Funeral and Commemoration Ceremonies of Tuva Turks

Year 2024, Issue: 81, 447 - 455, 28.09.2024

Aliya Mutallimova

https://doi.org/10.62425/turcology.1428551

Abstract

This article examines the historical and cultural dimensions of the Tuvan Turks’ funeral and commemoration ceremonies, highlighting how these rituals reflect the spiritual world and cultural diversity of the Tuvan people. For Tuvan society, funerals and commemoration ceremonies are not just death rituals but significant events at the heart of their social and spiritual life. Funerals are typically led by a shaman or lama, both responsible for safely guiding the soul of the deceased to the afterlife. Shamanism plays a critical role in communicating with nature spirits and separating the soul from the earthly realm, while Buddhism focuses on the belief in rebirth and transmigration. Shamans are key figures in these rituals, contacting supernatural beings to guide the deceased’s soul. In contrast, Buddhism, represented by lamas, includes prayers and rituals that aim to ensure a peaceful passage to the afterlife. The combination of these belief systems reveals the complex, multi-layered nature of Tuvan funeral and commemoration ceremonies. Rituals like the selection and preparation of graves underscore the significance of the life cycle after death in Tuvan culture. Moreover, these ceremonies foster social solidarity and shape how the community confronts and understands death. Commemoration ceremonies are held on the seventh, forty-ninth, and anniversaries of the person’s passing, with prayers said for the soul of the deceased. The belief in transmigration is rooted in the idea that death marks not an end but a transition to a new life. Over time, these funeral and commemoration rituals have evolved due to historical and cultural shifts, with traditional practices being reinterpreted to align with modern life. These rituals remain a vital part of the Tuvan people’s social identity and cultural continuity. Based on the works of V. P. D’yakonova and V. A. Kisel, the article explores Tuvan funeral and commemoration ceremonies from both Shamanic and Buddhist perspectives, offering insights into how these traditions reflect historical and spiritual transformations in the lives of ethnic groups.

Keywords

Tuvan Turks, Funeral Rites, Commemoration Ceremonies, Funerals, Traditions.

Tuva Türklerinin Cenaze ve Anma Törenleri

Abstract

Bu makale, Tuva Türklerinin cenaze ve anma törenlerinin tarihsel ve kültürel boyutlarını inceleyerek, bu törenlerin Tuva halkının manevi dünyasını ve kültürel çeşitliliğini nasıl yansıttığını ele almaktadır. Cenaze ve anma törenleri, Tuva toplumu için yalnızca bir ölüm ritüeli değil, aynı zamanda sosyal ve manevi hayatın merkezinde yer alan önemli bir olgudur. Cenaze törenleri, genellikle bir şaman veya lama tarafından yönetilir ve bu figürler, ölünün ruhunu diğer dünyaya güvenle yönlendirmekle sorumludur. Şamanizm, doğa ruhlarıyla iletişim kurma ve ölünün ruhunu dünyadan ayırma sürecinde kritik bir rol oynarken, Budizm ise yeniden doğuş ve ruh göçü inancı üzerine odaklanır. Şamanlar, cenaze ritüellerinde yer alan temel figürlerdir ve bu ritüeller sırasında ruhsal dünyanın doğaüstü varlıklarıyla temas kurarak, ölünün ruhuna yol gösterirler. Budizm ise daha çok lamalar aracılığıyla, ruhun öbür dünyaya huzur içinde geçmesini sağlamayı amaçlayan dualar ve ritüeller içerir. Bu iki inanç sisteminin birleşimi, Tuva halkının cenaze ve anma törenlerinin karmaşık ve çok katmanlı yapısını ortaya koyar. Mezar seçimi ve hazırlanması gibi ritüeller, ölümden sonraki yaşam döngüsüne verilen önemi gösterir. Ayrıca cenaze ve anma törenleri, toplumsal dayanışmayı ve ölümle yüzleşme biçimini ortaya koyar. Anma törenleri, yedinci, kırk dokuzuncu gün ve yıl dönümlerinde düzenlenerek, ölen kişinin ruhu için dualar edilir. Ruh göçü inancı, ölümün bir son değil, ruhun yeni bir hayata geçiş süreci olduğuna dayanır. Tuva kültüründe cenaze ve anma ritüelleri, tarihsel ve kültürel dönüşümlerle birlikte değişime uğramış, geleneksel uygulamalar modern dünyayla uyum sağlayacak şekilde yeniden yorumlanmıştır. Bu ritüeller, Tuva halkının toplumsal kimliği ve kültürel sürekliliğinin bir parçası olarak varlığını sürdürmektedir. Makale, V. P. D’yakonova ve V. A. Kisel’in çalışmalarına dayanarak, cenaze ve anma törenlerini Şamanik ve Budist perspektifler çerçevesinde ele almakta ve bu geleneklerin etnik grupların yaşamındaki tarihi ve manevi değişimleri nasıl yansıttığını anlamamıza katkı sağlamaktadır.

Keywords

Tuva Türkleri, Cenaze Törenleri, Anma Törenleri, Definler, Gelenekler.

References

• Aliyev, A. (2020). Yeni dini hareketler ansiklopedisi: Eski İnançlılar (1/159-161). Okur Akademi.
• Ayıji, E. V. (2017). Pogrebalal’no-pominainal’nyy obryad tuvinsev Bayan-Ulgiiyskogo i Hubsugul’skogo aymakov. Novıe issledovaniya Tuvı, 1, 73-81.
• D’yakonova, V. P. (1975). Pogrebal’nyy obryad tuvintsev kak istoriko-etnograficheskiy istochnik. Akademiya Nauk SSSR.
• Darja, V. K. (2007). Taynı mirovozzreniya tuvınsev-nomadov. Tuvinskoe Knijnoe İzdatel’stvo.
• Dashkovskiy, P. K., vd. (2012). Religioznaya situasiya v Respublike Tuva (po rezul’tatam sosiologiçeskogo issledovaniya). Novıe issledovaniya Tuvı, 2, 18-34.
• Galdanova, G. R. (1987). Dolamaistskie verovaniya buryat. Nauka.
• Galdanova, G. R. (1992). Zakamenskiye buryaty: Istoriko-etnograficheskie oçerki. Nauka. Sib. otd-niye.
• Gorohov, S. A. (2012). Religioznaya identichnost’ kak faktor formirovaniya konfessional’nıh regionov sovremennogo mira. Vestnik Moskovskogo Universiteta, 5, 49-55.
• Grumm-Grjimaylo, G. Ye. (1926). Zapadnaya Mongoliya i Uryanhayskiy kray. Leningrad.
• Homuşku, O. M. (1998). Religiya v istorii kul’tury tuvınsev. Institut Etnologii i Antropologii RAN.
• Jambalova, S. G., & Suvorova, A. S. (2017). Pogrebal’naya obryadnost’ buryat: Traditsii, transformatsii, vozrojdenie (XIX – naçalo XXI v.). Ottisk.
• Kenin-Lopsan. (2002). Mifı tuvinskih şamanov. Novosti Tuvı.
• Kisel’, V. A. (2009). Poezdka za krasnoy sol’yu: Pogrebal’nıe obryadı Tuvı XVIII- naçalo XXI v. Nauka.
• Maslov, P. P. (2007). Kones Uryanhaya: Putevıe oçerki. Uryankhay. Tyva Depter. Antologiya, 5, 618-729.
• Monguş, A. V. (2015). Hristianskie obşçinı Tuvı: Kratkiy oçerk. Narodı i Religii Yevrazii, 8, 159-175.
• Mutallimova, A. (2020). Budizm’de ve Tibet Budizmi’nde kadın. Otto Yayınları.
• Toktabay, A. (2004). Kul’t konya u kazakhov. KazIzdat-KT.