektir (Libben et.al., 2003; Mavridou, 2020, 2023). İkincisi, her bir AT türünün öğrenilme sırası ile ilgili olarak, öğrencilerinin 3 AT formunun edinimi sürecinde geçtikleri aşamaların 'evrensel' olduğu ve yabancı dilde yeterlilik seviyesi (başlangıç ya da orta seviye) gibi bireysel farklılıkların ötesinde tüm öğrenenler için geçerli olduğu görülecektir. Son olarak, yapılan hataların kaynağı ile ilgili olarak, hatalar, türkçenin kendi iç karmaşık yapısıyla (Bayyurt & Martı, 2016; Kaili-Çeltek & Papadopoulou, 2016) ve daha spesifik olarak, aralarındaki temel farklılıkları gizleyen yanıltıcı biçimsel benzerliğiyle açıklanmaktadır (Mavridou, 2020, 2023).
Yabancı dil olarak türkçe öğretimi açısından, yabancı dil olarak Türkçe ders ve dilbilgisi kitapları, yapılarını AT edinimini kolaylaştıracak şekilde değiştirmelidir. Bu nedenle, söz konusu olan 3 AT türü, ortak bir başlık olan AT'nın alt bölümleri olmak yerine ayrı dilbilgisi bölümlerinde yer almalıdır. Önerlerimiz, i) sözdizimsel olan Belirtili AT biçiminin Türkçedeki iyelik yapılarıyla birlikte öğretilmesi, ii) bileşik yapı olarak kabul edilen Belirtisiz ve Takısız AT biçimlerinin ise bileşiklerle birlikte ama aynı zamanda birbirleriyle karşılaştırılmalı olarak öğretilmesidir.

Keywords

Ad Tamlaması, Belirtili Belirtisiz Takısız Ad tamlaması, Yabancı/ikinci dil olarak türkçe edinimi, Türkçede bileşimler, Türkçede iyelik

References

• Aksan, D., Atabay, N., Kutluk, İ. & Özel, S. (1976). Sözcük Türleri 1 (Ad, sıfat, ilgeç, adıl, belirteç) [Word Classes 1 (Noun, adjective, postposition, pronoun, adverb)]. Türk Dili Kurumu Yayınları 421/1. Ankara.
• Ankara Üniversitesi TÖMER (2011). Yeni Hitit 1 Yabancılar İçin Türkçe Ders Kitabı. Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi.
• Aslan, E., & Altan, A. (2006). The Role of -(s)I in Turkish Indefinite Noun Compounds. Dil Dergisi, 131, 57-76.
• Bağrıaçık, M., & Ralli, A. (2013). Bare N(ominal) N(ominal) concatenations in Turkish: Compounds or syntactic fallacies? In N. Hathout, F. Montermini, & J. Tseng (ed.), Morphology in Toulouse. Selected proceedings of Décembrettes 7, Toulouse, 2–3 December 2010 (pp. 35-56). Munich: Lincom Academic Publishers.
• Bağrıaçık, M., & Ralli, A. (2015). NN-sI concatenations in Turkish: construct state nominals and phrasal compounds. In MIT Working Papers in Linguistics (pp. 13-24). Cambridge, MA: MIT Press. Presented at the 8th Workshop on Altaic Formal Linguistics (WAFL8-2012).
• Banguoğlu, T. (1974). Türkçenin Grameri. İstanbul: Baha Matbaası.
• Baskakov, N. A. (1975). Istoriko-tipologiceskaja xarakteristika struktury tjurkskix jazykov [Historico-typological characterization of the structureof Turkic languages]. Moskva: Nauka.
• Bayyurt, Y., & Martı, L. (2016). Cross-linguistic effects in the use of suggestion formulas by L2 Turkish learners. In Second language acquisition of Turkish (pp. 195-219). John Benjamins.
• Bölükbaş Kaya, F., Tokgöz Utku, H., Yılmaz, M. Y., Keskin, F., Özenç, F., Rey, G., ... Gedik, E. (2020). Yeni İstanbul Uluslararası Öğrenciler İçin Türkçe Öğretim Seti-A1. Fatma Bölükbaş, Mehmet Yalçın Yılmaz, Funda Keskin (Eds.). İstanbul: Kültür Sanat Basımevi.
• Braun, F., & Haig, G. (2000). The noun/ adjective distinction in Turkish: An empirical approach. In A. Göksel, & C. Kerslake (eds.), Studies on Turkish and Turkish Languages (Turcologica 46), (pp.85-92). Wiesbaden: Harrassowitz.
• Csato', E., & Johanson, L. (1998). Turkish. In L. Johanson, & E. Csato' (eds.), The Turkic Languages (pp. 203-235). London: Routledge.
• Dafnopatidis, V., & Sanlioglu, H. (2011). Τουρκική γραμματική στα ελληνικά [Turkish Grammar in Greek]. Athens: Perugia.
• Dede, M. A. (1978). A syntactic and semantic analysis of Turkish nominal compounds. PhD Dissertation. University of Michigan.
• Delice, H. I. (2003). Türkçe Sözdizimi. İstanbul: Kitabevi Yayınları.
• Demir, T. (2006). Türkçe Dil Bilgisi Kitabı. Ankara: Kurmay Yayınları.
• Dereli, A.B. (1971). Türkçe ve Fransızcadaki isimleştirici dünüşümler arasında bir karşılaştırma [A comparison between noun-forming transformations in Turkish and French]. In Edebiyat Fakültesi Araştırma Dergisi 2. Erzurum, pp.179-201.
• Dixon, R. M. (2004). Adjective classes: a crosslinguistic typology. Ιn R. M. Dixon, & A.Y. Aikhenvald (eds). Oxford: Oxford University Press.
• Ergin, M. (1980). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınları.
• Gencan, T. N. (2001). Dilbilgisi. Ankara: Ayraç Yayınları.
• Göksel, A. & Kerslake, C. (2005). Turkish: a comprehensive grammar. London: Routledge.
• Gracanin-Yüksek, M., & Kırkıcı, B. (2016). Syntax/Semantics/Pragmatics of Yes/No Questions in Second Language Turkish. In A. Gürel (ed.), Second Language Acquisition of Turkish (pp. 165-191). Amsterdam: John Benjamins.
• Gültekin, İ., Kalfa, M., Atabey, İ., Mete, F., Eryiğit, A., Kılıç, U. (2015). Yedi İklim Türkçe Öğretim Seti Seviye A1. Ankara: Yunus Emre Enstitüsü. ISBN: 978-605-87010-2-1.
• Gürel, A. (2016). Emerging issues in the acquisition of L2 Turkish and pedagogical considerations. In A. Gürel (ed.), Second Language Acquisition of Turkish, Vol. 59, (pp. 333-346). John Benjamins.
• Hatiboğlu, V. (1972). Türkçenin Sözdizimi. Ankara: TDK Yayınları.
• Hatiboğlu, V. (1982). Dilbilgisi Terimleri Sözlüğü. Ankara: DTCF.
• Hayasi, T. (1996). The dual status of possessive compounds in modern Turkish’. In Á. Berta, B. Brendemoen, & C. Schönig (eds.) Symbolae Turcologicae, Vol. 6, (pp.119-129). Uppsala.
• Hengirmen, M. (2007). Türkçe Dilbilgisi. Ankara: Engin Yayınevi.
• Ioannou, E. (2010). Τουρκική Γραμματική (Türk Dilbilgisi). Nicosia: Parga.
• Kaili, H., Çeltek, A., & Papadopoulou, D. (2016). The acquisition of TAM markers in L2 Turkish: evidence from Greek learners. In A. Gürel (ed.), Second Language Acquisition of Turkish (pp. 75-106). Amsterdam: John Benjamins.
• Ketrez, F. N. (2012). A Student Grammar of Turkish. Cambridge: Cambridge University Press.
• König, W.D. (1987). Nominalkomposita im Türkischen [Nominal compounds in Turkish]. In Zeitschrift für Sprachwissenschaft 6:2, (pp.165-185).
• Kornfilt, J. (1997). Turkish. London: Routledge.
• Lewis, G. L. (1967). Turkish Grammar. Oxford: Oxford University Press.
• Libben, G., Gibson, M., Yoon, Y., & Sandra, D. (2003). Compound fracture: the role of semantic transparency and morphological headedness. Brain Language, 84/1, 50-64.
• Majzel, S.S. (1957). Izafet v turetskom yazyke [Türk Dilinde İzafet (Tanıtma)]. Μοskva-Leningrad: Akademija Nauk SSSR.
• Mavridou, V. (2020). Η Τουρκική ως Δεύτερη/ Ξένη Γλώσσα: Η περίπτωση των Συνταγμάτων ‘Ad Tamlaması’ [Turkish as a Second/ Foreign Language: The case of syntagmatic sets ‘Ad Tamlaması’]. PhD Dissertation. Democritus University of Thrace.
• Mavridou, V. (2023). The Turkish category of Ad Tamlaması. Differences and similarities within its subgroups and learning implications in L2-Turkish. RumeliDE Dil ve Edebiyatı Araştırmaları Dergisi, (Ö12), 132-157.
• Mehmedoğlu, A. (2001). Türk dilinde bağımlı birleşik cümle söz dizimi. Aşiyan Yayınları.
• Oxford, R. L., & Nyikos, M. (1989). Variables affecting choice of language learning strategies by university students. The Modern Language Journal, 73(3), 291-300.
• Özer, S. (2010). Morphological Priming in Turkish Nominal Compound Processing. MA Thesis. Middle East Technical University.
• Öztürk, T., Akçay, S., Gün, S., Taşdemir, E., Murt, M., Ayyıldız, H.Ö., Yıldırım, K., Çalışkan, A. & Cuma, M. (2013). Lale Türkçe Dilbilgisi Kitabı 2. İstanbul: Dilset Yayınları.
• Öztürk, T., Akçay, S., Yiğit, A., Taşdemir, E. & Serkan, S. (2013). Gökkuşağı Türkçe Ders Kitabı 1. İstanbul: Dilset Yayınları.
• Postal, P. (1969). Anaphoric islands. Linguistic Society, 5, 209-239.
• Ralli, Α. (2013 [2007]). Η Σύνθεση των Λέξεων. Διαγλωσσική Μορφολογική προσέγγιση [Compounding: A Morphological Cross-linguistic Approach]. Αthens: Patakis Publishers.
• Schaaik, G. van (1992). The treatment of Turkish nominal compounds. In FG. In Fortesque, M., P. Harder & L. Kristofferson (eds.) Layered structure and reference in a Functional perspective, pp.231-252. Amsterdam: John Benjamins.
• Schaaik, G. van (1996). Studies in Turkish Grammar. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag.
• Schaaik, G. van (2002). The Noun in Turkish. Its argument Structure and the Compounding Straitjacket. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag
• Sönmez, S. (2019). Παραδείγματα εκμάθησης Τουρκικής Γραμματικής [Examples of Turkish Grammar learning]. Thessaloniki: Anikula Editions
• Sorace, A. (2003). Near-nativeness. In M. Long, & C. Doughty (eds.), Handbook of Second Language Acquisition (pp. 130-152). Oxford: Blackwell.
• Swift, L. (1963). A Reference Grammar of Modern Turkish. Bloomington, Indiana University Publications, Uralic and Altaic Series 39. The Hague: Mouton.
• Underhill, R. (1976). Turkish Grammar. Cambridge, Mass., and London: MIT Press.
• Yılmaz, H. & Z. Sözer (2016). Yabancı Dilim Türkçe 1. İstanbul: Dilmer Yayınları.
• Yılmaz, M. Y. (ed.) (2020). Yeni İstanbul. A1 Uluslararası Öğrenciler İçin Türkçe Ders Kitabı. İstanbul: Kültür Sanat Basımevi.
• Yükseker, H. (1998). Possessive constructions in Turkish. In L. Johanson, É. Á. Ćsató, V. Locke, A. Menz, & D. Winterling (eds.), The Mainz meeting. Proceedings of the VIIth international conference of Turkish linguistics (Turcologica 32),458-477. Wiesbaden: Harrassowitz.
• Zegkinis, Ε., & Hidiroglu, P. (1995). Τουρκική γραμματική [Turkish Grammar]. Thessaloniki: Vanias.