Abstract
As is well known fact that women’s full integration into the labour market plays a key role for their personal and social development and also serves to increase the general economic efficiency of the country. However, Turkish women’s participation in paid work is at the lowest level among the European Union countries. According to the latest official statistics the labour force participation rate is 71.05 % for males and 30.8% for females (TUIK, 2015). The existing literature relating to women’s labour force participation in Turkey is mostly based on analyzing main determinants of the participation decision and the nature and the characteristics of women in labour force (Gedikli, 2014; Dayioglu & Kirdar, 2010; Ercan and et al; 2010; Goksel, 2012, Ilkkaracan, 2012). There has been paid a little attention to the analysis of female labour market inactivity especially the reasons of women’s non-participation in the labour market. Therefore the purpose of this study is to examine the characteristics of non-working women in Bandirma in Turkey. Using micro level data, we explores the main determinants of non-working decision of women specifically, the role of family age, income, education, dependent child age, marital status, and also social and traditional norms. The results indicate that being married, childcare responsibilities, education, and social and traditional norms are very important factors that affect women’s decision to work. The findings of this study aim o provide useful material for policy makers and researchers to specify policy implication to increase women’s labour participation in Turkey.
Abstract
Kadınların işgücü piyasasına tam katılımının kişisel ve sosyal kalkınmaları için anahtar bir rol oynadığı ve ayrıca ülkenin genel ekonomik etkinliğinin artmasına da katkıda bulunduğu bilinen bir gerçektir. Fakat ülkemizde kadınların işgücü piyasasına katılımları oldukça düşüktür, özellikle Avrupa Birliği ülkeleri arasında en düşük seviyededir. Son istatistiklere göre erkeklerin işgücüne katılım oranı % 71.05 iken, kadınların % 30.8’dir (TUIK, 2015). Türkiye’de kadınların işgücüne katılımı konusunda var olan literatür incelendiğinde daha çok ücretli işgücüne katılım ve bunu etkileyen faktörlerin araştırıldığı görülmüştür (Gedikli, 2014; Dayioglu & Kirdar, 2010; Ercan and et al; 2010; Goksel, 2012, Ilkkaracan, 2012). Kadınların işgücüne piyasasına katılamama nedenleri, ücretli istihdamda yer almayan ve ev kadını olarak nitelendirilen kadınların ekonomik, sosyal ve kültürel özellikleri, beklentileri konusunda yapılan çalışma sayısı oldukça azdır. Bu nedenle bu çalışma Bandırma örneğinden hareketle işgücü piyasasına dâhil olmayan kadınların ekonomik, sosyal ve kültürel özelliklerini ve işgücü piyasasına katılımlarını engelleyen nedenleri araştıracaktır. Mikro düzeyde elde edilen veriler çerçevesinde kadınların çalışmama kararını etkileyen aile, yaş, gelir, eğitim, bağımlı çocuk yaşı, medeni durum ve sosyal ve geleneksel normlar gibi faktörler incelenecektir. Elde edilen verilere göre çocuk bakım sorumlulukları, eğitim, sosyal ve geleneksel normlar çalışma kararını etkileyen en önemli faktörler olarak tespit edilmiştir. Bu çalışmanın amacı elde edilen bulgular ışında Türkiye'de kadınların işgücü piyasasına katılımını artırmak için geliştirilecek politika ve önerilere katkıda bulunmaktır.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Articles |
| Authors | |
| Publication Date | June 1, 2015 |
| Published in Issue | Year 2015 Volume: 13 Issue: 3 |