Bu makale, 11–13. yüzyıllar arasında Türkistan’dan Anadolu’ya taşınan kültürel bellek katmanlarını sözlü gelenek bağlamında ele almaktadır. Araştırma, epik anlatılar, tasavvufî şiirler, didaktik söylemler ve hagiografik repertuvar üzerinden kimliğin oluşumunu ve toplumsal hafızanın biçimlenişini incelemektedir. Oğuz Kağan Destanı ile Dede Korkut Kitabı arasındaki yapısal süreklilik, Vladimir Propp’un morfolojik modeli ve Karl Reichl’in performans araştırmaları aracılığıyla değerlendirilmiş; epik formların göç ve siyasî kırılmalar karşısında işlevsel konumunu koruduğu gösterilmiştir. Ahmed Yesevî’nin hikmetleri ile Yunus Emre’nin şiirleri arasındaki aktarım ilişkisi, Fuad Köprülü ve Cemal Kurnaz’ın çalışmalarıyla birlikte ele alınarak, tasavvufî şiirin pedagojik yönünün yanı sıra kriz dönemlerinde toplumsal teselli üreten bir söylem yarattığı anlaşılmıştır. Velâyetnâme-i Hacı Bektaş Veli, Saltuknâme ve Menâkıbu’l-Ârifîn Irene Melikoff, Ahmet Yaşar Ocak ve Nathalie Clayer’in yaklaşımları ışığında incelenmiş; hagiografik repertuvarın dini otoriteyi toplumsal meşruiyet alanına taşıyan bir anlatı dağarcığı işlevi üstlendiği ortaya çıkmıştır. Kaşgarlı Mahmud, Yusuf Has Hacib ve Âşık Paşa’nın eserleri ise, Türkçe’nin kültürel çeviri ve kimlik üretiminde belirleyici bir eksen olarak işlediğini göstermektedir. Jan Assmann, Walter Ong, John Foley, Homi Bhabha ve Richard Schechner’in kuramsal perspektifleriyle desteklenen bu çözümleme, Anadolu’yu bir “palimpsest” olarak yorumlamakta; Türkistan’ın epik, tasavvufî ve hagiografik mirasının burada yeni bağlamlara uyarlanarak çok katmanlı bir kültürel mekâna dönüştüğünü ifade etmektedir.
Kültürel Bellek Sözlü Gelenek Hagiografik Repertuvar Palimpsest Hafıza Anadolu'nun Kültürel Sentezi
This article examines the layers of cultural memory transmitted from Turkistan to Anatolia in the eleventh to thirteenth centuries within the framework of oral tradition. The structural continuity between the Oğuz Kağan Epic and the Book of Dede Korkut, explored through Vladimir Propp’s morphological model and Karl Reichl’s research on performance, indicates that epic forms maintained their function despite migration and political disruption. The transmission from Ahmad Yesevī’s hikmets to Yunus Emre’s poetry, discussed alongside the findings of Fuad Köprülü and Cemal Kurnaz, highlights the role of mystical verse as pedagogy and as a discourse of consolation during periods of crisis. The Velâyetnâme of Hacı Bektaş Veli, the Saltuknâme, and the Menâkıbu’l-Ârifīn, interpreted through Irene Melikoff, Ahmet Yaşar Ocak, and Nathalie Clayer, show that the hagiographic repertoire functioned as a narrative archive of sanctity and legitimacy. The writings of Kaşgarlı Mahmud, Yusuf Has Hacib, and Âşık Paşa underscore Turkish as a decisive axis of cultural translation and identity-making. Framed by the perspectives of Jan Assmann, Walter Ong, John Foley, Homi Bhabha, and Richard Schechner, this study interprets Anatolia as a palimpsest where the epic, Sufi, and hagiographic inheritances of Turkistan were adapted to new contexts and transformed into a multilayered cultural space.
Cultural Memory Oral Tradition Hagiographic Repertoire Palimsest Memory Anatolia's Cultural Synthesis
| Primary Language | English |
|---|---|
| Subjects | Medieval History (Other) |
| Journal Section | Research Articles |
| Authors | |
| Publication Date | October 31, 2025 |
| Submission Date | September 8, 2025 |
| Acceptance Date | October 30, 2025 |
| Published in Issue | Year 2025 Issue: Özel Sayı |