Conjuntural Analysis of the 28th Term, 3rd Legislative Year: Political Alliances and Represatation

Year 2025, Volume: 5 Issue: 1, 139 - 157, 24.03.2025

Taylan Can Doğanay

https://doi.org/10.70101/ussmad.1626115

Abstract

The historical examination of democratic political systems in Turkey reveals that political parties emerged at relatively early stages. Although subsequent periods toward the end of the 19th century saw the organization and institutionalization of political rights and representation into party structures, today, political parties in Turkey strive to establish a new balance between democratization, economic development, and identity politics. This study focuses on and examines the structural condition of Turkey following the General Parliamentary Election during the 28th Term, 3rd Legislative Year. The aim of the study is to reveal the structural impacts of issues categorized as political, legal, and cultural framed with reference to the literature on political parties and electoral systems in Turkey within a contextual framework. The key findings of this study indicate that political parties and electoral systems in Turkey continue to undergo a transformation. However, achieving ideals such as justice in representation, democratization, and institutionalization at the desired democratic level can only be realized if this transformation is maintained in a balanced manner.

Keywords

Political Alliance, Legislature, General Election

28. Dönem 3. Yasama Yılı Konjonktür Analizi: Siyasal İttifaklar ve Temsil

Abstract

Türkiye’de siyasi partilerin, demokratik siyasal sistemlerin tarihi incelendiğinde oldukça erken dönemlerde belirdiği görülmektedir. 19. Yüzyıl sonlarına doğru müteakip periyodlar da siyasal haklar ve temsiliyet kazanımları örgütlenerek partileşmiş olsa da bugün Türkiye’de siyasi partiler, demokratikleşme, ekonomik kalkınma ve kimlik siyasetleri arasında yeni bir denge kurmaya çalışmaktadır. Bu araştırma, Türkiye’nin 28. Dönem 3. Yasama Yılı’nda Milletvekili Genel Seçimi sonrası yapısal durumu konu edinmekte ve incelemektedir. Araştırmanın amacı, literatüre referansla çerçevelendirilen Türkiye’de siyasi partiler ve seçim sistemleri üzerine siyasal, yasal ve kültürel olarak kategorize edilen sorunların konjonktürel olarak yapısal etkilerini ortaya koymaktır. Bu araştırmanın konu ve amacı ekseriyetinde belirlenen başlıca bulguları ise Türkiye’de siyasi partiler ve seçim sistemlerinin bir dönüşüm geçirmeye devam ettiği, ancak bu dönüşümün bir denge halinde sürdürülebilmesiyle temsil adalet, demokratikleşme, kurumsallaşma gibi ideal demokratik düzeye ulaşabileceği olarak ifade edilebilmektedir.

Keywords

Siyasal İttifak, Yasama, Genel Seçimler

References

• Aktan, C. C. (2023). Kamu tercihi perspektifinden Türkiye’de parti enflasyonu ve ittifakçılık. Hukuk ve İktisat Araştırmaları Dergisi, 15(1), 73-97.
• Çaha, Ö. (2004). Seçmen davranışı ve siyasal partiler. İstanbul: Fatih Üniversitesi Yayınları.
• Çağlayandereli, M. (2017). Siyasal partiler. D. A. Arslan ve M. Çağlayandereli (Ed), Dünyada ve Türkiye’de siyasetin sosyolojik temelleri içinde (ss. 435-482). İstanbul: Paradigma.
• Çınar, Ü. O. (2022). 2002-2018 yılları arasında Türkiye’de siyasi partilerin kartelleşmesi. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 44, 176-200.
• Çiçek, A. (2023). İdeolojiden kitleye Türkiye’de siyasi partiler. Dicle Akademi Dergisi, 3(2), 255-281.
• Dağ, M. & Irk, O. (2012). Türkiye’de ve İngiltere’de siyasal partilerin ortaya çıkışı. Hukuk ve İktisat Araştırmaları Dergisi, 4(2), 41-43.
• Demirkol, Ö. & Çoban Balcı, A. (2021). Türkiye’de seçim ittifakları: 1950-2018. Cumhuriyet Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 22(2), 350-377. https://doi.org/10.37880/cumuiibf.981673
• Dilber, F. & Usta, S. (2020). Türkiye’de siyasi partiler arası seçim ittifaklarına yönelik seçmen algısı: Karaman ilinde bir araştırma. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 20(1), 159-190.
• Dursun, D. (2006). Siyaset bilimi. İstanbul: Beta.
• Duverger, M. (1951). Political parties. London: Methuen.
• Erler Bayır, Ö. (2011). Türkiye’de çok partili hayata geçiş sürecinde solda partileşme. İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 45, 45-72.
• Güngör, B. & Turan, E. (2021). Türkiye’de siyasi partiler arası rekabet eşitliğinin ilgili mevzuat açısından değerlendirilmesi. Kamu Yönetimi Enstitüsü Sosyal Bilimler Dergisi, 1, 193-216.
• Güven, S. (2016). Türkiye’de siyasal hayatta dönüşüm ve lider odaklı siyaset. Selçuk İletişim Dergisi, 9(3), 90-118.
• İba, Ş. (2015). Siyasi partiler ve seçim hukuku. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• İlboğa, F. (2022). Populares ve optimates hareketlerinin liderler üzerindeki tezahürü ve gerçekleştirilen mücadeleler. International Journal of Social Science, 6(3), 83-104.
• Karakoç, R. (2021). Türkiye’de siyasi partilere devlet yardımı. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 20(79), 1405-1418. doi:10.17755/esosder.850638
• Mutlu, B. ve Tokmak, M. C. (2023). Demokratik gelişim perspektifinden Türkiye’de siyasal partileşme kültürü. 4. Boyut Medya ve Kültürel Çalışmalar Dergisi, 23, 121–191. https://doi.org/10.26650/4boyut.2023.1362630
• Okur Çakıcı, F., & Doğanay, T. C. (2022). Siyasal partiler ve tipolojileri üzerinden Türkiye’de genel seçimlerin dönemsel değerlendirilmesine yönelik nitel bir araştırma. İmgelem, 6(11), 605-630.
• Önder, T. (2019). Türkiye’de parti sistemi: Tarihsel bir analiz. Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 21(3), 511-534.
• Özdemir, A. U. (2021). Türkiye’de merkez sağ partilerin gelişimi, örgütlenişi ve ayrışması (1960-2002). Uluslararası Tarih Araştırmaları Dergisi, 5(2), 342-343.
• Sarıbay, A. Y. (2001). Türkiye’de demokrasi ve politik partiler. İstanbul: Alfa.
• Sartori, G. (1976). Parties and party systems: A framework for analysis. Cambridge: Cambridge University Press.
• Scwartz, M. A. & Lawson, K. (2013). Siyasi partiler, toplumsal tabanları, örgütler ve çevre. T. Janoski, R. Afrord (Ed), Siyaset sosyolojisi içinde (ss. 333-360). Ankara: Phoenix.
• Şen, B. & Doğan, C. (2023). Siyasi partilerin hukuki normlara uyumu: Türkiye’deki örnekler. Türkiye Hukuk Araştırmaları Dergisi, 18(3), 92-115.
• Şener, T. & Eren, N. (2022). Türkiye’de seçim sistemleri üzerine bir değerlendirme. Kamu Yönetimi Enstitüsü Sosyal Bilimler Dergisi, 2(2), 45-68.
• Tan, M., Çiçek, Y. & Koçar, H. (2015). Siyasi partiler ve Türkiye’de parti içi demokrasi sorununa ilişkin çözüm önerileri. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi İİBF Dergisi, 2, 347-350.
• Tosun, T. (2016). 2023’e doğru Türkiye’de siyaset partiler ve seçimler. Ankara: Orion.
• Turan, E. (2022). Milliyetçiliğin eklemlenmeci yapısını Milliyetçi Hareket Partisi üzerinden okumak. M. Yiğit (Ed), Türkiye’de siyasi partiler ve milliyetçilik içinde (ss. 105-190). Konya: Palet.
• Uslu, F. & Angun, S. (2020). Türkiye’de siyasi parti kapatma nedeni olarak “Devletin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlüğü ilkesi.” Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 20, 39-60.
• Ülger, U., & Gençkaya, Ö. F. (2024). Türkiye’de siyasal partilerin kurumsallaşma sorunu: Doğru Yol Partisi örneği. Yasama Dergisi, 49, 89-92.
• Ünal, S. (2015). Türkiye’de 1923-1960 yılları arasında kapatılan siyasi partiler. Yalova Sosyal Bilimler Dergisi, 5(10), 100-156.
• Yıldız, A. (2018). Seçim sistemleri ve Türkiye’de milletvekili seçim sistemine ilişkin bir öneri. Selçuk Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 26(3), 113-153.
• Varlık, Ü. & Ören, B. (2001). Seçim sistemleri ve Türkiye’de seçimler. İstanbul: Der.
• Yücel, S. (2006). Türkiye’nin siyasal partileri (1859-2005). İstanbul: Alfa.
• Yüksek Seçim Kurulu. (n.d.). Milletvekili genel seçim arşivi. https://www.ysk.gov.tr/tr/milletvekili-genel-secim-arsivi/2644 (Erişim Tarihi: 23 Ocak 2025).