The Effect of Gediks on Employment in 18th Century Istanbul: A Study on Baker Tradesman

Year 2024, , 35 - 56, 29.06.2024

Nazan Lila

https://doi.org/10.51447/uluid.1424289

Abstract

The 18th century was a period in which the practice of gedik increased visibly in Ottoman tradesmen. In this period, the introduction of the inhisar method in Ottoman tradesmen gave a new meaning to the concept of gedik. In this context, in the secondary literature, the concept of gedik has been mostly defined on the basis of the new meaning it has gained as of the 18th century. Therefore, it is possible to draw an indirect conclusion from the definitions of the gedik in the literature, prevents the increase in employment in tradesmen. At this point, the question arises whether the gediks prevent the increase in employment in the tradesmen. Although there are studies in the literature on various branches of tradesmen and the number of shops in these sectors over the years, there is no study that deals with the subject in the context of gedik and its effect on employment. Since the effect of gedik on the employment rate is not the same in every period and in every sector, it was deemed appropriate to select a certain period and sector within the scope of the study. In this context, the aim of the study is to determine to what extent and in which direction the gedik system affects the employment rate and quality of bakery tradesmen. The 18th century, which was the period when the inhisar method was adopted by the state, was preferred as the period. The reason why bakery tradesmen are preferred as a sector is that bakery is one of the sectors that met the gedik system in the earliest and most intense way. Thus, it is aimed to evaluate the policy pursued by the state regarding the production of compulsory foodstuffs and the connection of this policy with the gediks.

Keywords

History, Ottoman, Baker Tradesman, Gedik, Employment Rate, Employment Quality

18. Yüzyıl İstanbul’unda Gediklerin İstihdama Etkisi: Fırıncı Esnafı Üzerine Bir İnceleme

Abstract

18. yy, Osmanlı esnafında gedik uygulamasının gözle görülür şekilde arttığı bir dönem olmuştur. Bu dönemde Osmanlı esnafında inhisar yönteminin uygulamaya konulması, gedik kavramına yeni bir anlam kazandırmıştır. Bu çerçevede ikincil literatürde gedik kavramı, çoğunlukla 18. yy itibariyle kazandığı yeni anlam baz alınarak tarif edilmiş ve sahibine ilgili mesleği icra etmede tekel ve imtiyaz/ayrıcalık sağlayan bir hak olarak değerlendirilmiştir. Dolayısıyla literatürdeki gedik tanımlarından, tekel hakları ve dükkan sayısının dondurulması ile irtibatlı olarak tarif edilen gediğin esnaf birliklerinde istihdamın artışını engellediği şeklinde dolaylı bir sonuç çıkarmak mümkündür. Nitekim kaynakların ısrarla gediğin tekel hakkı sağlayan boyutuna odaklanmaları, meselenin istihdam artışının engellenmesi ile irtibatlandırılmasına imkan vermektedir. Bu noktada gediklerin esnaf birliklerinde istihdam artışını engelleyip engellemediği sorusu gündeme gelmektedir. Literatürde çeşitli esnaf kollarına ve yıllar itibariyle bu sektörlerdeki dükkan sayılarına dair çalışmalar bulunmakla birlikte, konuyu gedikler ve istihdama etkisi bağlamında ele alan bir çalışmaya rastlanmamıştır. Gediklerin istihdam oranına etkisi her dönemde ve her esnaf kolunda aynı olmadığından çalışma kapsamında belirli bir dönemin ve sektörün seçilmesi uygun görülmüştür. Bu bağlamda çalışmanın amacı, gedik sisteminin fırıncı esnafının istihdam oranını ve kalitesini hangi ölçüde ve hangi yönde etkilediğinin tespit edilmesidir. Dönem olarak, devlet tarafından inhisar usulünün benimsendiği dönem olan 18. yy tercih edilmiştir. Sektör olarak fırıncı esnafının tercih edilme sebebi ise, fırıncılığın gedik sistemi ile en erken ve en yoğun şekilde tanışan sektörlerden biri olmasıdır. Böylece devletin zorunlu gıda maddeleri üretimi ile ilgili izlediği politika ve bu politikanın gediklerle bağlantısının değerlendirilip – inhisar usulünün benimsendiği 1727 yılının öncesi ve sonrası karşılaştırılarak – dönemsel bir mukayese yapılması hedeflenmektedir.

Keywords

Tarih, Osmanlı, Fırıncı Esnafı, Gedik, İstihdam Oranı, İstihdam Kalitesi

References

• Akgündüz, Ahmet. İslam Hukuku ve Osmanlı Tatbikatında Vakıf Müessesesi. İstanbul: Osmanlı Araştırmaları Vakfı, 2. Basım, 1996.
• Aynural, Salih. İstanbul Değirmenleri ve Fırınları. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yayınları, 2002.
• Bab Mahkemesi 150 Numaralı Sicil (1143-1144/1730-1732). haz. Ali Coşkun – Abdullah Sivridağ. İstanbul: İSAM Yayınları, 2019. http://www.kadisicilleri.org/index.php
• BOA, Osmanlı Arşivi. Cevdet Belediye [C..BLD.]. No. 24-1177. https://katalog.devletarsivleri.gov.tr
• BOA, Osmanlı Arşivi. Maliyeden Müdevver Defterler [MAD.d.]. No. 9926. https://katalog.devletarsivleri.gov.tr
• Demirtaş, Mehmet. Osmanlıda Fırıncılık: Onyedinci Yüzyıl İstanbul Örneği. Ankara: Atıf Yayınları, 2014.
• Dinçer, Kübra. 19. yy Osmanlı Esnaf Birliklerinin ve Mensubu İşyerlerinin Şirketlere ve Cemiyetlere Dönüştürme Denemesi ve Sonuçları. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, 2016.
• Eyüp Mahkemesi 182 Numaralı Sicil (1154-1161/1741-1748). haz. Abdulkadir Altın – Salih Kahriman. İstanbul: İSAM Yayınları, 2019. http://www.kadisicilleri.org/index.php
• Genç, Mehmet. Osmanlı İmparatorluğunda Devlet ve Ekonomi. İstanbul: Ötüken Neşriyat, 11. Baskı., 2014.
• İstanbul Mahkemesi 25 Numaralı Sicil (1179-1180/1765-1767). haz. Salih Kahriman – Mümin Yıldıztaş. İstanbul: İSAM Yayınları, 2019. http://www.kadisicilleri.org/index.php
• İstanbul Mahkemesi 97 Numaralı Sicil (1217-1225/1802-1810). haz. Mürsel Sarı vd. İstanbul: İSAM Yayınları, 2019. http://www.kadisicilleri.org/index.php
• Kal’a, Ahmet. Debbağlıktan Dericiliğe: İstanbul Merkezli Deri Sektörünün Doğuşu ve Gelişimi. İstanbul: Zeytinburnu Belediyesi Kültür Yayınları, 2012.
• Kal’a, Ahmet. “Esnaf”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. 11/423-430. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, 1995.
• Kal’a, Ahmet. İstanbul Esnaf Tarihi. 2 Cilt. İstanbul: İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kültür İşleri Daire Başkanlığı Yayınları, 1997.
• Koyuncu, Miyase. 18. Yüzyılın İkinci Yarısında Osmanlı Esnafı (İstanbul ve Bursa Örnekleri). Ankara: Gazi Üniversitesi Sosyal Biliimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2008.
• Koyuncu Kaya, Miyase. “The Dilemma of the Ottoman State: Establishing New Gediks or Abolishing Them”. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic 8/5 (2013), 441-463.
• Koyuncu, Nuran. “Osmanlı Devleti’nde Esnaf Gediklerinin Hukuki Esasları, Gelişimi ve İlgası”. Selçuk Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi 26/2 (2018), 47-76.
• Mantran, Robert. 17. Yüzyılın İkinci Yarısında İstanbul. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi, 1990.
• Yıldırım, Onur. “Osmanlı Esnafında Uyum ve Dönüşüm: 1650-1826”. Toplum ve Bilim Dergisi 83 (1999), 146-178.
• Yıldırım, Onur. “Osmanlı İaşeciliği ve Esnaf: On Sekizinci Yüzyıl İstanbul’unda Debbağlar”. Doğu Batı Dergisi 52 (2010), 133-158.
• Yıldırım, Onur. “Osmanlı İktisat Tarihinin Konusu Olarak İstanbul’un Hububat, Et ve Deri İhtiyaçlarının Tedariki: Kurum ve Uygulamalar (1774-1807)”, 111K274 Numaralı TÜBİTAK Projesi Sonuç Raporu.