BibTex RIS Kaynak Göster

Türkiye’de Suçluluğa ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı

Yıl 2015, Cilt: 3 Sayı: 1, 167 - 190, 16.06.2015

Tuba Topçuoğlu

Kaynakça

  • Aebi, M. F. ve Linde, A. (2010). Is There a Crime Drop in Western Europe? European Journal on Criminal Policy and Research 16(4): 251-277.
  • Akers, R. L. ve Sellers, C. S. (2009). Criminological Theories: Introduction, Evaluation and Application. (Beşinci Bası). New York: Oxford University Press.
  • Bachman, R. ve Schutt, R. K. (2003). The Practice of Research in Criminology and Criminal Justice. (İkinci Bası). Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage.
  • Balo, Y. S. (2005). Teori ve Uygulamada Çocuk Ceza Hukuku. Ankara: Adalet Yayınevi.
  • Coleman, C. ve Moynihan, J. (1999). Understanding Crime Data: Haunted by the Dark Figure. Buckingham, İngiltere: Open University Press.
  • Cullen, F. T. ve Jonson, C. L. (2012). Correctional Theory: Context and Consequences. Thousand Oaks, Kaliforniye: Sage.
  • Demir, N. Ö., Baran, A. G. ve Ulusoy, D. (2005). Türkiye’de Ergenlerin Arkadaş-Akran Grupları ile İlişkileri ve Sapmış Davranışlar: Ankara Örneklemi. Bilig/Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi 32: 83-108.
  • Duyan, V. ve Duyan, G. Ç. (2007). Gençlerin Demografik Özellikleri, Aile İlişkileri ve Aile İşlevleri, Arkadaşlık İlişkileri, Okul Yaşamı ve Yoksulluğun Suç Davranışına Etkisi Proje Sonuç Raporu (TÜBİTAK – SOBAG 106K097).
  • Enzmann, D. ve Podana, Z. (2010). Official Crime Statistics and Survey Data: Comparing Trends of Youth Violence between 2000 and 2006 in Cities of the Czech Republic, Germany, Poland, Russia and Slovenia. European Journal on Criminal Policy and Research 16: 191-205.
  • Farrington, D. P. (2000). Explaining and Preventing Crime: The Globalization of Knowledge—the American Society of Criminology 1999 Presidential Address, Criminology 38: 1-24.
  • Farrington, D. P. (2002). “Developmental Criminology and Risk-Focused Prevention,” M. Maguire, R. Morgan ve R. Reiner (Ed.), The Oxford Handbook of Criminology içinde (Üçüncü Bası). New York: Oxford University Press.
  • Farrington, D. P. (2003). A Short History of Randomized Experiments in Criminology: A Meager Feast. Evaluation Review 27(3): 218-227.
  • Jahic, G. ve AkdaşMitrani, A. T. (2010).International Crime Victim Survey 2005: Criminal Victimization in Istanbul Households. Procedia Social and Behavioral Sciences 5: 190-198.
  • Killias, M., Lucia, S., Lamon, P. ve Simonin, M. (2004). Juvenile Delinquency in Switzerland Over 50 Years: Assessing Trends Beyond Statistics. European Journal on Criminal Policy and Research 10: 111-122.
  • Klein, M. W. (Ed.) (1989). Cross-National Research in Self-Reported Crime and Delinquency. Los Angeles: Kluwer Academic Publishers.
  • Kraemer, H. C.,Kazdin, A. E., Offord, D. R., Kessler, R. C., Jensen, P. S. ve Kupfer, D. J. (1997). Coming to Terms with Terms of Risk. Archives of General Psychiatry 54: 337-343.
  • Kumru, A. (2011). Çocukların Bilişsel, Duygusal ve Olumlu Sosyal Gelişimlerinin Boylamsal Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 104K068).
  • Murray, J.,Farrington, D. P. ve Eisner, M. P. (2009). Drawing Conclusions about Causes from Systematic Reviews of Risk Factors: The Cambridge Quality Checklists, Journal of Experimental Criminology5: 1-23.
  • Özbay, Ö. (2003). Merton’s Strain Theory: Evidence from High Schools in Ankara. C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi 27: 59-76.
  • Özbay, Ö. (2004). Yaş, Adolesan Suçları ve Sosyal Bağ Teorisi. Sosyoloji Araş- tırmaları Dergisi 7: 53-75. Polat, A. ve Gül, S. K. (2010). Suçun Ölçümü. Ankara: Adalet Yayınevi.
  • Sherman, L.,Gottfredson, D.C., MacKenzie, D.L., Eck, J., Reuter, P. ve Bushwa, S.D. (1998). Preventing Crime: What Works, What Doesn’t, What’s Promising. Washington: US Department of Justice.
  • Thornberry, T. P. ve Krohn, M. D. (2000). “The Self-Report Method for Measuring Delinquency and Crime,” J. Reno, D. Marcus, M. L. Leary ve J. E. Samuels (Ed.) Measurement and Analysis of Crime and Justice içinde. Washington, DC: U. S. Department of Justice.
  • Ulusoy, D. (2006). Gençlerin Sapmış Davranışlara Yönelmelerinde Etiketlemenin Etkisi: Lise Son Sınıf Gençliği Örneği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 23: 21-31.
  • Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005a). Ebeveynlerin Çocuk Yetiştirme Biçimleri ve Ergen Problemleri: Ankara İli Örneği. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi 3(3): 367-389.
  • Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005b). Parçalanmış Aile ve Gençlerde Sapmış Davranışlar: Lise Son Sınıf Gençliği Örne- ği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 22: 61-66.
  • Unicef. (2009). Assessment of Juvenile Justice Reform Achievements in Turkey. Cenevre, İsviçre: UNICEF Regional Office for Central and Eastern Europe/Commonwealth of Independent States. Erişim tarihi: 25 Şubat 2014, http:// www. unicef. org/ceecis /UNICEF_JJTurkey08.pdf.
  • Ünal, H., Çukur, C. Ş. ve Özbayrak, C. (2010). Aile, Arkadaş Grupları ve Okulun Gençlerin Şiddet Davranışlarına Etkisinin Boylamsal Olarak Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 106K310).

Yıl 2015, Cilt: 3 Sayı: 1, 167 - 190, 16.06.2015

Tuba Topçuoğlu

Kaynakça

  • Aebi, M. F. ve Linde, A. (2010). Is There a Crime Drop in Western Europe? European Journal on Criminal Policy and Research 16(4): 251-277.
  • Akers, R. L. ve Sellers, C. S. (2009). Criminological Theories: Introduction, Evaluation and Application. (Beşinci Bası). New York: Oxford University Press.
  • Bachman, R. ve Schutt, R. K. (2003). The Practice of Research in Criminology and Criminal Justice. (İkinci Bası). Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage.
  • Balo, Y. S. (2005). Teori ve Uygulamada Çocuk Ceza Hukuku. Ankara: Adalet Yayınevi.
  • Coleman, C. ve Moynihan, J. (1999). Understanding Crime Data: Haunted by the Dark Figure. Buckingham, İngiltere: Open University Press.
  • Cullen, F. T. ve Jonson, C. L. (2012). Correctional Theory: Context and Consequences. Thousand Oaks, Kaliforniye: Sage.
  • Demir, N. Ö., Baran, A. G. ve Ulusoy, D. (2005). Türkiye’de Ergenlerin Arkadaş-Akran Grupları ile İlişkileri ve Sapmış Davranışlar: Ankara Örneklemi. Bilig/Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi 32: 83-108.
  • Duyan, V. ve Duyan, G. Ç. (2007). Gençlerin Demografik Özellikleri, Aile İlişkileri ve Aile İşlevleri, Arkadaşlık İlişkileri, Okul Yaşamı ve Yoksulluğun Suç Davranışına Etkisi Proje Sonuç Raporu (TÜBİTAK – SOBAG 106K097).
  • Enzmann, D. ve Podana, Z. (2010). Official Crime Statistics and Survey Data: Comparing Trends of Youth Violence between 2000 and 2006 in Cities of the Czech Republic, Germany, Poland, Russia and Slovenia. European Journal on Criminal Policy and Research 16: 191-205.
  • Farrington, D. P. (2000). Explaining and Preventing Crime: The Globalization of Knowledge—the American Society of Criminology 1999 Presidential Address, Criminology 38: 1-24.
  • Farrington, D. P. (2002). “Developmental Criminology and Risk-Focused Prevention,” M. Maguire, R. Morgan ve R. Reiner (Ed.), The Oxford Handbook of Criminology içinde (Üçüncü Bası). New York: Oxford University Press.
  • Farrington, D. P. (2003). A Short History of Randomized Experiments in Criminology: A Meager Feast. Evaluation Review 27(3): 218-227.
  • Jahic, G. ve AkdaşMitrani, A. T. (2010).International Crime Victim Survey 2005: Criminal Victimization in Istanbul Households. Procedia Social and Behavioral Sciences 5: 190-198.
  • Killias, M., Lucia, S., Lamon, P. ve Simonin, M. (2004). Juvenile Delinquency in Switzerland Over 50 Years: Assessing Trends Beyond Statistics. European Journal on Criminal Policy and Research 10: 111-122.
  • Klein, M. W. (Ed.) (1989). Cross-National Research in Self-Reported Crime and Delinquency. Los Angeles: Kluwer Academic Publishers.
  • Kraemer, H. C.,Kazdin, A. E., Offord, D. R., Kessler, R. C., Jensen, P. S. ve Kupfer, D. J. (1997). Coming to Terms with Terms of Risk. Archives of General Psychiatry 54: 337-343.
  • Kumru, A. (2011). Çocukların Bilişsel, Duygusal ve Olumlu Sosyal Gelişimlerinin Boylamsal Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 104K068).
  • Murray, J.,Farrington, D. P. ve Eisner, M. P. (2009). Drawing Conclusions about Causes from Systematic Reviews of Risk Factors: The Cambridge Quality Checklists, Journal of Experimental Criminology5: 1-23.
  • Özbay, Ö. (2003). Merton’s Strain Theory: Evidence from High Schools in Ankara. C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi 27: 59-76.
  • Özbay, Ö. (2004). Yaş, Adolesan Suçları ve Sosyal Bağ Teorisi. Sosyoloji Araş- tırmaları Dergisi 7: 53-75. Polat, A. ve Gül, S. K. (2010). Suçun Ölçümü. Ankara: Adalet Yayınevi.
  • Sherman, L.,Gottfredson, D.C., MacKenzie, D.L., Eck, J., Reuter, P. ve Bushwa, S.D. (1998). Preventing Crime: What Works, What Doesn’t, What’s Promising. Washington: US Department of Justice.
  • Thornberry, T. P. ve Krohn, M. D. (2000). “The Self-Report Method for Measuring Delinquency and Crime,” J. Reno, D. Marcus, M. L. Leary ve J. E. Samuels (Ed.) Measurement and Analysis of Crime and Justice içinde. Washington, DC: U. S. Department of Justice.
  • Ulusoy, D. (2006). Gençlerin Sapmış Davranışlara Yönelmelerinde Etiketlemenin Etkisi: Lise Son Sınıf Gençliği Örneği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 23: 21-31.
  • Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005a). Ebeveynlerin Çocuk Yetiştirme Biçimleri ve Ergen Problemleri: Ankara İli Örneği. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi 3(3): 367-389.
  • Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005b). Parçalanmış Aile ve Gençlerde Sapmış Davranışlar: Lise Son Sınıf Gençliği Örne- ği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 22: 61-66.
  • Unicef. (2009). Assessment of Juvenile Justice Reform Achievements in Turkey. Cenevre, İsviçre: UNICEF Regional Office for Central and Eastern Europe/Commonwealth of Independent States. Erişim tarihi: 25 Şubat 2014, http:// www. unicef. org/ceecis /UNICEF_JJTurkey08.pdf.
  • Ünal, H., Çukur, C. Ş. ve Özbayrak, C. (2010). Aile, Arkadaş Grupları ve Okulun Gençlerin Şiddet Davranışlarına Etkisinin Boylamsal Olarak Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 106K310).
Toplam 27 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Bölüm Makaleler
Yazarlar

Tuba Topçuoğlu Bu kişi benim

Yayımlanma Tarihi 16 Haziran 2015
Gönderilme Tarihi 16 Haziran 2015
Yayımlandığı Sayı Yıl 2015 Cilt: 3 Sayı: 1

Kaynak Göster

APA Topçuoğlu, T. (2015). Türkiye’de Suçluluğa ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı. Ceza Hukuku Ve Kriminoloji Dergisi, 3(1), 167-190.
AMA Topçuoğlu T. Türkiye’de Suçluluğa ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı. Ceza Hukuku ve Kriminoloji Dergisi. Haziran 2015;3(1):167-190.
Chicago Topçuoğlu, Tuba. “Türkiye’de Suçluluğa Ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı”. Ceza Hukuku Ve Kriminoloji Dergisi 3, sy. 1 (Haziran 2015): 167-90.
EndNote Topçuoğlu T (01 Haziran 2015) Türkiye’de Suçluluğa ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı. Ceza Hukuku ve Kriminoloji Dergisi 3 1 167–190.
IEEE T. Topçuoğlu, “Türkiye’de Suçluluğa ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı”, Ceza Hukuku ve Kriminoloji Dergisi, c. 3, sy. 1, ss. 167–190, 2015.
ISNAD Topçuoğlu, Tuba. “Türkiye’de Suçluluğa Ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı”. Ceza Hukuku ve Kriminoloji Dergisi 3/1 (Haziran 2015), 167-190.
JAMA Topçuoğlu T. Türkiye’de Suçluluğa ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı. Ceza Hukuku ve Kriminoloji Dergisi. 2015;3:167–190.
MLA Topçuoğlu, Tuba. “Türkiye’de Suçluluğa Ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı”. Ceza Hukuku Ve Kriminoloji Dergisi, c. 3, sy. 1, 2015, ss. 167-90.
Vancouver Topçuoğlu T. Türkiye’de Suçluluğa ve İnfaz Politikalarına İlişkin Veri İhtiyacı. Ceza Hukuku ve Kriminoloji Dergisi. 2015;3(1):167-90.