Abstract
In this article, I revisit the theoretical orientation of the
“material turn,” which has gained significant momentum in
anthropology in recent years, through the lens of Arjun
Appadurai’s object-centered approach. I aim to examine its
impact on ethnographic method and cultural analysis in both
theoretical and methodological dimensions. For a long time,
classical anthropology’s human-centered approach shaped
cultural interpretation through discourse, symbols, and
representation, often positioning cultural objects merely as
carriers of language and ritual. In this framework, objects
were viewed as secondary reflections on the surface of
social structure -passive elements in the production of
meaning. However, theoretical shifts in the discipline over
the past few decades have challenged and displaced this
entrenched perspective, bringing forth new frameworks that
foreground the role of the material world in analysis. The
material turn has not only expanded the boundaries of
cultural interpretation but has also enabled a more holistic
perspective that centers the sensory, embodied, and material
dimensions of ethnographic practice. In this context,
Appadurai’s object-centered approach offers a theoretical
framework that goes beyond classical modes of
representation. He conceptualizes cultural objects not
merely as vessels of symbolic meaning but as dynamic
actors that generate and transform social relationships,
endowed with varying meanings in specific contexts.
Through concepts such as “the circulation of value” and “the
social life of things,” he argues that objects do not carry fixed
or universal meanings but are constantly repositioned within
practices of production, exchange, consumption, and
disposal. I integrate this theoretical framework with Bruno
Latour’s Actor-Network Theory and Sarah Pink’s sensory
ethnography, rethinking it through my fieldwork conducted in
Sakarya during my master’s research. Rather than focusing
solely on the making of keşkek -a traditional dish- I examined
its representation in collective memory, its role in ritual
contexts, and how it is reproduced across different social
settings. I observed that elements like the keşkek pot,
wooden spoon, wood fire, spatial arrangement, and bodily
movements are not just technical tools but actors that
structure communal rhythms, shape social hierarchies, and
reinforce cultural belonging. Thus, I argue that considering
cultural objects not through fixed categories but through
contextual, relational, and embodied dynamics offers a
transformative potential for both ethnographic observation
and writing.
Keywords
Arjun Appadurai material turn circulation of object sensory ethnograpy actor-network theory
References
- Appadurai, A. (Ed.). (1986). The Social Life of Things: Commodities in Cultural Perspective. Cambridge University Press.
- Appadurai, A. (2006). The Thing Itself. Public Culture, 18(1), 5 21. https://doi.org/10.1215/08992363-18-1-15
- Artan, C. (2020). Kureselleşme ve Populer Kulturun Yukselişi. NOSYON: Uluslararası Toplum ve Kültür Çalışmaları Dergisi (4), 25-35.
- Calhoun, C. (1994). Social Theory and The Politics of Identity. Blackwell.
Abstract
Bu makalede, antropolojide son yıllarda ivme kazanan “maddi
dönüş” kuramsal yönelimini, Arjun Appadurai’nin nesne
merkezli yaklaşımı bağlamında yeniden ele alıyor; bu
yaklaşımın etnografik yöntem ve kültürel analiz üzerindeki
etkilerini teorik ve metodolojik boyutlarıyla inceliyorum. Klasik
antropolojide insan-merkezli yaklaşım, kültürel nesneleri
çoğunlukla dilin ve ritüelin taşıyıcısı olarak görmüş; onları
toplumsal yapının yüzeyindeki ikincil yansımalar olarak
konumlandırmıştır. Oysa son yıllarda gelişen yeni kuramsal
yönelimler, bu bakış açısını sorgulayarak maddi dünyanın
analizdeki rolünü ön plana çıkarmıştır. “Maddi dönüş” yalnızca
kültürel çözümlemeyi genişletmekle kalmaz; etnografik
yöntemi de duyusal, bedensel ve maddi boyutlarıyla yeniden
düşünmeyi mümkün kılar. Bu bağlamda, Appadurai’nin
yaklaşımı, nesneleri yalnızca sembolik taşıyıcılar olarak değil;
toplumsal ilişkileri kuran ve dönüştüren dinamik aktörler
olarak ele alır. “Değerin dolaşımı” ve “nesnelerin sosyal
yaşamı” kavramları, nesnelerin üretim, değişim ve tüketim
bağlamlarında sürekli yeniden konumlandığını ortaya koyar. Bu
kuramsal zemini Bruno Latour’un aktör-ağ kuramı ve Sarah
Pink’in duyusal etnografisiyle birlikte ele alıyor; yüksek lisans
çalışmam kapsamında Sakarya’da gerçekleştirdiğim saha
deneyimiyle ilişkilendiriyorum. Keşkek kazanı, tahta kaşık,
odun ateşi ve mekânsal düzen gibi unsurların yalnızca teknik
araçlar değil; topluluğun ritmini belirleyen, sosyal hiyerarşileri
şekillendiren aktörler olduğunu gözlemledim. Bu nedenle
kültürel nesneleri sabit kategorilerle değil; bağlamsal, ilişkisel
ve bedensel dinamiklerle ele almanın hem etnografik gözlem
hem de yazı açısından dönüştürücü bir imkân sunduğunu
savunuyorum.
References
- Appadurai, A. (Ed.). (1986). The Social Life of Things: Commodities in Cultural Perspective. Cambridge University Press.
- Appadurai, A. (2006). The Thing Itself. Public Culture, 18(1), 5 21. https://doi.org/10.1215/08992363-18-1-15
- Artan, C. (2020). Kureselleşme ve Populer Kulturun Yukselişi. NOSYON: Uluslararası Toplum ve Kültür Çalışmaları Dergisi (4), 25-35.
- Calhoun, C. (1994). Social Theory and The Politics of Identity. Blackwell.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Environmental Management (Other) |
| Journal Section | Compilation Articles |
| Authors | |
| Publication Date | July 7, 2025 |
| Submission Date | January 15, 2025 |
| Acceptance Date | June 14, 2025 |
| Published in Issue | Year 2025 Issue: 2 |
