Öz
The main purpose of this study is to analyse the applications in Turkey and in European Union countries about compulsory education and the duration of compulsory education by comparing them. These topics have been argued densely in recent years by all parts of society, especially by politicians. This study includes historical developments of compulsory education, the duration of compulsory education, different phases of compulsory education and sample applications in various countries. European countries are making reforms in prolonging the duration of education to age 18 in order to provide their citizens the basic knowledge, skills and abilities, improve the quality of human resources and secure the national future. They are also encouraging the students about having a basic education certificate. 12 year full-time compulsory education applications are seen as an appropriate attempt for Turkey to participate in the race of improving the qualities of human capital in countries. As a result of the research about compulsory education, it is emphasized that 8-year compulsory education process in Turkey were less than the one in European countries and Turkey fell behind European countries in terms of compulsory education even in 2006. Extending the compulsory education process to 12 years will increase the quality of vocational and technical education. In order to provide more efficient and more qualified education, more material and human resources should be devoted and conditions should be improved qualitatively and quantitatively. It is also emphasized that necessary measures in 12-year compulsory education should be taken in advance in order not to encounter with the infrastructure problems which have been experienced in 12-year compulsory education. Thus, in order to provide Turkey's participation to the race of countries which aims to improve the quality of human capital, 12-year compulsory education applications are seen as appropriate and even belated attempts. In this context, Ministry of Education is holding some regulations, such as providing necessary infrastructure, physical place, educational material and equipment, training educational staff, adapting and improving educational programs. As long as these regulations, completions and restorations go on at the current speed, expected features in our children can increase
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Acat, B. (2006). Öğretim programları, Okul yönetimlerini geliştirme programı. İlköğretim Genel Müdürlüğü, Ankara.
- Akyüz, E. (2000). Çocuk hakları sözleşmesinin temel ilkeleri ışığında çocuğun eğitim hakkı. http://yayim.meb.gov.tr/dergiler/151/akyuz.httm. adresinden 10 Mayıs 2010 tarihinde elde edildi.
- Akyüz, Y. (1993). Türk Eğitim Tarihi. İstanbul: Kültür Koleji Yayınları.
- Altunya, N. (1999) . Türkiye Cumhuriyetinde Din Eğitimi, 75 Yılda Eğitim. İstanbul: Türkiye Tarih Vakfı Yayınları.
- Aydın, S. (2006) . Avrupa Birliği ülkelerinde ve Türkiye’de zorunlu eğitim. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), İnönü Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Malaya.
- Ayhan, Ş. (2004) . Zorunlu eğitim süresinin arttırılmasının öğretmenlere göre mesleki (çıraklık) eğitim merkezlerine olan etkilerinin değerlendirilmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Marmara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
- Bakioğlu, A. (2013). Karşılaştırmalı Eğitim Yönetimi, PISA’da Başarılı Ülkelerin Eğitim Sistemleri. Ankara: Nobel Yayıncılık.
- Baloğlu, N. (2011). Dağıtımcı liderlik: Okullarda dikkate alınması gereken bir liderlik yaklaşımı. Ahi Evran Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12 (3) :127-148.
- Baş, M. (2001). Sekiz yıllık kesintisiz zorunlu eğitim uygulamasında taşıma merkezi kabul edilen ilköğretim okullarının sorunları. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu.
- Bora, V. (2012). Kız çocuklarının zorunlu eğitim sonrası ortaöğretime devam etmeme nedenleri. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Burdur.
- Çelik, M. (2004). Bilgi ve Hikmet, Enformasyon Toplumunun Belleği. İstanbul: Kaktüs Yayınları.
- Dilli, C. (2006). Zorunlu eğitim çağında bulunan kız çocuklarının okula gitmeme nedenleri. (Yayınlanmış yüksek lisans tezi), Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
- Doğanoğlu, F. (2001). Küreselleşme ve insan kaynakları yönetimi. M.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınları, 4 (16):173-179.
- Drucker, P. F. (1994). Yeni Gerçekler. (Çev. B. Karanakçı) (4. Baskı.) Ankara: İş Bankası Yayınları.
- Akan, D. (2013). Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi. Ankara: A Pegem A Akademi.
- Erginer, A. (2004). Türkiye’de on iki yıllık zorunlu eğitim için bir model önerisi ve uygulanabilirliği. (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Erginer, A. (2006). Avrupa Birliği eğitim sistemleri, Türkiye eğitim sistemleriyle karşılaştırmalar. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
- Eurostat Statistical Office of the European Communities (EUROSTAT), (2012). Key data on education in Europe 2012. http://eacea.ec.europa.eu/education/eurydice/documents/key_data_series/134EN.pdf adresinden elde edildi.
- Güneş, F.(2010). Eğitim denetiminde günümüz gelişmeleri ve yapılandırıcı yaklaşım. Eğitim Denetimi Sempozyumu Bildirileri, Tem-Sen Yayınları.
- İlköğretim ve Eğitim Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun. (2012). T.C. Resmi Gazete, 28261, 11.04. 2012.
- Karasar, N. (2005). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
- Kaya, Y. K. (1993). İnsan Yetiştirme Düzenimiz. Ankara: Pegem A Akademi Yayıncılık.
- Koçel, T. (2003). İşletme Yöneticiliği (9. Baskı). İstanbul: Beta Yayıncılık.
- Kozlu, C. (1995). Türkiye Mucizesi İçin Vizyon Arayışları ve Asya Modelleri. Ankara: İş Bankası Yayınları.
- Küçükönder, A. (2001). İlkokul ve ortaokul ile zorunlu eğitimin mevzuat, müfredat ve uygulama açısından karşılaştırılması. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Niğde Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Niğde.
- MEB, 20 Şubat 2012 tarih ve 2/358 sayılı 5.1.1961 tarihli ve 222 sayılı İlköğretim ve Eğitim Kanunu ile bazı kanunlarda değişiklik yapılmasına dair kanun teklifi.
- MEB, 5.1.1961 tarihinde kabul edilen 222 Sayılı İlköğretim ve Eğitim Kanunu, http://mevzuat.meb.gov.tr/html/24.html adresinden 21.02.2013 tarihinde elde edildi.
- MEB, (2005). İlköğretim 1-5 Sınıf Programları Tanıtım El Kitabı. Devlet Kitapları Müdürlüğü Basım Evi.
- MEB, (2012). Özel Kalem Müdürlüğü 2012/20 Sayılı 12 Yıllık Zorunlu Eğitime Yönelik Uygulamalar Genelgesi. http://www.meb.gov.tr/mevzuat/liste.asp?ara=9&Submit=Listele adresinden 01.09.2012 tarihinde elde edildi.
- Psacharopoulos, G. (1995). Education for Development. A World Bank Publication.
- Süzen, B., Z. (2004). Sekiz yıllık zorunlu eğitimin değerlendirilmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Türkmen, F.(2002). Eğitimin ekonomik ve sosyal faydaları ve Türkiye’de eğitim ekonomik büyüme ilişkisinin araştırılması. (Yayınlanmış uzmanlık tezi), Ankara: DPT Yayınları.
- -
- UNICEF (1999). Dünya Çocuklarının Durumu. UNİCEF Türkiye Temsilciliği. Ankara.
- Ülker, İ. (2010). Avrupa insan hakları sözleşmesinde ve Türk anayasa hukukunda eğitim hakkı ve özgürlüğü. (Yayınlanmış yüksek lisans tezi), Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
- Yabancı, S. (2004). Sekiz yıllık zorunlu eğitimin sosyal sonuçları. (Yayınlanmış yüksek lisans tezi), Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
Öz
Bu çalışmanın temel amacı, son yıllarda başta politikacılar olmak üzere toplumun tüm kesimleri tarafından yoğun bir şekilde tartışılan zorunlu eğitim ve zorunlu eğitim süresi ile ilgili Türkiye ve Avrupa Birliği ülkelerindeki uygulamaları karşılaştırarak analiz etmektir. Çalışma, Türkiye’de zorunlu eğitim ile ilgili önemli tarihsel gelişmeler, zorunlu eğitim süresi, aşamaları ve çeşitli ülkelerdeki örnek uygulamaları içermektedir. Avrupa ülkelerinin devamlılığını sağlamak için vatandaşlarına temel bilgi, beceri ve yetenekleri kazandırmak, insan kaynağındaki niteliği artırmak ve bir nevi ülkesel geleceği güvenceye almak için zorunlu eğitim süresini 18 yaşa kadar uzatmak için birçok reform yapılmakta ve öğrencileri temel eğitim belgesi almaya teşvik etmektedirler. Ülkelerin insan sermayesinin kalitesini artırmaya yönelik yarışta Türkiye’nin de yer alabilmesi için 12 yıllık tam zamanlı zorunlu eğitim karar ve uygulamaları isabetli bir girişim olarak görülmektedir. Zorunlu eğitim konusunda yapılan araştırma bulgularında; Türkiye’de uygulanmakta olan zorunlu eğitimin süresinin Avrupa Birliği Ülkelerinden daha az olduğu ve Türkiye’nin 2006 yılında dahi zorunlu eğitimde Avrupa Birliği ülkelerinin genel olarak gerisinde kaldığı, zorunlu eğitim süresinin artırılmasının (12 yıla çıkarılması) mesleki ve teknik eğitimde de eğitimsel niteliği yükselteceği, zorunlu eğitim hizmetinin daha verimli ve nitelikli yapılabilmesi için bu alana daha çok madde ve insan kaynakları ayrılması, şartların nicel ve nitel yönden geliştirilmesi gerektiği, 8 yıllık zorunlu eğitimde yaşanan alt yapı sorunlarının 12 yıllık zorunlu eğitimde de yaşanmaması için gerekli önlemlerin önceden alınması gerektiği vurgulanmaktadır. Dolayısıyla ülkelerin insan sermayesinin kalitesini artırmaya yönelik yarışta Türkiye’nin de yer alabilmesi için 12 yıllık tam zamanlı zorunlu eğitim karar ve uygulamaları, öğretim programları, öğrenci yaşları, okul fiziki yapılarının oluşturulması gibi açılardan isabetli hatta geç bile kalınmış bir girişim olarak görülmektedir. Bu çerçevede Milli Eğitim Bakanlığı tarafından yürütülen; eğitimsel yapıda mevcut olan altyapı, fiziki mekan, eğitimsel materyal ve donanım, eğitimci kadroların sürekli eğitilmesi, öğretim programlarının uyarlama ve geliştirilmesi gibi belli başlı alanlardaki düzenleme, eksikliklerin giderilmesi ve iyileştirme çalışmaları mevcut hızda devam ettiği sürece öğrencilerde istendik özellikler daha da artabilecektir.
Anahtar Kavramlar: Eğitim, okul, zorunlu eğitim.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Acat, B. (2006). Öğretim programları, Okul yönetimlerini geliştirme programı. İlköğretim Genel Müdürlüğü, Ankara.
- Akyüz, E. (2000). Çocuk hakları sözleşmesinin temel ilkeleri ışığında çocuğun eğitim hakkı. http://yayim.meb.gov.tr/dergiler/151/akyuz.httm. adresinden 10 Mayıs 2010 tarihinde elde edildi.
- Akyüz, Y. (1993). Türk Eğitim Tarihi. İstanbul: Kültür Koleji Yayınları.
- Altunya, N. (1999) . Türkiye Cumhuriyetinde Din Eğitimi, 75 Yılda Eğitim. İstanbul: Türkiye Tarih Vakfı Yayınları.
- Aydın, S. (2006) . Avrupa Birliği ülkelerinde ve Türkiye’de zorunlu eğitim. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), İnönü Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Malaya.
- Ayhan, Ş. (2004) . Zorunlu eğitim süresinin arttırılmasının öğretmenlere göre mesleki (çıraklık) eğitim merkezlerine olan etkilerinin değerlendirilmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Marmara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
- Bakioğlu, A. (2013). Karşılaştırmalı Eğitim Yönetimi, PISA’da Başarılı Ülkelerin Eğitim Sistemleri. Ankara: Nobel Yayıncılık.
- Baloğlu, N. (2011). Dağıtımcı liderlik: Okullarda dikkate alınması gereken bir liderlik yaklaşımı. Ahi Evran Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12 (3) :127-148.
- Baş, M. (2001). Sekiz yıllık kesintisiz zorunlu eğitim uygulamasında taşıma merkezi kabul edilen ilköğretim okullarının sorunları. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu.
- Bora, V. (2012). Kız çocuklarının zorunlu eğitim sonrası ortaöğretime devam etmeme nedenleri. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Burdur.
- Çelik, M. (2004). Bilgi ve Hikmet, Enformasyon Toplumunun Belleği. İstanbul: Kaktüs Yayınları.
- Dilli, C. (2006). Zorunlu eğitim çağında bulunan kız çocuklarının okula gitmeme nedenleri. (Yayınlanmış yüksek lisans tezi), Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
- Doğanoğlu, F. (2001). Küreselleşme ve insan kaynakları yönetimi. M.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınları, 4 (16):173-179.
- Drucker, P. F. (1994). Yeni Gerçekler. (Çev. B. Karanakçı) (4. Baskı.) Ankara: İş Bankası Yayınları.
- Akan, D. (2013). Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi. Ankara: A Pegem A Akademi.
- Erginer, A. (2004). Türkiye’de on iki yıllık zorunlu eğitim için bir model önerisi ve uygulanabilirliği. (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Erginer, A. (2006). Avrupa Birliği eğitim sistemleri, Türkiye eğitim sistemleriyle karşılaştırmalar. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
- Eurostat Statistical Office of the European Communities (EUROSTAT), (2012). Key data on education in Europe 2012. http://eacea.ec.europa.eu/education/eurydice/documents/key_data_series/134EN.pdf adresinden elde edildi.
- Güneş, F.(2010). Eğitim denetiminde günümüz gelişmeleri ve yapılandırıcı yaklaşım. Eğitim Denetimi Sempozyumu Bildirileri, Tem-Sen Yayınları.
- İlköğretim ve Eğitim Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun. (2012). T.C. Resmi Gazete, 28261, 11.04. 2012.
- Karasar, N. (2005). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
- Kaya, Y. K. (1993). İnsan Yetiştirme Düzenimiz. Ankara: Pegem A Akademi Yayıncılık.
- Koçel, T. (2003). İşletme Yöneticiliği (9. Baskı). İstanbul: Beta Yayıncılık.
- Kozlu, C. (1995). Türkiye Mucizesi İçin Vizyon Arayışları ve Asya Modelleri. Ankara: İş Bankası Yayınları.
- Küçükönder, A. (2001). İlkokul ve ortaokul ile zorunlu eğitimin mevzuat, müfredat ve uygulama açısından karşılaştırılması. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Niğde Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Niğde.
- MEB, 20 Şubat 2012 tarih ve 2/358 sayılı 5.1.1961 tarihli ve 222 sayılı İlköğretim ve Eğitim Kanunu ile bazı kanunlarda değişiklik yapılmasına dair kanun teklifi.
- MEB, 5.1.1961 tarihinde kabul edilen 222 Sayılı İlköğretim ve Eğitim Kanunu, http://mevzuat.meb.gov.tr/html/24.html adresinden 21.02.2013 tarihinde elde edildi.
- MEB, (2005). İlköğretim 1-5 Sınıf Programları Tanıtım El Kitabı. Devlet Kitapları Müdürlüğü Basım Evi.
- MEB, (2012). Özel Kalem Müdürlüğü 2012/20 Sayılı 12 Yıllık Zorunlu Eğitime Yönelik Uygulamalar Genelgesi. http://www.meb.gov.tr/mevzuat/liste.asp?ara=9&Submit=Listele adresinden 01.09.2012 tarihinde elde edildi.
- Psacharopoulos, G. (1995). Education for Development. A World Bank Publication.
- Süzen, B., Z. (2004). Sekiz yıllık zorunlu eğitimin değerlendirilmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
- Türkmen, F.(2002). Eğitimin ekonomik ve sosyal faydaları ve Türkiye’de eğitim ekonomik büyüme ilişkisinin araştırılması. (Yayınlanmış uzmanlık tezi), Ankara: DPT Yayınları.
- -
- UNICEF (1999). Dünya Çocuklarının Durumu. UNİCEF Türkiye Temsilciliği. Ankara.
- Ülker, İ. (2010). Avrupa insan hakları sözleşmesinde ve Türk anayasa hukukunda eğitim hakkı ve özgürlüğü. (Yayınlanmış yüksek lisans tezi), Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
- Yabancı, S. (2004). Sekiz yıllık zorunlu eğitimin sosyal sonuçları. (Yayınlanmış yüksek lisans tezi), Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 24 Aralık 2013 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2013 Cilt: 1 Sayı: 1 |
ASYA ÖĞRETİM DERGİSİ (E-AJI)
Bu eser Creative Commons Atıf 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.