Bizans İmparatorluğu, asırlar boyu devam eden büyük gücünü, askerî yapısının mükemmelliğine borçlu olmuştur. Oldukça geniş bir alana yayılan Bizans arazisi, bu askerler ile korunmaya çalışılmıştır. Bizans ordusunda görev yapan ücretli askerler ise Avrupa’dan, Rusya steplerinden, İskandinavya’nın soğuk iklimlerinden ve Balkanların kuzey-doğusundaki Peçenek ile Kuman Türklerinden elde edilmiştir. Bu topluluk içerisine XI. yüzyılın son çeyreğinden itibaren Norman paralı askerler dâhil olmaya başlamıştır. Viking kökenli olan Normanlar, Kuzey Fransa’dan Endülüs topraklarına ve Güney İtalya’ya kadar yayılarak burada paralı askerlik yapmışlardır. Onların Güney İtalya’yı ve ardından Sicilya’yı ele geçirmeleri ise devletleşme süreçlerini beraberinde getirmiştir. Bizans hizmetinde görev yapan Norman paralı askerler ise başlarındaki liderlere olan itaatleri yanında üstün savaş yetenekleri ile de göz doldurmuşlardır. Üstlendikleri görevleri başarmalarına rağmen güvenilmez ve asî yapıları, onları Bizans makamları ile karşı karşıya getirmiştir. Bizans, isyan eden Norman liderlerden genellikle Artuk, Tutak gibi Selçuklu beyleri vasıtası ile kurtulmuştur. Ayrıca Bizans aynı politikası ile baş edemediği bir başka güç olan Selçuklulara karşı benzer bir siyaset izlemiştir. Kendisine karşı isyan eden Normanlara yönelik mücadelesinde Türkmen beylerinden aldığı desteğin faydalarını gören Bizans, daha sonraki Güney İtalya’daki Normanlara karşı mücadelesinde de Selçukluların askeri birliklerine müracaat etmiştir. Bu süreç de 1107 yılında seçme askerlerini Bizans hizmetine veren I. Kılıçarslan’ın o dönem Meyyâfârikîn olarak bilinen bugünkü Silvan’da hayatını kaybetmesi ile neticelenmiştir. Bu makale, bu sürecin nasıl başladığını Norman paralı askerlerinin Anadolu’daki faaliyetleri üzerinden ele almaya çalışacaktır.
The Byzantine Empire owed its centuries-long great power to the perfection of its military structure. The Byzantine land, which spread over a vast area, was tried to be protected by these soldiers. The mercenaries serving in the Byzantine army were obtained from Europe, the steppes of Russia, the cold climates of Scandinavia, and the Pecheneg and Cuman Turks in the northeastern lands of the Balkans. Norman mercenaries began to be included in this community in the last quarter of the eleventh century. Normans, of Viking origin, spread from northern France to Andalusia and Southern Italy, where they served as mercenaries. Their capture of Southern Italy and then Sicily brought about the processes of statehood. Norman mercenaries serving in the Byzantine service were impressed with their superior combat skills and obedience to their leaders. Although they succeeded in the tasks they undertook, their unreliable and rebellious nature brought them against the Byzantine authorities. Byzantium, which got rid of the rebellious Norman leaders, usually through Seljuk lords such as Artuk and Tutak, followed a similar policy against the Seljuks, another power with which it could not cope. Seeing the benefits of the support it received from the Turkman lords against the Normans who rebelled against it, Byzantium would apply to the military units of the Seljuks in its later struggle against the Normans in Southern Italy. This process, too, will result in the death of Kilicarslan I, who gave his chosen soldiers to Byzantine service in 1107, in today's Silvan, which was known as Mayyafarikin (Miepherkeim) at that time. This article will discuss how this process started through the activities of Norman mercenaries in Anatolia.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | General Turkish History (Other), History of Islam |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | October 17, 2023 |
Submission Date | May 2, 2023 |
Published in Issue | Year 2023 |
Tetkik, Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY NC) ile lisanslanmıştır.
SHERPA ROMEO | Open Citations I4OC | LOCKSS | CLOCKSS | DOAJ | Crossref Üstveri Raporu | DOI | OAI