ÇOCUKLUK DÖNEMİ BAĞLANMA STİLLERİNİN YETİŞKİN İLETİŞİMİNDEKİ ETKİSİ

Year 2020, Volume: 10 Issue: 2, 147 - 162, 01.04.2020

Nihal Gözde Subaşı Hüseyin Kazan

Abstract

Bireyin hayata başladığı andan itibaren kurduğu etkileşimler yaşamı boyunca nasıl bir birey olacağında
etkin rol oynar. Bebeğin ihtiyacı olduğu anda özellikle anne veya bakımveren ebeveyni tarafından nasıl
tepki ile karşılandığı oldukça önemlidir. Çünkü bu etkileşim hayatı algılama biçiminde önemli rol oynar.
Bu araştırmada “Çocukluk Dönemi Bağlanma Stillerinin Yetişkin İletişimine Etkisi’’
incelenmiştir. Cinsiyet, medeni durum, anne ve babanın eğitim düzeyi ile iletişim uyum düzeyi
arasındaki ilişki detaylarıyla ele alınmıştır. Bağlanma stillerinin iletişim şekline etkisine bakılmıştır.
Araştırmada bağlanma stilleri ile ilgili veriler “Yakın İlişkilerde Yaşantılar Ölçeği’’ kullanılarak
toplanmıştır. Bireyler arası iletişim şeklini saptamak için ise “İletişim Becerileri Envanteri’’
kullanılmıştır. Araştırmaya toplam 324 lisans mezunu birey katılmıştır. Bu araştırma sonucunda,
bağlanma stili ile iletişim şekli arasında bir ilişki olduğu ortaya konmuştur.

Keywords

Bağlanma, Bağlanma Stilleri, Bağlanma Modeli, İletişim Becerileri, Yakın İlişkiler

References

• Ainsworth, M. D. S., Blehar, M. C., Waters, E. ve Wall, S. (1978). Patterns Of Attachment: A Psychological Study Of The Strange Situation. Hillsdale, N. J.: Lawrence Erlbaum Associates Bartholomew, Kim ve Horowitz, Leonard M. (1991), “Attachment Styles Among Young Adults: A Test of a Four Category Model”, Journal of Personality and Social Pshychology, 61 (2), 226-244. Bowlby, J. (1969). Attachment and loss: Vol. 1. Attachment. New York: Basic Books. Bowlby, J. (1988). A Secure Base: Clinical Applications of Attachment Theory. London. Routledge. Bretherton, I., Munholland, K. A. (1999). Internal Working Models in Attachment Relationships. A Construct Revisited. In J. Cassidy, & P. R., Shaver, (Eds), Handbook of Attachment. Theory, Research and Clinical Applications. (89-114). New York. The Guilford Press. Cüceloğlu, D. (2000). İnsan İnsana. Remzi Kitabevi.İstanbul. Dereboy. İ.F. ve Dereboy, Ç. (1997). Batılılaşma ve Kimlik Direnci-Psikososyal Bir Yaklaşım. Cumhuriyet, Demokrasi ve Kimlik. Yayına hazırlayan: Nuri Bilgin. İstanbul: Bağlam Yayıncılık. Graham, T. F. Ve Crow, L. D. (1973). Human Development and Adjustment. Little Field, Adams and Co. Güngör, D. (2000). Bağlanma Stillerinin Ve Zihinsel Modellerin Kuşaklararası Aktarımında Anababalık Stillerinin Rolü. Ankara: A. Ü Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi Hamarta, E. (2002). Bağlanma Teorisi ve Yetişkin İlişkilerinde Bağlanma, Eğitime Yeni Bakışlar-I, (Ed.) A.M. Sünbül. Ankara: Mikro. Hazan, C., & Shaver, P. (1994). Attachment as an Organizational Framework for Research on Close Relationships. Psychological Inquiry, 5, 1-22 Hazan, C., Shaver, P. R. (1987). Romantic love conceptualized as an attachment process. Journal of Personality and Social Psychology. 52, 511-524. Karasar, Niyazi. (2004). Bilimsel Araştırma Yöntemi, Nobel Akademik Yayıncılık, İstanbul. Kesebir, S., Kavzoğlu, S. ve Üstündağ, M. (2011). Bağlanma ve Psikopatoloji. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar. 3,(2), 321-342. Keskin, G., Çam, M.O. (2009). Ergenlik ve Bağlanma Süreci: Ruh Sağlığı Açısından Literatürün Gözden Geçirilmesi, Yeni Symposium Dergisi, İstanbul, 2, 52-59. Knox, J. (1999). The relevance of attachment theory to a contemporary Jungian view of internal world: internal working models, implicit memory and internal objects. Journal of Analytical Psychology, 44, 511-530. Kutlu, B. (2009). Beden İmajının Gelişimi ve Sağlıklı Beden Ağırlığının Korunmasında Yemeyle İlgili Tutumlar, Temel İnançlar ve Ebeveyne Bağlanmanın Rolü. Yüksek Lisans Tezi. Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Shemmings, D. (2004). Researching Relationships From an Attachment Perspective: The Use of Behavioural, Interview, Self-Report and Projective Measures. Journal of Social Work Practice. 18 (3), 299-314. Siegel, D. (2012). The Developing Mind, Second Edition: How Relationships and the Brain Interact to Shape Who We Are. New York: Guilford Press. Soygüt, G. (2004). Bir Düzeltici Bağlanma İlişkisi Olarak Psikoterapi: Psikoterapi Süreçlerinde Bağlanma ve Terapötik İttifak. Türk Psikoloji Yazıları. 7 (13) 63-77. Soysal, Ş., Bodur, Ş., İşeri, E. ve Şenol, Ş. (2005). Bebeklik Dönemindeki Bağlanma Sürecine Genel Bir Bakış. Klinik Psikiyatri. 8, 88-99. Steinberg, Laurence (2007), Ergenlik, (Çev. Cem Satman), Ankara: İmge Kitapevi Yayınları. Sümer, N. ve Güngör, D. (1999). Yetişkin Bağlanma Stilleri Ölçeklerinin Türk Örneklemi Üzerinde Psikometrik Değerlendirmesi ve Kültürlerarası Bir Karşılaştırma. Türk Psikoloji Dergisi, 14(43), 71- 106. Waters, E, Merrick, S., Treboux, D., Crowell, J. ve Albershein, L. (2000). Attachment Security in Infancy and Early Adulthood: A Twenty-Year Longitudinal Study. Child Development. 71,(3). 684-689 Weger, H. & Polcar, L. E. (2000). Attachment Style and The Cognitive Representation of Communication Situations. Communication Studies, 51 (2), sf:158-159. Yavuzer, H. (1999). Ana- Baba ve Çocuk. Remzi Kitabevi. İstanbul. Elektronik Kaynaklar url1: Willemsen, E., & Marcel, K. (1995). Attachment 101 for Attorneys: Implications for Infant Placement Decisions. Retrieved: May 5, 2007 from www.psychology.sunysb.edu/attachment/online/attachment101.pdf.