Suça sürüklenen çocuk ve ergenlerin sosyodemografik ve klinik özellikleri

Yıl 2018, Cilt: 43 Sayı: 4, 853 - 861, 29.12.2018

Sibelnur Avcil Mücahit Avcil Nevzat Yılmaz

https://doi.org/10.17826/cumj.350976

Cited By: 4

Öz

Amaç: Bu çalışmada, adli makamlarca TCK madde 31/2 gereğince bilirkişi raporu düzenlenmek üzere bir üniversite hastanesine gönderilen suça sürüklenen çocuklar ve ailelerinin sosyodemografik özellikleri, suçun niteliği, eşlik eden psikiyatrik tanı ve düzenlenen rapor sonuçlarının incelenmesi amaçlanmıştır. 

Gereç ve Yöntem: Bu çalışma, 01.04.2013-01.04.2015 tarihleri arasında adli makamlar tarafınca bir üniversite hastanesi Çocuk ve Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları polikliniğine TCK madde 31/2 gereğince rapor düzenlenmesi istenen çocuk ve ergenlerin dosya kayıtlarının geriye dönük olarak taranması ile gerçekleştirilmiştir. Adli dosya kayıtlarından olgular ve ailelerinin sosyodemografik özellikleri, WISC-R (Wechsler Intelligence Scale for Children-Revised, WÇZÖ-R, Wechsler Çocuklar için Zeka Ölçeği-Yeniden Gözden Geçirilmiş Formu) sonuçları, klinik değerlendirme sonuçları ve adli olaya ilişkin bilgiler elde edilmiştir. 

Bulgular: Olguların %11,1’i (n=7) kız, %88,9’u (n=56) erkekti. Suça karıştığı iddia edilen olguların işlenen suç tipleri arasında ise ilk sırada hırsızlık (%40,5) yer almaktaydı. Klinik değerlendirme ile olguların %49,2’sinin (n=31) normal zeka düzeyinde olduğu, %38,1’inin (n=24) sınırda zihinsel kapasiteye sahip olduğu, %12,7’sinin (n=8) zeka geriliğinin bulunduğu belirlenmiştir. 

Sonuç: Suça sürüklenen çocuklarda entelektüel kısıtlılık, sosyoekonomik güçlükler ve hem çocuk, hem de ailede düşük eğitim düzeyinin sıklığı dikkat çekicidir. Çocuk suçluluğunu azaltmak için risk altındaki çocukların gereksinimlerinin belirlenmesi ve buna uygun koruyucu ve destekleyici önlemlerin alınması gerekli görünmektedir. 

Anahtar Kelimeler

Adli psikiyatri, çocuk suçluluğu

Sociodemographic and clinical characteristics of juvenile delinquents

Öz

Purpose: In this study, it was aimed to examine the socio-demographic characteristics of the juvenile delinquents, who were sent to a university hospital by judicial authorities in order to prepare an expert report in accordance with Clause 31/2 of the Turkish Penal Code (TPC), and their families as well as nature of the offence, co morbid psychiatric diagnosis, and the prepared report results. 

Materials and Methods: This study was conducted by reviewing retrospectively the file records of children and adolescents who were required to be reported in accordance with Clause 31/2 of TPC in Outpatient Clinic of Child and Adolescent Psychiatry of a university hospital by judicial authorities between 01.04.2013 and 01.04.2015. From the judicial file records, socio-demographic characteristics of the cases and their families, WISC-R (Wechsler Intelligence Scale for Children-Revised) results, clinical evaluation results and information related to the judicial event were obtained. 

Results: It was found that 11.1% of the cases (n=7) were female and 88.9% (n=56) were male. Theft (40.5%) was on the first rank among the crime types committed by the cases who were claimed to get involved in crime. As a result of the clinical evaluation it was determined that 49.2% of the cases (n=31) had normal intelligence level, 38.1% (n=24) had borderline intelligence level, and 12.7% (n=8) had mental retardation. 

Conclusions: The intellectual limitations in juvenile delinquents, socio-economic difficulties, and frequency of the low education levels in both children and families are remarkable. In order to reduce juvenile delinquency, it is considered as necessary to determine the needs of children at risk and take appropriate protective and supportive measures.

Anahtar Kelimeler

forensic psychiatry, child delinquency

Kaynakça

• 1. Polat O. Kriminoloji ve kriminalistik üzerine notlar. 1. Baskı. Ankara: Seçkin Yayıncılık; 2004:189-207.
• 2. Çocuk Koruma Kanunu. T.C. Resmi Gazete, 15 Temmuz 2005, sayı:25876.
• 3. Türkiye İstatistik Kurumu, İstatistiklerle Çocuk, 2014.
• 4. Türk Ceza Kanunu. T.C. Resmi Gazete, 26 Eylül 2009, sayı:5237.
• 5. Göker Z, Hesapçıoğlu ST, Sarp KS, Kandil ST. KTÜ Tıp Fakültesi Çocuk–Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Polikliniği’ne son iki yılda başvuran adli olguların değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi 2006; 20:1-5.
• 6. Cantürk G. Çocuk suçluluğunda adli psikiyatrik değerlendirme. Sted 2005; 14:31-4.
• 7. Sevim ME, Görker I, Sercan M, Oncu F. Yargılama süreçlerinde çocuk ve ergen psikiyatrisi: İçinde Sercan M (editör). Adli Psikiyatri Uygulama Kılavuzu. Ankara: Türkiye Psikiyatri Derneği Yayınları 2007: 89-106.
• 8. Williams-Evans SA, Myers JS. Adolescent violence. J ABNF 2004;15:31-4.
• 9. Gördeles BN, Çam O. Determine the efficiency of program for adolescents predisposed to crime to developing positive interpersonal relationship. Anadolu Psikiyatri Derg 2009;10:226-232.
• 10. Uygur N, Türkcan S, Geyran P. Adli psikiyatride çocuk ve ergen suçları. Düşünen Adam 1994;7(3): 20-4.
• 11. Wechsler D. WAIS-R Manual: Wechsler Adult Intelligence Scale-Revised. New York, DC: Psychological Corporation, 1981.
• 12. Savaşır I, Şahin N. Wechsler Çocuklar için Zeka Ölçeği (WISC-R) Uygulama Kitapçığı. Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayını, 1995.
• 13. Kurtuluş A, Salman N, Günbet G, Boz B, Cenger CD, Acar K. Denizli ilinde 12-15 yaş arasındaki suça sürüklenen çocukların sosyodemografik özellikleri. Pam Tıp Derg 2009; 2:8-14.
• 14. Bilaç Ö, Şentürk PB, Orhon Z, Bayrak A. Suça sürüklenen çocukların suç ve tanı dağılımlarının incelenmesi: Kesitsel bir araştırma. Çocuk ve Gençlik Ruh Sağlığı Dergisi 2014; 21:115-22.
• 15. Gümüştaş F, Yulaf Y, Gökçe S, Saglam S, Kutuk EK. Adıyaman ilinde çocuk ve ergen psikiyatrisi polikliniğine yönlendirilen adli olguların bir yıllık geriye dönük incelenmesi. Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi 2014; 39:280-289.
• 16. Harris MB. Aggression, gender and ethnicity. Aggress Violent Behav 1996; 1:123-46.
• 17. Cottle CC, Lee RJ, Heilbrun K. The prediction of criminal recidivism in juveniles: A meta-analysis. Criminal Justice and Behavior 2001: 367-394.
• 18. http://hdr.undp.org/en/content/human- development-report-2014
• 19. Loeber R, Pardini D. Neurobiology and the development of violence: common assumptions and controversies. Phil Trans R Soc 2008; 363:2491-2503.
• 20. http://www.ttb.org.tr/siddet/images/stories/file/kitap/ cocukvesiddet.pdf. Erişim tarihi Nisan 04, 2011.
• 21. Çakaloz B,Ünlü G, Aktaş TM, Kapubaglı N, Tekkanat C. Çocuklarda suç davranışı ile sosyodemografik özelliklerin ve zekanın ilişkisi. Anadolu Psikiyatri Derg 2016; 17(5):411-8.
• 22. Zitrin A, Hardesty AS, Burdock EI, Drossman AK. Crime and violence among mental patients. Am J Psychiatry 1976;133: 142-9.
• 23. Doğan M. Zeka Geriliğinin Suça Etkisi. Uzmanlık Tezi Adli Tıp Kurumu, İstanbul.1986
• 24. Cantürk G, Yorulmaz C, Yavuz E, Canturk N, Akgul E. 1997-1999 yıllarında mental retardasyon tanısı konulan olguların ceza ehliyeti yönünden değerlendirilmesi. Klinik Adli Tıp 2002;2(1):1-6.
• 25. Bilgin NG, Avcı A, Çekin N, Savran B. Farik-i mümeyyizlik muayenesi için gönderilen çocukların biyopsikososyal özellikleri. Adli Tıp Bülteni 2001; 6:103-10.
• 26. http://www.edb.adalet.gov.tr/csr.pdf
• 27. Tamer H, Açıksarı Ö, Keten A, Karanfil R, Avsar A. Kahramanmaraş ilinde suça sürüklenen çocukların sosyodemografik özellikleri. Adli Tıp Dergisi 2014; 28:115-20.
• 28. Şen S, Karbeyaz K, Toygar M, Akkaya H. Sociodemographic evaluation of children pushed into crime in Eskisehir. J For Med 2012;26(3):146-55.
• 29. Soysal H. Forensic Psychiatry [in Turkish] updated edition. İstanbul: Ozgur Press: 2012.
• 30. Mannuzza S, Klein RG, Moulton JL. Lifetime criminality among boys with attention deficit hyperactivity disorder: a prospective follow-up study into adulthood using official arrest records. Psychiatry Res 2008;160:237-46.
• 31. Murray J, Farrington DP. Risk factors for conduct disorder and delinquency: key findings from longitudinal studies. Can J Psychiatry 2010;55:633-42.
• 32. Ögel K, Tarı I, Eke CY. Okullarda Suç ve Şiddeti Önleme. İstanbul, Yeniden Yayınları,2006:9-17.